فرانسه دل بستگان داخلی را کور می کند ولی شفا نمی دهد!/ بدعهدی پاریس با تهران از بانک ها تا توتال و پژو

به گزارش گروه سیاسی «تیتریک»، اوایل بهمن ماه سال 1394 هنگامی دکتر حسن روحانی رئیس جمهور طی سفر اروپایی خود به پاریس سفر کرد و طی آن چند قرار داد و تفاهم نامه به امضا رسید، اوج ذوق زدگی برخی غربگرایان در رسانه های ایران بود که این طور القا کنند دولت اعتدال توانست بالاترین سطح رابطه سیاسی و اقتصادی را پس از برجام با فرانسه برقرار کند و این موضوع به زودی گره های داخلی کشور را باز خواهد کرد. البته این رویه مدت زیادی پس از شروع مذاکرات هسته ای شروع شده بود که با خروج یک طرفه امریکا از برجام متوقف شد.

اما نکته بسیار جالب ماجرا این است که نه هنگامی که شرکت های فرانسوی از توتال و پژو گرفته تا حتی بانک های پاریس هر کدام یک طرفه و از ترس جریمه های آمریکا توافقات خود را با ایران قطع کردند، هیچ کدام از رسانه هایی که مدح رابطه با پاریس را جار می زدند اظهارنظر و موضع گیری خاصی ابراز نکردند.

این وضعیت امروز که پس از نزدیک به دو هفته از اعتراضات پاریس موسوم به جلیقه سبزها می گذرد به اوج خود رسیده تا جایی که یکی از فعالین رسانه در مصاحبه ای گفت: برخی از روزنامه‌ها برای رسانه‌ای کردن این موضوع شاید باید از سفارت فرانسه اجازه بگیرند!

البته باید به عده ای که کعبه آمال خود را در غرب و پاریس می بینند، سکوت در برابر فرو ریختن تدریجی آن، حق داد؛ طوفانی که دیروز در پاریس شروع شد و دامنه آن امروز به بلژیک، هلند، آلمان و تعدادی از کشورهای اتحادیه اروپا کشیده شده نشانه عمق بحران در نظام سرمایه داری حاکم بر غرب دارد.

نزدیک به دو سال پیش جرقه ابتدایی این اعتراضات با جنبش خیزش شبانه آغاز شد و بدون تردید حرکتی ضد سرمایه داری و برخواسته از طبقات محروم و آسیب پذیر فرانسه است که سیاست های ده سال اخیر دولت فرانسه و توافقات بین المللی که دامن اقتصاد این کشور را گرفته فشار را بر آنها افزایش داده است، درست اتفاقی که سال هاست در دیگر کشورهای اتحادیه اروپا افتاده و هر ساله شاهد شکل گرفتن بودجه های ریاضتی، کسری درآمدها، بالابردن مالیات ها و مجموعه ای از سیاست های محدود کنند هستیم تا جایی که برخی از جمله یونان و ایتالیا و حتی اسپانیا را تا حد ورشکستگی کامل سوق داد.

این ها نمونه ای از وضعیت بحرانی اقتصادی اروپا است و نشانه های آن برای دنیا اثبات شده است، اما این که چرا عده ای در داخل کشور و حتی در دولت نمی خواهند چنین واقعیتی را بپذیرند و آن را درک کنند جای تعجب دارد؛ این سکوت و انفعال که در طیفی از رسانه ها و شخصیت های سیاسی وجود دارد فقط محدود به ناکارآمدی اقتصادی نظام سرمایه داری حاکم بر غرب نمی شود و حتی در مورد رویه های معمول سیاست خارجی و دیپلماسی نیز جریان دارد.

سال گذشته درست چند روز پس از شروع اعتراضات دی ماه ایران، امانوئل مکرون طی تماس تلفنی با حسن روحانی خواستار خویشتن داری در برابر معترضان شد و ضمن ابراز نگرانی از افزایش کشته شدگان از روحانی خواست حق آزادی بیان و تجمع رعایت شود. ریاست جمهوری فرانسه همچنین اعلام کرد سفر وزیر خارجه این کشور یعنی ژان ایو لودریان به تهران را لغو کرده است.

این اتفاق را باید در کنار دیگر دخالت های مستقیم فرانسه در امور داخلی ایران گذاشت، حتی در اوج اعتراضات پاریس دولت این کشور کماکان درباره موشک های دفاعی موضع می گیرد و در خصوص فوت یک زندانی صراحتاً در امور داخلی ایران دخالت می کند.

اکنون ساده ترین مطالبه از دولت و وزارت خارجه و رسانه های سیاسی حامی آن این است که حداقل اصل عمل متقابل در سیاست خارجی را رعایت کنند و با موضع گیری صریح این انفعال و سکوت خود را پایان دهند و رسانه هایی که دیروز تمام قد مدافع برقراری رابطه و عقد قراردادهای تجاری با فرانسوی ها بودند حداقل با انعکاس اخبار مربوط به اتفاقات پاریس کمی موضع اشتباه گذشته خود را جبران کنند.

یادداشت - هادی امامی - تیتریک

انتهای پیام/