چرا تجزیه بیولوژیکی، بحران پلاستیک را حل نمی کند؟/ ضرورت کاهش مصرف پلاستیک در سراسر جهان

پلاستیک تقریبا راه خود را در همه ابعاد زندگی ما از فنجان قهوه و نِی یکبار مصرف تا الیاف پنهان بافته شده در دستمال مرطوب و تکه های براق کوچک در لوازم آرایش پیدا کرده است.

به گفته bbc، از 6.3 میلیارد تن پلاستیک که از آغاز تولید انبوه آن در دهه 50 میلادی دور ریخته ایم، تنها 600 میلیون تن بازیافت شده است. 4.9 میلیارد تن از آن برای دفن فرستاده شده یا در محیط زیست طبیعی باقی مانده است.

با ممنوعیت استفاده از پلاستیک یکبار مصرف در سراسر جهان (سال آینده در انگلستان و تا سال 2021 در کانادا) مواد جدید اهمیت بیشتری پیدا می کنند. اما آیا همه آنها از بین می روند؟

پلاستیک های زیست تخریب پذیر مجموعه ای از موادی هستند که بنا به تقاضای مصرف کنندگان مبنی بر جایگزین های سبز به جایگزینی مناسب تبدیل می شوند.

پلاستیک های زیست تخریب پذیر به جای اینکه صدها سال در سطح زمین پایدار بمانند توسط میکروب ها تجزیه و جویده شده و به زیست توده، آب و دی اکسید کربن تبدیل می شوند.

زیر مجموعه ای از آنها قابل تبدیل شدن به کمپوست هستند، به این معنا که نه تنها توسط میکروب ها تجزیه می شوند بلکه می توانند در کنار مواد غذایی و دیگر زباله های ارگانیک به کمپوست تبدیل شوند. فقط اندکی از این پلاستیک ها در خانه قابل استفاده هستند، بنابراین برچسب "کمپوست" معمولا به معنای تبدیل شدن به کمپوست صنعتی است.

یک استاندارد اروپایی با نام EN 13432 برای بسته بندی مواد کمپوست شده وجود دارد. این بسته بندی باید طی 12 هفته در شرایط کمپوست سازی در مقیاس صنعتی به قطعاتی بزرگتر از 2 میلیمتر تجزیه شود و به واسطه فلزات سنگین هیچ آسیبی به خاک و ساختار آن وارد نشود.

اکثر پلاستیک های زیست تخریب پذیر و قابل کمپوست شدن، بیوپلاستیک هایی هستند که به جای سوخت های فسیلی از گیاهان ساخته می شوند.

"ایزابلا رادِکا" استاد بیوتکنولوژی دانشگاه ولورهمپتون و همکاران وی در حال ساخت نوعی بیوپلاستیک موسوم به پلی هیدروکسی آلکانوات ها (PHAs) هستند. یا به بیانی بهتر، آنها میکروب هایی را برای انجام تولید آنها به دست می آورند.

رادِکا گفت: "وقتی آنها تحت فشار این میکروب ها قرار می گیرند گرانول های داخل سلول ها را تولید خواهند کرد و آن گرانول ها بیوپلیمر هستند. آنها دارای خواص بسیار خوبی مشابه پلاستیک مصنوعی هستند و از سلول استخراج می شوند، اما کاملا تجزیه (تخریب) پذیر هستند."

طبق آزمایش صورت گرفته، کیسه ای با برچسب "کمپوست" که استاندارد EN 13432 در تولید آن رعایت شده بود پس از 3 ماه در آب دریا ناپدید شد، اما 2 سال در خاک دست نخورده باقی ماند. بقیه کیسه ها از جمله آنها که برچسب "زیست تخریب پذیر" داشتند به مدت 3 سال هم در خاک و هم در آب دریا باقی ماندند.

نور خورشید باعث تجزیه پلاستیک ها از طریق فرآیندی به نام "اکسیداسیون عکس" می شود که در آن پلاستیک آب خود را از دست داده و به جای تجزیه اجزای ارگانیک، شکننده می شود.

"دیوید نیومن" مدیرعامل انجمن صنایع بیولوژیکی و زیست تخریب پذیر (BBIA)گفت که به طور ایده آل دوست دارد که شاهد قابل کمپوست شدن همه چیز از کیسه های چای گرفته تا برچسب های میوه و شیرینی طبق قانون باشد.

با کاهش میزان پلاستیک های سنتی که باعث آلودگی زباله های مواد غذایی می شوند، حداقل می توانیم اطمینان حاصل کنیم که برخی از مواد غذایی هدر رفته به جای دفن یا سوزانده شدن در نهایت به عنوان کمپوست استفاده می شوند.

در حال حاضر، سیستم زباله در انگلستان تنظیم نشده تا حداقل در سطح خانوار بتواند مایعات کمپوست را اداره کند. گرچه امکانات کمپوست سازی درون کشتی وجود دارد که می تواند کارد و چنگال های قابل کمپوست، فنجان های قهوه و موارد دیگر را پردازش کند.

معصومه میرحسینی – تیتریک

انتهای پیام/