آخرین وارث غدیر، حضرت مهدی (عج) است/ امامت و هدایتگری ِ غایبی که حجتِ پایدار است

به گزارش گروه فرهنگی "تیتریک"؛ همه‌ ما ماجرای فرعون و قوم بنی اسراییل را شنیده‌ ایم. فرعون حاکم ستمگری بود که ادعای خدایی می‌ کرد و هر کس که او را اطاعت نمی‌ کرد به بدترین شکل شکنجه می‌ داد و به قتل می‌ رساند، تا اینکه خداوند مهربان حضرت موسی را برای نجات قوم بنی اسراییل فرستاد.

حضرت موسی (ع)، بنی اسراییل را از چنگال فرعون و ظلم‌های او نجات داد و به رشد و هدایتشان مشغول شد. روزی فرشته‌ وحی به او خبر داد تا به‌ تنهایی برای عبادت به‌ طور برود. موسی (ع) فرمان پروردگار را اطاعت کرد و به‌ طور رفت، اما پیش از ترک قومش، برادرش هارون را از طرف خدا به جانشینی خود تعیین کرد.

موسی (ع) از مردم خواست که هارون را به‌ عنوان هدایتگر و سرپرست خود بپذیرند و به حرف‌ هایش گوش دهند. مردم نیز به موسی (ع) قول دادند که مطیع هارون باشند و او را یاری کنند. موسی (ع) قوم خود را ترک کرد و به‌ سوی طور رفت. عبادت سی‌ روزه‌ موسی (ع) به پایان رسید، اما خداوند متعال برای آزمودن ایمان مردم، به موسی فرمان داد ده روز دیگر هم در طور بماند و سپس به میان قومش بازگردد.

موسی (ع) نیز فرمان خدا را اطاعت کرد و درنهایت به میان قومش بازگشت؛ اما ناگهان متوجه شد که مردم به تحریک فردی به نام سامری دست از پرستش خدای یگانه شسته‌ اند و گوساله‌ پرست شده‌ اند. موسی (ع) آنچه را می‌ دید نمی‌ توانست باور کند.

مردمی که آن‌ همه در راه نجاتشان از شکنجه‌ های فرعون کوشیده بود، با وقاحت، گوساله‌ ای را می‌ پرستیدند که خود با دست خویش ساخته بودند. آن‌ ها حتی 40 روز به عهدی که با پیامبر خود بسته بودند وفادار نماندند و گوساله‌پرست شدند[1]. موسی (ع) با دیدن آن صحنه نگاهی به برادرش انداخت و گفت: "من این قوم را به دست‌ تو سپرده بودم. چگونه است که پس از 40 روز از خداپرستی به گوساله‌ پرستی افتاده‌ اند؟"

اشک در چشمان هارون حلقه زد و گفت: "ای برادر! چگونه آن‌ ها را بازمی‌ داشتم درحالی‌که هدایت مرا پس زدند؛ بر گردنم طناب انداختند که مانعشان نشوم و قصد جانم نمودند[2]"؟

حال در تاریخ کمی جلوتر می رویم، به عربستان که سرتا سر از ظلم و جهل بود. به آن دوران که اعراب جاهل در خانه‌ خدا که به دست ابراهیم خلیل برای عبادت بندگان ساخته‌ شده بود، بت‌ های کوچک و بزرگ را جای‌ داده بودند، برهنه به دور کعبه می‌ چرخیدند و از بت‌ های خود، قدرت و برکت طلب می‌ کردند.

به دورانی که به‌ جای خالق آسمان‌ ها و زمین مشتی سنگ و کلوخ پرستیده می‌ شد؛ آن زمان که مال و نژاد و جنسیت ملاک برتری انسان‌ ها بود؛ آن هنگام که پدران با دستان خود گور دختران را می‌ کندند و آن‌ ها را زنده‌ زنده در خاک می‌ گذاشتند؛ همان موقع که اگر شتر قبیله‌ ای از آبشخور قبیله‌ ای دیگر آب می‌ نوشید، عرب، شکم هم نوعش را به تاوان، می‌ درید؛ به دورانی که از انسانیت جز نامی نمانده بود.

در آن زمان بود که خداوند رحمان و رحیم، برترین و محبوب‌ ترین خلقش را برای هدایت عالمیان به میان آن‌ ها فرستاد. کسی که مردم او را محمد امین می‌ خواندند و خدایش او را (همه‌ رحمت خدا بر عالمیان[3]) نام نهاد.

محمد مصطفی (ص) مردم را به پرستش خدای یگانه و پیروی از عقل و حقیقت فراخواند. آن‌ ها را از ظلم و تعدّی بر حذر داشت و به مکارم اخلاق سفارش فرمود. سال‌ ها گذشت و با تمام دشواری‌ ها، شکنجه‌ ها، محاصره‌ ها، دشنام‌ ها، کارشکنی‌ ها، بهانه‌ جویی‌ ها و فتنه‌ ها رسول خاتم دست از تربیت و هدایت مردم برنداشت.

سخنان محبت‌ آمیز فرستاده‌ خدا در جان بسیاری از مردم نشست و نور حقیقت را یافتند. به حقانیت آفریدگار و فرستاده‌ اش ایمان آوردند و عهد بستند به آنچه خدا و جانشینش می‌ گوید عمل کنند تا به سعادت و هدایت دست یابند.

زمان وداع خاتم‌ النبیین با مسلمین رسید. رسول خدا نمایندگانی را به مناطق مختلف فرستاد و از همگان – پیر و جوان، زن و مرد - خواست تا او را در آخرین حج همراهی کنند؛ او قصد داشت مطالب مهمی را به گوش عالمیان برساند. بسیاری از مردم تا آن زمان نتوانسته بودند پیامبر اسلام را زیارت کنند. از این‌ رو شوق ملاقات با پیامبر و شنیدن سخنانش آن‌ها را به مکه کشانده بود.

مراسم حج، باشکوه زیادی انجام شد. پیش از آنکه طوایف مختلف به‌ سوی دیار خود رهسپار شوند، رسول خدا همگان را -که جمعیتی بالغ‌ بر 120000 نفر بودند- در مکانی به نام غدیر خم جمع کرد. دست علی را بالا گرفت و بر فراز بلندی با صدای بلند اعلام کرد:

"ای مردم! به‌ زودی از میان شما خواهم رفت؛ اما خدا چنین اراده کرده که بهترین خلقش، علی بن ابیطالب به‌ عنوان جانشین من و سرپرست و هدایتگر شما انتخاب و معرفی شود. سخن علی (ع)، سخن من است. هر که از او پیروی کند من و خدای یکتا را پیروی کرده و هر که از کلامش روی برگرداند از من و خدای محمد روی گردانده. علی (ع) صراط مستقیم خدا و تنها راه هدایت است. به او مراجعه کنید و یاری‌ اش نمایید تا امر خدا را اجابت کرده باشید.[4]" تمامی 120000 نفر با رسول خاتم و جانشینش عهد بستند از علی (ع) به‌ عنوان هدایتگر و سرپرست خود پیروی کنند ویاری‌اش نمایند.

دو ماه پس از غدیر، پیامبر خدا دیده از جهان فروبست؛ اما مردم بی‌ اعتنا به عهدی که با او بسته بودند علی (ع) را که به امر خدا برگزیده‌ شده بود رها کردند و دیگری را انتخاب نمودند. آن‌ ها نه‌ تنها علی (ع) را یاری نکردند؛ بلکه همچون بنی‌ اسرائیل بر گردن جانشین خدا طناب بستند و او را به مرگ تهدید کردند. آن هنگام بود که علی رو به‌ سوی قبر پیامبر کرد و جملاتی که هارون به موسی گفته بود تکرار نمود: (ای پیامبر تو شاهد باش که) این قوم مرا در فشار گذاشتند، ناتوان کردند و نزدیک بود مرا بکشند.

عزیزان!

وقتی ماجرای بیعت شکنی مردم را با حضرت علی (ع) را می‌ شنویم؛

وقتی برایمان تعریف می‌ کنند دختر پیامبر در راه دفاع از امامش سیلی خورد و بین در و دیوار ضجّه زد؛

وقتی می‌ فهمیم حتی به جنازه‌ امام حسن (ع) رحم نکردند و تیربارانش کردند؛

وقتی حوادث عاشورا را می‌ شنویم که با پاره‌ تن پیامبر(ص) چه کردند، چگونه حلقومش را بریدند و با اسب بر جسدش تاختند؛ ...

از دشمنان خدا تبرّی می‌ جوییم و می‌ گوییم اگر ما آن روز آنجا بودیم، اماممان را یاری می‌ کردیم؛ و این حرف را نه به شعار، بلکه از ته دل می‌ گوییم.

و اما امروز...

امروز تنها وارث و بازمانده غدیر، حضرت مهدی (ع) است. همان کسی که پیامبر (ص) در قسمتی از خطبه ی غدیر، ایشان را این چنین معرفی کردند:« بدانید! آخرین امامان از ما، مهدی است؛ بدانید! اوست انتقام گیرنده از ستمگران؛ بدانید! اوست یاری دهنده دین خدا؛ بدانید! اوست که کارها بدو واگذار شده است؛ بدانید! اوست که پیشینیان بدو بشارت داده اند؛ بدانید! اوست حجت پایدار و بعد از او حجتی نیست؛ هیچ حقی نیست مگر همراه او و هیچ نوری نیست مگرنزد او؛ بدانید! اوست که کسی بر وی پیروز نمی شود و کسی در ستیز با او یاری نمی گردد؛ بدانید! اوست ولی خداوند در زمین و حاکم او بین خلقش و امین خدا در نهان و آشکارش.»[5]

امروز و در این عصر، حضرت مهدی (ع) ، آخرین وارث غدیر و دوازدهمین جانشین بر حق پیامبر، حی و حاضر، شاهد و ناظر ما هستند و هیچ چیز حتی غییتشان ، ایشان را از شان امامت و هدایتگری شان دور نمی کند. حضرت به یاد ما هستند، به ما توجه دارند، از ما دستگیری می کنند، همانطور که خودشان فرمودند: « بدانید ما در رعایت حال شما کوتاهی نکرده و شما را فراموش نمی کنیم و اگر چنین نبود، مشکلات به شما هجوم می آورد و دشمنان شما را از پای در می آورند.» [6]

امروز اگر می خواهیم همچون بنی اسرائیلیان و فراموش کنندگان غدیر نباشیم؛ لازمه اش این است که به هدایتگر زنده زمانمان متمسک[7] باشیم، هدایت را از او طلب کنیم و با توجه و از عمق وجود برای فرج و ظهورشان دعا کنیم.