جوکر؛ لبخندی بر وضعیت نابسامان روانی و اقتصادی مردم آمریکا/ اثری که عقاید یک دلقک قاتل را روایت می کند

جوکر بعد از سالها جنجال و هیاهو اکران شد و در زمان اکران فیلم نیز حواشی بر خواسته از طرفداران و منتقدان این فیلم به اوج خود رسید ولی نمی توان با نگاهی کوتاه به این حواشی در مورد این فیلم صحبتهای جنجالی کرد و باید در نظر داشت که موفقی جوکر بر اساس مستقل بودن آن صورت گرفته است یا خیر؟ یا اینکه آیا واقعا این فیلم توانست یک اثر سینمایی مستقل و قوی باشد ؟

می توان با نگاه به عملکرد کارگردان این فیلم تاد فیلیپس و توجه بیشتر به آثار کمدی قوی او همچون بورات و سری هنگوور به این نتیجه رسید که فرمان کارگردانی در دستان مردیست که با کمدی دیوانه وار آشنایی بسیار خوبی دارد و می تواند نمایش جذابی از وضعیت جوکر که یک ابر شرور لبخند بر استبه نمایش در آورد و کمپانی برادران وارنر را در این زمینه مجاب نماید.

البته نباید از فیلم نامه پرمحتوا ،پیچیده و پرتنشی که تاد فیلیپس و اسکات سیلور نوشته اند چشم پوشی نماییم چون این فیلم نامه است که دست کارگردان را برای خیال پردازی های بی شمار در این ژانر بازمی گذارد و نتیجه آن خلق اثری همچون جوکر می شود.

داستان فیلم در شهر گاتهام در دهه 80 میلادی رقم می خورد که با توجه به طراحی تم تیره برای این فیلم در اکثر مکانهای فیلم برداری می توان پیش بینی کرد که گرفتاری های شخصی جوکر قطعا در طول نمایش به رخ کشیده خواهد شد. فیلم با واقعیتهای اجتماعی که از خود نشان می دهد واقعیتی بیش از یک مستند را در بافت سلولی خود در بر دارد. اما باید به این نکته توجه ویژه داشت که تمام اتفاقات مطلقا به شخص آرتور (جوکر) بر نمی گردد و این بخش عظیمی از مشکلات و روان پریشیهای اجتماعی در شهر گاتهام که یک شهر با پیچیدگی های اقتصادی دشوار؛ علت رفتارهای معلول گونه آرتور خواهد بود.

واکین فینیکس بازیگر نقش جوکر در این فیلم که ایفای نقش یک ژانر تریلر روانشناختی را ایفا کرده است پنجمین نفری است که تا به حال در سینمای جهانی در لباس جوکر قرار می گیرد تا بیننده را شیفته بازی خود کند که البته در تو در توهای گذرای هر ثانیه از فیلم و لذت ادامه تماشای آن نمی توان از مهارت های بازیگرانی چون رابرت دنیرو، زازی بیتز، فرانسیس کانروی و مارک مارون فرار کرد و آنها را در خلق این اثر تاثیر گذار سهیم ندانست.

فیلم در لابلای بی استعدادی های آرتور در زمینه استند آپ کمدی شروع می شود و کار را به جایی می رساند که یک هنرمند کمدی برای امرار معاش زندگی باید در خیابان های سرد گاتهام سیتی با در دست داشتن یک تابلوی تبلیغاتی در لباس یک دلقک مشغول خدمات باشد و در این فعالیت بی حاشیه ناگهان با تعرض چند نوجوان ولگرد و مردم آزار کلید انفجار درونی یک بیمار روانی که تحت درمان است خورده می شود و در لحظه ای که آرتور در میان زباله های پس کوچه ها در حال کتک خوردن است تصمیم می گیرد تا انتقام خونین خود را با نقاب خندان جوکر از شهری که در آن به او و مردمان زیادی ظلم می شود بگیرد.

با حضور در فرهنگ غربی می توان بسیار راحت تر از آنچه در ذهن می گذرد به یک سلاح برای انتقام گرفتن دسترسی پیدا کرد و آرتور با تحریک و هدیه یک سلاح توسط یکی از همکارانش خود را برای انتقام آماده در می بیند. با توجه به آشوب زدگی اجتماعی و بهره برداری رسانه ها با برنامه های طنز و کمیک خشونت زیرپوستی دلقک روانپریش (آرتور) فیلم به اوج خود می رسد و این موضوع با توهم در آمیخته شده و آرتور دست به کشتن 3 جوان در یک درگیری لفظی می زند که باید عامل آن را لبخندهای بیمارگونه آرتور دانست و صد البته جامعه ای که حوصله پذیرش لبخندی را که دلیلش را نمی داند ندارد. بسیار سخت است که مردم در جوامع مختلف خنده های مکرر را سرچشمه گرفته از یک بیماری روانی بدانند و قطعا شاید نفرات زیادی به آن واکنشهای خوبی نشان ندهند و نویسنده در فیلمنامه از همین موضوع بهترین نوع بهره برداری را صورت داده است.

نمی خواهم بیشتر از این اتفاقات درون فیلم را لو دهم پس به این بسنده می کنم که جامعه ای که در آن آرامش روانی و اقتصادی مردمش توسط سیاستمداران و تصمیم سازان نشانه گرفته شده باشد شاید با حرکت دیوانه وار یک دیوانه به آشوبهای خیابانی و راه افتادن جنبشهایی همانند حرکت جنبش جوکر ها در گاتهام بیانجامد که در نهایت حتی نیروهای امنیتی هم از پس جمع کردن این فاجعه بر نخواهند آمد.

جوکر ثابت کرد که هر یک از ما شاید یک آرتور درون داشته باشیم که در کنج خلوت و تنهایی های خود بتواند با پرورش توهم های ذهنی خود دست به هر نوع جنایتی بزند.

انتهای پیام/ م