ساده لوحی سازمان ملل متحد در برابر نسل کشی مسلمانان روهینگیا/ سرپوش گذاشتن رهبر میانمار بر وحشیگری ارتش خود

"یانگهی لی" گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد (UN) در زمینه حقوق بشر در میانمار هفته گذشته از "آنگ سان سو چی" درخواست کرد: "چشمانت را باز کن و با قلبت بشنو و احساس کن. و لطفا پیش از اینکه دیرتر شود، از اختیار و قدرت معنوی خود استفاده کن."

پرفسور "لی" با اشاره به گزارش تازه منتشر شده سازمان ملل متحد در مورد خطری که صدها هزار روهینگیاییِ باقی مانده در میانمار را تهدید می کند گفت که این سازمان (ملل متحد)، وضعیت آنها را خطر جدی نسل کشی توصیف کرده است.

آیا سازمان ملل متحد واقعا از "سو چی" انتظار دارد که در این مرحله، دیدگاه و رفتار خود را به طور متفاوتی تغییر دهد؟ او نه تنها سکوت کرد، بلکه در سال 2016 وقتی ارتش وی بیش از 700،000 روهینگیایی را با خشونت از کشور بیرون انداخت و به بنگلادش (کشور همسایه) سوق داد، بر این اقدام وحشیانه و نسل کشی سرپوش گذاشت.

سابقه طولانیِ نژادپرستیِ "سو چی" علیه مسلمانان روهینگیا به خوبی مستند شده و در خاطرات منتشر شده "دیوید کامرون" نخست وزیر اسبق انگلیس که ملاقات با سو چی در اکتبر سال 2013 در لندن را به خاطر می آورد، تأیید شده است. در آن زمان، مردم روهنیگیا از خانه های خود رانده شده و به قتل می رسیدند.

وقتی کامرون به وی گفت که جهان در حال نظاره است، تنها پاسخ وی این بود: "آنها واقعا اهل برمه نیستند. آنها بنگلادشی هستند."

هنوز هم این ادعای نژادپرستانه که مردم روهینگیا مداخله گران غیر قانونیِ بنگلادش هستند و به میانمار تعلق ندارند، مدام تکرار می شود.

سو چی در گزارش جدید سازمان ملل متحد به عنوان شریک در سوء استفاده و پرخاشگری ها شناخته شده است. در حالی که دولت غیر نظامیِ وی هیچگونه اختیار و قدرتی در مسائل امنیتی ندارد و نمی تواند به ارتش دستور توقفِ عملیات های بیشتر را بدهد یا شیوه انجام آنها را تغییر دهد، اما با این وجود، قدرت را بر گفتمان سیاسی در کشور و ابعاد خاصی از روابط بین الملل حفظ می کند.

اما آنها از جمله سو چی، به طور مدام استفاده از قدرت خود برای حمایت از مبارزات نظامی علیه روهینگیا، توقف تلاش های بین المللی برای تحقیق و مستندسازی رویدادها از جمله برخی تلاش های قبلیِ آژانس های سازمان ملل متحد و پشتیبانی از روایت های ملی گرایی بودایی که برای توجیه حذف مردم روهینگیا از سرزمینِ خود استفاده می شد را برگزیده اند.

واکنش بین المللی به حوادث آشکار در میانمار بواسطه ترس از انتقاد شدید که موقعیت سو چی در کشور را تخریب می کند، فلج شده است و این امر باعث می شود تا قدرت نامحدود به حزب نظامی سابق بازگردد.

غرب به امید اینکه سو چی نهایتا راهی برای دفاع از خود پیدا می کند، با صبر و شکیبایی به تماشای سرازیر شدن بیشتر و بیشترِ پناهندگان روهینگیایی به مرز بنگلادش می نشیند. برخی از رهبران غربی مانند "میچ مک کانل" رهبر اکثریت مجلس سنای آمریکا که سابقا از حقوق بشر و دموکراسی در میانمار دفاع می کردند هنوز در همان موضع هستند.

مشکلِ این صبوری در مواجهه با نسل کشی، این پیش فرض اساسی است که سو چی برنده جایزه صلح نوبل بوده است. باید به وی فرصتی برای اصلاح خود و کشورش و زندگی کردن مطابق با آرمان های جایزه صلح نوبل که او را نماد جهانی حقوق بشر ساخته، داده شود.

بر اساس گزارش نهایی کمیسیون مشورتی سازمان ملل متحد که پیش از بحران فعلی و تحت نظارت "کوفی عنان" منتشر شده بود، روهینگیا برای اجرای کامل پیشنهادهای عنان در این گزارش از جمله اعطای تابعیت کامل به آنها به سو چی نیاز دارد.

آژانس های سازمان ملل متحد برای ابتکار عمل به منظور بازگرداندن و اسکان مردم روهینگیا باید نظارت کاملی بر این کشور داشته باشد. تمام مقامات نظامی با توجه به اینکه در موعدی مقرر با یک دادگاه بین المللی مواجه هستند و نام آنها در گزارش هفته گذشته آمده باید برکنار شوند.

اکنون که حکم نسل کشی رسما بیان شده است، نه جامعه بین الملل و نه جامعه غیر نظامی میانمار دیگر قادر به زیر پا گذاشتن و منحرف کردن این مسئله نیستند.

وقت آن است از آنچه که از جامعه باقی مانده مردم روهینگیا حمایت می کند، اطمینان حاصل شود و کسانی که این نسل کشی را علیه آنها انجام دادند، پاسخگو باشند.

اکنون سو چی باید ورق را از ارتش برگرداند و به هدف اجرای عدالت در مورد کسانی که این نسل کشی را انجام داده اند به جامعه بین الملل یاری رساند یا اینکه خود نیز به عنوان شریک جرم و عامل نسل کشی تحت پیگرد قانونی قرار بگیرد.

جهانیان و سازمان ملل متحد نباید در مورد این مسئله ساده لوحانه رفتار کند.

معصومه میرحسینی – تیتریک

انتهای پیام/