یک قرن بی خانمانی در آمریکا/ توهین ترامپ به بی خانمان ها با الفاظ زشت/ فقدان مسکن مناسب در ثروتمندترین کشور جهان

دونالد ترامپ در سفر خود به کالیفرنیا که تقریبا نیمی از تمام مردم بی خانمان و بی پناه کشور در آن زندگی می کنند به طرز توهین آمیزی گفت: "بی خانمان ها در بهترین بزرگراه ها، خیابان ها و وردی های ساختمان های ما زندگی می کنند."

آمار 47 درصدی بی خانمانی در کالیفرنیا، نزدیک به 4 برابر بیشتر از سهم این ایالت از کل جمعیت آمریکا است.

گزارشی با عنوان "وضعیت بی خانمانی در آمریکا" که ماه گذشته از سوی کاخ سفید منتشر شد، میزان جدی بودن و گستردگی مسئله ادامه بی خانمانی در آمریکا را تعیین می کند.

اما وقتی بی خانمانی به مشکلی بزرگ تبدیل می شود، مقصر کیست؟ در حالی که دولت های مختلف تمایل به مقصر دانستن یکدیگر به خاطر شکست در سیاست های گذشته دارند، بی خانمانی به مدت 1 قرن (شهرهایی که در دهه 1870 میزبان بی خانمان ها بودند) مسئله مهم ملی بوده است.

رکود اقتصادی شدید در سال 1930 منجر به بی خانمانی میلیون ها آمریکایی شد و در دهه 80 بر تعداد بی خانمان ها و قطع خدمات اجتماعی افزوده شد.

بر اساس گزارش سالانه ارزیابی بی خانمانی از سوی وزارت مسکن و توسعه شهری آمریکا، در یک شب معین در سال 2018 بیش از نیم میلیون نفر بی خانمانی را در آمریکا تجربه کردند.

بر اساس دیدگاه تعریف شده وزارت مسکن و توسعه شهری آمریکا؛ اگر شخصی فاقد محل اقامت ثابت، منظم و مناسب باشد بی خانمان محسوب می شود.

بین بی خانمان های دارای سرپناه و بی سرپناه نیز تفاوت وجود دارد. دسته اول، کسانی هستند که در پناهگاه ها یا در سایر برنامه های مسکونی در شبکه محلی برای کمک به بی خانمان ها اقامت دارند. اما دسته دوم، کسانی هستند که به دلایل مختلف تصمیم می گیرند در خیابان ها یا بناهای متروک زندگی کنند و از دریافت کمک و جایی برای خواب امتناع می ورزند.

تعداد بی خانمان های بی سرپناه و دارای سرپناه از غرب تا ساحل شرقی بسیار متفاوت است. این تفاوت، به بازار مسکن و اغلب بهای بسیار بالای اجاره مسکن در شهرهای بزرگ آمریکا بستگی دارد.

گرانی و ارزانی مسکن

دونالد ترامپ در ژوئن گذشته یک دستورالعمل اجرایی مبنی بر حذف موانع تنظیمی در بازار مسکن را امضاء و ادعا کرد که این امر موجب کاهش قیمت مسکن و به تبع آن کاهش بی خانمانی می شود.

اما چیزی کاملا برعکس در شهرهای بزرگ اتفاق افتاد، زیرا مخارج زندگی به جای کاهش رو به افزایش گذاشت. برای مثال در سال 2017 تقریبا 37 میلیون خانوار بیش از 30 درصد از درآمد خود را صرف مسکن می کردند.

در سال 2018 در اروپا، متوسط ماهانه اجاره بهای آپارتمان ها از 2800 دلار در آمریکا عبور نکرد. اجاره بهای خانه یک خوابه در شهرهای آمریکا مانند؛ سان فرانسیسکو، نیویورک و سان خوزه بین 2500 تا 3500 دلار است.

در سال 2017 اجاره یک آپارتمان در بسیاری از مناطق، مستلزم دستمزدی بسیار بیشتر از دستمزد فدرال (7.25 دلار) یا حداقل دستمزد هر ایالت بود.

به گفته ائتلاف ملی مسکن برای کم درآمدها، هیچ جایی در آمریکا وجود ندارد که یک کارمند تمام وقت بدون اینکه 30 درصد از درآمد خود را صرف مسکن کند، بتواند با حداقل دستمزد خود یک آپارتمان تک خوابه اجاره کند.

این ائتلاف دریافت که یک کارمند تمام وقت با حداقل دستمزد باید به طور متوسط 94.5 ساعت در هفته و تمام 52 هفته سال را کار کند تا بتواند یک آپارتمان تک خوابه اجاره کند.

در میان دستمزدهایی که با هزینه آپارتمان ها همگام نبوده اند، هر سال شاهد افزایش افرادی هستیم که به سادگی قادر به پرداخت اجاره بها نیستند و از خانه های خود بیرون انداخته می شوند.

بنا بر نرخ ملی، از هر 10000 نفر 17 نفر بی خانمان هستند. در سال 2018، واشنگتن دی.سی، بوستون و نیویورک بیشترین نرخ بی خانمانی را به ترتیب؛ 103، 102 و 101 نفر در هر 10000 نفر داشتند. بالاترین نرخ بی خانمان های بی سرپناه تماما در شهرهای کالیفرنیا از جمله؛ سان فرانسیسکو (59.8)، لس آنجلس (40.4) و سانتا روزا (38.5) بود.

ادامه بی خانمانی

سازمان ها و ائتلاف هایی که درصدد فراهم آوردن سرپناه برای بی خانمان ها هستند، مانع اصلی فعالیت خود در راستای کاهش بی خانمانی را فقدان مسکن با قیمت معقول می دانند.

"مایکل فِرِل" مدیر اجرایی ائتلاف برای بی خانمان ها گفت: "عدم توانایی برای تهیه مسکن و فقدان منابعی برای فراهم کردن خانه با قیمت معقول واقعا یک مسئله ملی است."

سازمان های مربوطه بر این باورند که مسئله بزرگی که باید به وضوح درک شود این است که مردم عادی و مقاماتی مانند ترامپ افراد بی خانمان را با عبارت هایی چون؛ "چرک" و "کثیف" توصیف می کنند.

واقعیت این است که ممکن است این فرد در همسایگی شما باشد و به خاطر فوریت های پزشکی، ورشکستگی، ناتوانی در پرداخت اجاره خانه از خانه بیرون انداخته شده و نیاز به مکانی برای زندگی داشته باشد. بسیاری از افراد هستند که پیش از بی خانمانی تنها یک فقره چک دستمزد خود را دارند."

معصومه میرحسینی – تیتریک

انتهای پیام/