افزایش صادرات نفت خام مغایر با اقتصاد مقاومتی است/ امروز بهترین زمان برای کاهش وابستگی به نفت است

نزدیک به شش سال است که کشور درگیر رکود و کاهش رشد اقتصادی شده و دولت کنونی با شعار بهبود وضعیت اقتصاد و افزایش رشد به ماه های پایانی خود می رسد.

به دلیل تحریم های بانکی صادرات کشور طی این دوره کاهش قابل توجهی داشته است چرا که فعالان این حوزه عملاً نمی توانند درآمد بدست آمده خود را از طریق بانک و شیوه های مرسوم وارد کشور کنند، این دقیقاً همان مشکل بزرگی است که گریبان دولت به عنوان بزرگترین صادرکننده کشور را نیز گرفته است.

بله دولت بزرگترین صادر کننده کشور است و به تنهایی گوی سبقت را از دیگر رقیبان ربوده، اما در اقتصاد این امر پدیده مثبتی نیست و مانند کلیه حوزه های دیگر نقش آفرینی دولت در نهایت و دراز مدت زیان بار است؛ چرا که به دلیل مزیت ها و امکانات گسترده محتمل برای دولت عملاً به راحتی دیگر رقیبان از بین رفته و یا از گردونه رقابت حذف خواهند شد.

همان طور که اشاره شده به دلیل تحریم ها میزان صادرات غیر دولتی در دهه نود کاهش قابل توجه پیدا کرد و دولت تنها با یک محصول خود تراز صادرات را بالا نگه می دارد و آن نفت خام است.

مهمترین شعار وزیر نفت ابتدای دولت یازدهم و در جلسات مربوط به رای اعتماد در مجلس بالا بردن سطح تولید و صادرات نفت از یک میلیون بشکه سال 92 به دو و نیم میلیون بشکه بود، اتفاقی که به نظر می رسد در حال تحقق است و علی رغم دیگر وعده ها زمین مانده اجرایی شده است.

نفت به تنهایی توانسته حجم بسیار بالایی از صادرات و رشد اقتصادی کشور را رغم بزند تا جایی که مسئولین این حوزه از بابت این اتفاق در آمار ها و گزارشات به آن افتخار می کنند.

اما سوالی که مطرح می شود این است که واقعاً باید از افزایش تولید نفت خام و صادرات آن خرسند شویم؟

در سیاست های کلی اقتصاد مقاومتی رهبر انقلاب ابلاغی بهمن 92 بند 18 صراحتاً تاکید بر کاهش وابستگی اقتصاد و بودجه جاری به نفت شده است و در بند های 13، 14، و 15 بر توجه به صنایع پتروشیمی، افزایش ارزش افزوده انرژی در داخل کشور، مشارکت دادن بخش خصوصی در فروش توجه شده و روح حاکم بر آن کاهش خام فروشی نفت است.

سالهای است که بزرگترین محصول صادراتی کشور نفت خام است و این آرزوی حاکمان و اقتصاددانان کشور است که روزی وابستگی کشور به نفت از بین برود.

این مسئله زمانی بسیار بحرانی می شود که ما درآمد های حاصل از فروش نفت خام در این سطح گسترده را نتوانیم وارد کشور کنیم آن هم به دلیل وجود تحریم های بانکی و صرفاً در بانک ها کشور های مقصد به صورت بلوکه شده ذخیره کنیم و چشم به آینده نام معلومی برای تغییر این وضعیت داشته باشیم و رشد اقتصادی را با دارایی هایی که عملاً نمی توانیم از آنها استفاده کنیم، محاسبه کنیم.

زمانی، در کلام یکی از اقتصاددانان لیبرال معروف بود که اگر یک نسل از مردم کشور از گرسنگی بمیرند و ما بتوانیم پول نفت را از اقتصاد بیرون بکشیم برای کشور بهتر است، البته این جمله خالی از اغراق نیست اما عمق اثر منفی پول نفت بر زندگی را نشان می دهد و امروز با توجه به کاهش قیمت نفت و تحریم ها به نظر می رسد بهترین زمان برای تحقق این آرمان است.

از طرفی دولت در زمینه اقتصاد باید جای خود را به نیروهای بازار بدهد و تصدی گری خود را تا جایی که امکان دارد کاهش دهد تا در سایه آن رشد حقیقی بوجود آید.

انتهای پیام/