دولت میانمار باید پاسخگوی رفتار بی رحمانه خود با مسلمانان باشد/ بی تفاوتی جامعه بین الملل به نسل کشی مردم روهینگیا

این ارزیابی به منظور کمک به سیاستگذاران در راستای توسعه اقدامات پیشگیرانه هدفمند از یک چارچوب ساختاربندی شده برای تعیین وقوع جنایات بی رحمانه مانند؛ جنایات جنگی، جنایات علیه بشریت و نسل کشی استفاده می کند. طی این روند مشخص شد که 8 عامل خطر برای جنایات بی رحمانه و 2 عامل خطر مربوط به نسل کشی در میانمار وجود داشت.

این ارزیابی تکرار گزارشی است که در ماه سپتامبر توسط مأموریت مستقل و بین المللی حقیقت یاب میانمار منتشر شد و هشدار داد که مردم روهینگیا در معرض خطر جدی نسل کشی قرار دارند.

هر دو گزارش با بیان اینکه مصونیت از نقض حقوق بشر در گذشته به خطر نسل کشی کمک می کند از جامعه جهانی خواستند تا در جهت اطمینان از اینکه عاملان این نسل کشی یعنی ارتش میانمار مسئولیت اقدامات خود را می پذیرند، گام بردارد.

جامعه جهانی هیچ واکنشی علیه قساوت ها و بی رحمی ها در میانمار نداشته است. دادستان دیوان کیفری بین المللی (ICC) به تازگی در پی حکم دادگاه مبنی بر اینکه با وجود این واقعیت که میانمار اساسنامه دیوان کیفری بین المللی را امضاء نكرده خواستار آغاز تحقیقات شد.

با توجه به اینکه این وضعیت از سوی شورای امنیت سازمان ملل متحد به دادگاه ارجاع داده نشده، این دادگاه هنوز می تواند حوزه قضایی و قدرت خود را در مورد جرائم خاص بر مبنای آنچه در بنگلادش که امضاء کننده اساسنامه ICC است رخ داده، به کار بگیرد. این جنایات شامل تبعید و شکنجه و آزار و اذیت است.

این یک پیشرفت چشمگیر است و باید مورد حمایت قرار گیرد، اما مسئولیت پاسخگویی نباید به جنایاتی که در ارتباط با بنگلادش است محدود شود. این احتمال وجود ندارد که ICC حوزه قضایی و قدرت خود را در مورد جرائم دیگر نیز به کار بندد، زیرا تنها راهی که می تواند این اتفاق را رقم بزند (به شرط اینکه میانمار خود را به دادگاه معرفی کند) این است که اوضاع توسط شورای امنیت به دادگاه ارجاع شود.

دو نهاد دیگر وجود دارند که می توانند و باید واکنش بیشتری درباره هشدار نسل کشی در میانمار انجام دهند.

اولین نهاد، مجمع عمومی سازمان ملل متحد است. این سازمان در زمانی که شورای امنیت به واسطه وتوی یکی از 5 عضو دائم خود فلج شده، در بسیاری از بحران های پیشین نقش مهمی ایفا کرده است.

این سازمان می تواند تحریم ها را پیشنهاد دهد یا توصیه کند که کشورهایی مانند استرالیا از حمایت ارتش میانمار دست بردارند و یا مانند آنچه در پاسخ به آپارتاید آفریقای جنوبی در دهه 1980 انجام داد، از دولت ها بخواهد تا اقدامات قانونی و سایر اقدامات مقایسه ای را برای اطمینان از انزوای میانمار اتخاذ کنند. اما مجمع عمومی تاکنون هیچ اقدامی جز ابراز نگرانی از نسل کشی انجام نداده است.

نهاد دیگری که می تواند در این جهت قدم بردارد، انجمن ملل آسیای جنوب شرقی (آ سه آن) است. "آ سه آن" با تبعیت از اصول عدم مداخله و اجماع خود درگیر بوده، اما در گذشته به حمایت از حقوق بشر و پاسخ به بحران ها متعهد بوده است.

اگر این مؤسسه در حالی که چندین نهاد هشدار می دهند که نسل کشی در یکی از کشورهای عضو آن رخ داده همچنان به سکوت خود ادامه دهد، به سرعت اعتبار خود را از دست خواهد داد.

"سامانتا پاور" سفیر سابق آمریکا در سازمان ملل متحد که به خاطر نوشتن کتابی در سال 2002 درباره واکنش و عدم موفقیت آمریکا در برابر نسل کشی برنده جایزه پولیتزر شد، گفت که کشورها همیشه وقتی پای دلایل سیاسی را به میان نمی آورند، برای عدم واکنش به هشدارهای اولیه در مورد نسل کشی دلایلی پیدا می کنند.

وی به نقل از "رافائل لِمکین" خالق کلمه "نسل کشی" گفت که اگر کسی خردل را دوست نداشته باشد، همیشه دلیلی برای دوست نداشتن آن پیدا می کند. ویرانگر است که این نقل قول پس از 2 دهه و حداقل 2 نسل کشی هنوز مرتبط است.

معصومه میرحسینی – تیتریک

انتهای پیام/