به کارگیری مفاهیم نامناسب در تئاتر؛ چرا و تا کجا؟

نمایشنامه نوعی متن ادبی است که برای اجرای روی صحنه تئاتر نوشته و خوانده می‌شود؛ اما تا حالا به مفهوم و محتوای اکثر نمایشنامه ها‌ی ایرانی دقت کرده اید که چگونه رذائل اخلاقی و بی بند و باری را ترویج می‌کنند یا چرا اکثر بازیگران نمایش‌ها با تصور خیالی خود در جهت جذب بیشتر مخاطب با لباس نامناسب در روی صحنه ظاهر می‌شوند؟

نمایش‌هایی که سبک و شیوه اجرایی آن‌ها کاملاً مخالف موازین شرعی و دین اسلام است و رنگ و بویی از فرهنگ اصیل ایرانی در آنان دیده نمی‌شود. به نظر اکثر ما ایرانی‌ها نمایش‌هایی که فحشا و روابط جنسی را به راحتی تبلیغ می‌کنند و باعث ترویج فرهنگ غربی در کشور می‌شوند، هرگز قابل دیدن نیستند و بیشتر مخاطبانی که به تماشای این گونه نمایش‌ها می‌نشینند به گفته خودشان وقت خود را برای گذراندن یک نمایش بی کیفیت تلف کرده اند و اگر زمان به عقب برگردد، هرگز به تماشای این محتوای نامناسب نخواهند نشست.

در بعضی از نمایش ها بساط رقص برپا می‌کنند و فکر می‌کنند که با عمل خود آسیب شناسی اجتماعی انجام می‌دهند. در حالی که باعث از بین بردن فرهنگ اصیل ایرانی در جامعه می‌شوند.

اما مشکل ترویج رذائل اخلاقی و بی کیفیتی نمایشنامه‌ها در تئاتر از کجاست؟ و چرا نظارتی اساسی بر این محتوای نامناسب و زننده نمایشنامه‌ها نمی شود؟

متاسفانه لحن این گونه نمایش‌های ایرانی بیشتر شبیه لحن افراد کوچه و بازار و پر از حرف‌های نامناسب است و کسانی که این دیالوگ‌ها را به کار می‌برند، به عنوان هنرمند شناخته می‌شوند. در حالی که چنین دیالوگ‌های زشت و نامناسب هرگز در هنر تئاتر جایگاهی ندارد؛ این آثار کم ارزش و بی محتوا تا حد زیادی با سطح شعور مخاطب بازی می‌کنند و باعث فروپاشی نظام اصیل ایرانی خواهند شد.

باشگاه خبرنگاران جوان به همین منظور مصاحبه‌ای را با نوشین تبریزی نویسنده و کارگردان تئاتر ترتیب داده است که در ادامه می‌خوانید:

خانم تبریزی تئاتر هنری است که اکثر هنرمندان سعی دارند با آن چیزی مناسب به مخاطب منتقل کنند؛ چرا نمایش رذائل اخلاقی در تئاتر زیاد است؟

در نمایش‌های گوناگون ما متوجه رابطه عاطفی، دوستانه و خارج از عرف یک زن و مرد با یکدیگر می‌شویم. اول از همه باید ببینیم که یک نمایشنامه نویس با طرح چنین موضوعی به دنبال چه می‌گردد و هدفش چیست؟ مثلا آیا می‌خواهد از زیاد شدن این روابط بگوید یا خوب و بد بودن آنها؟ و یا حتی عواقب ناهنجار انجام چنین کار‌هایی را؟ در واقع ما باید به دنبال هدف نمایشنامه نویس یا کارگردان از اجرای این گونه نمایش‌های نامناسب باشیم.

در بعضی از نمایشنامه‌ها دیالوگ‌هایی وجود دارد که قصد نویسنده از بیان آن معلوم نبوده است؛ چرا چنین دیالوگ‌هایی روز به روز در حال افزایش است؟

تئاتر به دلیل دارابودن مخاطب خاص هنر خاصی است و نباید این گونه نمایشنامه‌ها با چنین دیالوگ‌هایی به کار برده شود. هر نقطه نظری باید به یک چالش کشیده شود. یک نویسنده و کارگردان می‌تواند روابط خارج از عرف، رابطه مادر فرزندی و قضایای جنگ را برای به چالش کشیدن ذهن مخاطب به اجرا بگذارد. ولی باید از دیالوگ‌هایی که نویسندگان در معرض دید عموم افراد قرار می‌دهند، فراتر رفت و کمی عمقی‌تر به آن اندیشید.

نظر شما در خصوص چنین نمایش‌هایی چیست؟

بنده به عنوان کارگردان به هیچ وجه با نشان دادن نمایشنامه‌هایی که در آن فحشا به نمایش گذاشته می شود، موافق نیستم.

به نظر شما کلمات زشت و نامناسب در تئاتر از کجا آمده است؟

به نظر من نمایشنامه‌های ایرانی کاملاً از خود جامعه برداشت می‌شوند. وقتی تیکه کلامی نامناسب در نمایشی به اجرا درمی آید، به دلیل این است که در جامعه خودمان رواج دارد و ما بسترسازی فرهنگی مناسبی انجام نداده ایم. در اینجا نمی‌توانیم صورت مسئله را پاک کنیم بلکه باید کار زیر ساختی برای ارتقای فرهنگ جامعه انجام دهیم. در حوزه تئاتر روند نقش افراد مورد بررسی قرار می‌گیرد مثلا فردی در نمایش نقش دزد را بازی می‌کند. ما نمی‌توانیم بگوییم دزد وجود ندارد بلکه باید ببینم آن فرد خلافکار چه روندی را از همان ابتدا برای رسیدن به این کار نامناسب گذرانده است.

منبع:باشگاه خبرنگاران جوان

انتهای پیام/