بی خانمانی و زندگی دشوار نوجوانان سیاه پوست در نیویورک سیتی/ تبعیض نژادی سیستماتیک بلندمدت در آمریکا

به گفته trt، بیش از 100 دانش آموز نیویورکی فارغ التحصیل از دبیرستان که در پناهگاه بی خانمان ها به سر می برند به دانشگاه راه یافته اند.

یکی از این دانشجویان الهام بخش "رونالدینو کروسدِیل" است که در پائیز در رشته علوم کامپیوتر به دانشگاه باروچ خواهد پیوست. این نوجوان خوش زبان 18 ساله از ماه آگوست سال 2018 در پناهگاه زندگی می کند و می گوید که تجربه، زندگی وی را تغییر داده است.

وی گفت: "در پناهگاه بودن به من کمک کرد تا دوباره انرژی خودم را به دست بیاورم و به جایگاه بالاتر بروم و به شادی برسم. به نظر من پناهگاه یک جایگاه مقدس بود."

بر اساس تخمین ها، حدود 2.5 میلیون کودک بی خانمان در آمریکا وجود دارد. با توجه به اطلاعات، خانه به دوشی پیشینه ی افراد از جمله؛ اقلیت ها و به ویژه سیاه پوستان را به طرز نامناسبی تحت تأثیر قرار می دهد. این در حالی است که سیاه پوستان آمریکایی تنها 13 درصد از کل جمعیت آمریکا را تشکیل می دهند، اما 40 درصد از کل بی خانمان ها و 50 درصد از بی خانمان های دارای فرزند را شامل می شوند.

به گفته محققان، این اختلاف ها در نتیجه ی تبعیض نژادی سیستماتیک بلندمدت در اشتغال، مسکن، عدالت کیفری، رفاه کودکان، درآمد و تحصیل است.

در نیویورک سیتی بیش از 110000 دانش آموز مدارس دولتی بی خانمان هستند و در پناهگاه و محل اقامت موقت زندگی می کنند. دانش آموزان سیاه پوست 32 درصد از کل این جمعیت را تشکیل می دهند که 23 درصد آنها زیر 18 سال هستند. این نابرابری ها اثر شدیدی بر موفقیت های علمی کودکان سیاه پوست دارد.

"جوزف کانیگارد" تحلیلگر سیاسی در مؤسسه کودکان، فقر و بی خانمانی گفت: "خانه به دوشی اثرات منفی بر تحصیل کودک دارد و منجر به غیبت یا تغییر مدرسه در اواسط سال تحصیلی می شود. نهایتا این بی ثباتیِ حضور در مدرسه باعث تکرار یک پایه ی آموزشی یا ترک تحصیل می شود. کودکانی که بی خانمانی را تجربه می کنند، تحصیل ابزار مهمی برای غلبه بر چرخه ی فقرِ بین نسلی است و حمایت آنها در طول و پس از بی خانمانی حیاتی است."

اقدام رونالدینو در پناهگاه حاکی از سال ها آشفتگی است. وقتی او 7 یا 8 سال داشت، والدینش از یکدیگر جدا شدند. وی تا 10 سالگی و پیش از مرگ برادر خود با مادرش زندگی می کرد. پس از آن، سال ها در یک خانه ناامن زندگی می کرد.

12 ساله بود که او و مادرش خانه اول خود را تخلیه کردند. وی تا زمانی که مادرش خانه ای را اجاره کند به طور موقت با مادربزرگ خود زندگی کرد. خانه ی اجاره ای یک زیرزمین غیر قانونی با کیفیت هوایی سمی بود و منجر به آسم پیشرفته در مادرش شد و اثر زیان باری بر سلامت رونالدینو گذاشت.

پس از تخلیه خانه دوم، وی چند ماه را با پدرش سپری کرد و با بی توجهی و سوء استفاده مواجه شد. رونالدینو با خدمات مراقبت و نگهداری از کودکان شهر تماس گرفت و پناهگاهی برای خود و مادرش فراهم آورد.

رونالدینو گفت که محیط ناپایدار خانه و مراقبت متغیر منجر به لطمه عاطفی و علمی در سال اول دبیرستان شد.

وی ادامه داد: "ماندن در مدرسه سخت بود. خیلی وقت ها به خاطر شرایطی که داشتم و قادر به درس خواندن نبودم ناراحت می شدم. در طول سال تحصیلی واقعا آسیب دیدم. تکالیفم را نمی توانستم به خوبی انجام دهم، اما تمام توانم را به کار می گرفتم. در سال آخر دبیرستان، در پناهگاه زندگی می کردم و به معنای واقعی بر درس خود تمرکز کردم. در آن زمان در حالی که مشغول به کار خرید و فروش کتانی بودم، به بالاترین نمرات دست یافتم."

این نوجوان سیاه پوست اعتراف کرد که مدتی طولانی در فکر خودکشی بود، زیرا احساس می کرد که زندگی وی بی ارزش است. او از لحظات زیادی در زندگی الهام گرفت که یکی از آنها مرگ برادرش بود.

رونالدینو گفت: "پس از مرگ برادرم، بیشتر مراقب زندگی ام بودم و فهمیدم که همه چیز موقتی است و همیشه پایدار نمی ماند. این طرز فکر منجر به تغییر زندگی من شد."

او که دارای روحیه ی رهبری است و به دیگر سیاه پوستان نوجوان در تحقق اهدافشان کمک می کند، می گوید: "هدایت، بزرگترین چیزی است که در زندگی به آن نیاز داریم. اما پی بردن به آن دشوار است. من بدون توجه به بچه گانه بودن آموزش گام به گام، به مردم یاد می دهم که چگونه مرحله به مرحله به هدف خود دست پیدا کنند. اکنون 18 سال دارم، اما وقتی 60 ساله شدم راهی برای کمک کردن به افراد پیدا می کنم."

معصومه میرحسینی – تیتریک

انتهای پیام/