تاثیر تغییرات جوی سیارات منظومه شمسی بر آب و هوای کره زمین

دیدگاه جدید هابل از نپتون طوفان تاریک را در در بالای مرکز این سیاره نشان می‌دهد؛ ظاهر شدن در تابستان این سیاره، چهارمین و آخرین گرداب تاریک اسرارآمیز است که توسط هابل از سال ۱۹۹۳ گرفته شده است.

۲ طوفان تاریک دیگر توسط فضاپیمای وایجر ۲ در سال ۱۹۸۹ توسط سیاره دور پرواز رصد شده است و از آن زمان تنها Hubble دارای حساسیت در نور آبی برای ردیابی این ویژگی هاست که به سرعت ظاهر و محو شده اند.

مطالعاتی که توسط دانشگاه برکلی کالیفرنیا انجام شد و یک دانشجوی کارشناسی ارشد برآورد کرد که لکه‌های تیره هر ۴ تا ۶ سال در عرض‌های مختلف ظاهر می‌شوند و پس از حدود ۲سال ناپدید می‌شوند.

هابل آخرین طوفان را در سپتامبر ۲۰۱۸ در نیمکره شمالی نپتون کشف کرد؛ این ویژگی تقریبا در امتداد ۶، ۸۰۰ مایلی است.

در سمت راست بخش تاریک، ابر‌های همراه دیده می‌شود؛ هابل ابر‌های مشابهی را که همراه با گرداب‌های قبلی هستند، مشاهده کرده است؛ ابر‌های روشن زمانی شکل می‌گیرند که جریان هوا دارای اختلال باشد و به سمت گرد و غبار تاریک حرکت می‌کند، این شرایط باعث می‌شود گاز‌ها به یخ کریستال متان تبدیل شوند؛ این ابر‌ها شبیه به ابر‌هایی هستند که وقتی هوا روی کوه‌های زمین تحت فشار قرار می‌گیرد؛ هر چند نپتون دارای سطح جامد نیست. ( ابر طولانی و نازک به سمت چپ نقطه تاریک یک ویژگی گذراست که بخشی از سیستم طوفان محسوب نمی‌شود.)

اما اگرهای شکل گیری طوفان تاریک

مشخص نیست که چگونه این طوفان شکل می‌گیرد، اما مانند نقطه قرمز بزرگ مشتری، گرد و غبار‌های تاریک در جهت ضد سیکلونی چرخش می‌یابند و به نظر می‌رسد که مواد را از سطوح عمیق‌تر در فضای یخ غول پیکر کاسته اند.

مشاهدات هابل نشان می‌دهد که تا سال ۲۰۱۶، فعالیت ابر در منطقه پیش از ظهور گرداب افزایش یافته است؛ تصاویر نشان می‌دهد که گرداب‌ها احتمالا در جو نپتون عمیق‌تر می‌شوند و تنها زمانی که بالای طوفان به ارتفاعات بالاتری می‌رسد قابل رویت می‌شود؛ عکس فوری از اورانوس، مانند تصویر نپتون، یک ویژگی غالب،  آن هم ابر‌های طوفانی وسیع در سراسر قطب شمال را نشان می‌دهد.

دانشمندان معتقدند این ویژگی جدید، نتیجه چرخش منحصر به فرد اورانوس است؛ بر خلاف هر سیاره دیگر در منظومه شمسی، اورانوس تقریبا شیبدار است و به دلیل این شیب زیاد در تابستان، باعث می‌شود خورشید به طور مستقیم به قطب شمال می‌تابد؛ اورانوس اکنون به وسط فصل تابستان نزدیک می‌شود و در منطقه قطبی بیشتر به چشم می‌خورد؛ این هود قطبی ممکن است بواسطه تغییر فصلی جریان جوی ایجاد کند.

در نزدیکی لبه طوفان قطبی یک ابر بزرگ و متان یخی وجود دارد که گاهی اوقات به اندازه کافی روشن است و توسط ستاره شناسان آماتور آن را رصد می‌کنند و یک باند ابر باریک را در شمال استوا ترتیب می‌دهد؛ این یک رمز و راز است که چگونه گروه‌هایی این چنینی پهنای باریک دارند، چرا که اورانوس و نپتون دارای جت‌های باد بسیار وسیع هستند.

هر ۲ سیاره به عنوان سیارات غول پیکر یخ طبقه بندی می‌شوند؛ آن‌ها هیچ سطح جامد ندارند و به جای هیدروژن و هلیم  شاید در اطراف یک هسته سنگی پیچیده شوند؛ متان اتمسفرسی هم نور قرمز را جذب می‌کند، اما اجازه می‌دهد نور سبز آبی به فضا منعکس شود و هر سیاره به رنگی خاص دیده شود.

تعیین مسیر‌های جوی  در سیارات منظومه شمسی

تصاویر جدید نپتون و اورانوس از برنامه «حباب خارج از سیاره» (OPAL)، یک پروژه طولانی مدت هابل است که به رهبری امی سیمون از مرکز پرواز فضایی گودارد ناسا در گرینبلد، مریلند، که سالانه نقشه‌های جهانی بیرونی منظومه شمسی ما را به تصویر می‌کشد، دریافت شده است.

سیاره‌ها زمانی که نزدیک به زمین و در مدار آن‌ قرار می‌گیرد؛ اهداف کلیدی OPAL برای بررسی تغییرات فصلی بلند مدت و همچنین گرفتن رویداد‌های نسبتا گذرا مانند ظاهر نقطه تاریک نپتون است.

این طوفان‌های تاریک ممکن است خیلی کوتاه باشد که در گذشته برخی از آن‌ها ممکن است در فاصله‌های چند ساله‌ای که در مشاهدات هابل از نپتون دیده می‌شود ظاهر و محو شده باشد. برنامه OPAL تضمین می‌کند که اخترشناسان یکی دیگر از این طوفان را از دست ندهند.

درست همانطور که هواشناسان نمی‌توانند با مطالعه چند لحظه شتاب سنج، هوا را روی زمین پیش بینی کنند، اخترشناسان نمی‌توانند با این تصاویر مسیر‌های جوی را در سیارات منظومه شمسی بدون مشاهدات مرتب تکرار کنند.

ستاره شناسان امیدوارند که نظارت طولانی مدت هابل درباره سیارات بیرونی به آن‌ها کمک کند تا اسراری که هنوز در مورد این دنیای دور افتاده وجود دارد، نادیده گرفته شود؛ تجزیه و تحلیل آب و هوای زمین هم به دانشمندان کمک خواهد کرد تا به درک تنوع و شباهت‌های جوی‌های سیارات منظومه شمسی، از جمله زمین پی ببرند.

منبع: باشگاه خبرنگاران جوان

انتهای پیام/