فروپاشی اقتصاد آمریکا در صورت جنگ با ایران/ عربستان در تسخیر فقیرترین کشور جهان/ ایجاد شکاف در ائتلاف عربستان سعودی و امارات

اما در نهایت، بولتون مانند عقربی که در نیمه راهِ رودخانه به قورباغه نیش می زند، نمی تواند به ذات خود خیانت کند. بولتون به دلیل اشتیاقش به آغاز جنگ با ونزوئلا، کره شمالی و ایران، به طور آشکار در آن مورد صحبت می کرد، با رئیس خود برخورد و احتمالاً اطلاعات را برای مطبوعات فاش کرد. در ماه آگوست با اعلام اخراج وی از طریق توئیت ترامپ، موضع او غیرقابل دفاع شد و به سرنوشت بسیاری از حامیان ترامپ آسیب زد.

به گفته "جان فِفِر"، می شود به روش دیگری نگاه کرد. بولتون کاری که برنامه ریزی کرده بود را انجام داد. وی از مذاکره با کره شمالی با اشاره به مثالِ خلع سلاح هسته ای لیبی عقب نشست. او اطمینان داد كه سربازان آمریكایی نیز در سوریه و افغانستان باقی می مانند. وی ترس از کودتا را در قلب "نیکولاس مادورو" در ونزوئلا قرار داد و تا حد درگیری، فشارها را بر ایران افزایش داد.

حال که ترامپ اعلام می کند که آمریکا در پی حملات به تأسیسات نفتی عربستان سعودی گیج شده، بدون شک بولتون از چشم انداز وحشی ترین رؤیای خود که چیزی جز جنگ با ایران نیست، خشنود می شود.

وی در ماه ژوئن تقریباً ترامپ را به سمت اقدام نظامی علیه تهران سوق داد که 10 دقیقه قبل از وقوع حمله از سوی ترامپ متوقف شد.

این بار به لطف بخشی از فعالیت بولتون، ممکن است طاقت ترامپ طاق شود. یا شاید ترامپ به الگوی بولتون در مورد تهدیدهای عجیب و غریب و سپس انحراف از مذاکره بپردازد. این دولت اخیراً به دنبال پس گرفتن لفاظی های خود است. ممکن است عقربی که بولتون به وجود آورده به خودش نیش بزند.

"مایک پمپئو" وزیر امور خارجه آمریکا، ایران را به حمله به تأسیسات نفتی آرامکو در "خوریس" و "ابقیق" در قلب عربستان متهم کرده است. بازرسان سعودی و آمریکایی گزارش داده اند كه حمله 14 سپتامبر از یک پایگاه ایرانی در نزدیکی مرز عراق بوده است. اما نیرویی که مسئولیت حملات را برعهده گرفت حوثی ها بودند که بیش از 4 سال در حال جنگ با ائتلاف به رهبری عربستان در یمن هستند.

بدیهی است که حوثی ها مقصر بوده اند، زیرا آنها طی یک ماه گذشته بارها و بارها حملات هوایی علیه تأسیسات سعودی از جمله؛ حمله پهپادی به میدان نفتی شیبه در تاریخ 16 آگوست، حمله موشکی به فرودگاه شهر جیزان در تاریخ 26 آگوست، حمله یک هواپیمای بدون سرنشین علیه ریاض در 27 آگوست و یک حمله ناموفق هواپیمای بدون سرنشین در 3 سپتامبر انجام داده اند.

همچنین "کِیت کیزِر" از پیروزی بدون جنگ نشان می دهد که سعودی ها و حوثی ها درگیر رقابت بمباران هواییِ تلافی جویانه شده اند. آخرین حملات به تأسیسات نفتی عربستان سعودی می تواند پاسخی به حمله هوایی عربستان به زندان ذمار که دو هفته پیش منجر به مرگ 100 نفر شد، باشد.

اما تلافی به معنای رقابت برابر نیست. در پی جنگِ عربستان سعودی هزاران هزار یمنی کشته شده اند، در حالی که حملات حوثی ها بیشتر منجر به خسارات مادی شده است.

کسانی که انگشت اتهام خود را به سوی ایران نشانه می روند، استدلال می کنند که حمله اخیر از مرز یمن فاصله داشته است. اما میدان نفتی خوریس و شیبه از همان فاصله از مرز یمن هدف قرار گرفته بودند.

حملات اخیر به طرز چشمگیری موفقیت آمیز بودند. این حملاتِ دقیق منجر به تعلیق بیش از نیمی از تولید نفت عربستان شد. حوثی ها به طور پیوسته قابلیت های تهاجمی خود را افزایش داده و در ماه های مه و ژوئن در کل 17 بار به فرودگاه های سعودی در جیزان و اَبها حمله کردند. آنها اکنون بر روی سیستم های پدافند هوایی نیز کار می کنند.

در ضمن، تصور اینکه دولت ایران چنین حمله ای را انجام داده باشد، بسیار دشوار است. حتی اگر مقامات ایران تمایلی به نشست با ترامپ نداشته باشند به دلایل قابل فهم، حمله به عربستان سعودی در آستانه نشست سازمان ملل متحد معنای استراتژیک چندانی نخواهد داشت.

ایران قول داده بود كه اگر نتواند نفت خود را صادر كند، بازار جهانی را مختل می كند. دولت ترامپ مطمئناً دست و پای صنعت انرژی ایران را از طریق تحریم های مستقیم و فشار بر سایر کشورها برای توقف واردات از ایران بسته است.

ضمنا سعودی ها سمت و سوی این حمله را ندیدند و این نشان می دهد این حمله از جنوب که تمرکز پدافند هوایی سعودی بر آن است نشأت نگرفته است. همچنین ممکن است این حملات از مکان های مختلف به وقوع پیوسته باشند.

هنگامی که عربستان سعودی جنگ خود را در سال 2015 در یمن آغاز کرد، به نظر می رسید "محمد بن سلمان" معمار کمپین و ولیعهد عربستان فکر می کرد که این یک پیروزی قطعی است. اما در عوض، حوثی ها مقاومت سرسختانه ای را نشان داده اند.

گروه یمنی بر خلاف سعودی های با اکثریت سنی، به نوعی به اسلام و مذهب شیعه پایبند هستند و همچنان به کنترل پایتخت صنعا و همچنین ارتفاعات شمالی و امتداد دریای سرخ ادامه می دهند.

اما تأثیرگذارترین پیشرفت طی هفته های اخیر، شکاف در ائتلاف ضد یمنی بین عربستان سعودی و امارات متحده عربی بوده است. امارات متحده عربی به جای عقب نشاندن ایران، بیشتر بر نفوذ این کشور تمرکز کرد و مطمئناً نمی خواهد جنگی با تهران داشته باشد.

امارات متحده عربی در ماه جولای اعلام كرد كه نیروهای خود را از یمن خارج می كند، اما به حمایت گروهی از تجزیه طلبان ادامه داد.

جنگ داخلیِ یمن بیشتر از قحطی، خشکسالی و وبا این کشور را تهدید می کند. حوثی ها احساس اطمینان بیشتری دارند که می توانند سعودی ها را وادار به تبعیت از رویکرد امارات کنند. اینگونه نیست که محمد بن سلمان تلفات جنگ خود را کاهش دهد، اما این جنگ نقشه های بزرگتر او برای تحول اقتصادی عربستان را تهدید می کند.

یک راهِ ریاض این است که پول را با کمک مالیات دهندگان آمریکایی به مرداب بریزد. راه دیگر این است که پول نقد حاصل از نفت و گاز و درآمد صادراتیِ خود را جلوی آتش دشمن قرار دهد. همچنین، عربستان سعودی با داشتن چنین بدبختی در تسخیر یکی از فقیرترین کشورهای جهان است.

در همین حال، پایان دادن به درگیری آمریکا در جنگ های منطقه برای دونالد ترامپ دشوارتر است. مذاکرات با طالبان متوقف شده است. بنابراین اکنون عقب نشینی نیروهای آمریکایی از افغانستان در حال انجام است. نه تنها سربازان آمریکا در سوریه باقی می مانند، بلکه به زودی تعداد بیشتری از آنها نیز به این سمت می روند.

اگرچه کنگره می خواهد آمریکا را از یمن خارج کند، اما رئیس جمهور همچنان قانون اساسی را وتو می کند. مشاوران ترامپ همچنین به وی هشدار می دهند که جنگ با ایران می تواند اقتصاد آمریکا را از هم بپاشد و شانس انتخاب مجدد وی را در معرض خطر قرار دهد. این تنها هشداری است که برای ترامپ قابل درک است.

مایک پمپئو از جان بولتون نیز جنگ طلب تر است. او نسبت به بولتون شک و تردید بیشتری به صلاحیت ترامپ به عنوان رئیس جمهور داشت.

لیست مشاوران ترامپ شامل؛ "فرِد فلیتز" رئیس قبلی کارکنان بولتون که در مرکز سیاست های امنیتی (یک اندیشکده شدیدا اسلام هراسی) به انتشار نظریه های توطئه می پرداخت. سپس ژنرال "كیت كلوگ" مشاور امنیت ملی معاون رئیس جمهور كه در تلاش برای تحریک تغییر رژیم در ونزوئلا نقش اساسی داشت و همچنین امتیاز مشكوكی به عنوان رئیس ستاد "پال برِمِر" مقام ارشد اجرايی آمریکا در عراق داشت.

معصومه میرحسینی – تیتریک

انتهای پیام/