۱- ابروی چند رنگ
در میان اجزای چهره شاید هیچ یک به اندازه ی ابروها از استانداردهای متغیر زیبایی در طول تاریخ، در عذاب نبوده اند. مثلاً در یونان باستان، ابروی پیوندی مد بود و اگر زنی ابروی پیوندی نداشت از نوعی «کاشت» که از موی بز ساخته شده بود برای پیوندی نشان دادن ابروهای خود استفاده می کرد.
اما این ترند خیلی دوام نیاورد و ابروهای طبیعی دوباره رواج پیدا کردند. شکل ابروها هم ممکن بود از بلند و نازک تا کوتاه و ضخیم متفاوت باشد.
۲- پیشانی بلند
به گفته ی تاریخ نویسان، در انتهای قرن چهاردهم میلادی، ایزابو، ملکه ی باواریا، پیشانی بلند و گردن باریک و بلند را مد کرد. زنان هم برای پیروی از این استاندارد زیبایی، موهای بالای پیشانی و پشت سر خود را می زدند و حتی ابروهایشان را می تراشیدند. مژه ها هم در امان نبودند و گاهی آن ها را به طور کامل، نه فقط از پلک بالا، بلکه از پلک پایین هم می زدند.
۳- ناخن بلند
ناخن بلند چندین قرن در چین مد بود و علت بسیار عجیبی هم داشت. ناخن بلند نشان می داد که آن شخص مجبور نیست کاری با دست هایش انجام دهد چون استطاعت استخدام خدمتکار را داشت.
در دوره ی فرمانروایی سلسله ی چینگ بر سرزمین چین که نزدیک به ۳ قرن به طول انجامید (پیش از آغاز قرن دوازدهم میلادی)، این مد به اوج خود رسید. ناخن بلند مد چندان راحتی نبود به همین دلیل آن ها فقط ناخن انگشتان حلقه و کوچک خود را بلند می کردند. برای جلوگیری از شکستن ناخن هم از نوعی «قاب» مخصوص استفاده می کردند که از فلزات گران بها ساخته می شد.
۴- پوست رنگ پریده
ترند پوست رنگ پریده در قرن هجدهم در انگلستان به اوج خود رسید. زنان برای آنکه پوست خود را تا حد ممکن رنگ پریده کنند، از چیزهای بسیار عجیبی مثل کود خشک شده ی اسب استفاده می کردند. اما خطرناک تر از همه سرب بود که از آن برای رنگ کردن صورت استفاده می شد. رنگ قرمزی که از آن بر روی لب و گونه ها برای ایجاد تضاد با ظاهر رنگ پریده ی چهره ی خود استفاده می کردند، بالاترین مقدار سرب را داشت. به علاوه زنان از مدادهای آبی رنگی برای ترسیم رگ بر روی صورت شان استفاده می کردند تا تأکید بیشتری روی رنگ پریدگی چهره ی خود ایجاد کنند.
۵- دندان سفید
مردمان عصر جرج نه تنها پوست خود را رنگ پریده می کردند بلکه عذاب زیادی هم به دندان هایشان وارد می کردند. آن ها برای سفید کردن دندان هایشان از نوعی پودر استفاده می کردند که حاوی سولفوریک اسید بود. طبیعی است که دندان ها و لثه از بین می رفتند اما ثروتمندان استطاعت مالی آن را داشتند که به دندانپزشک مراجعه و از ایمپلنت دندان استفاده کنند. برای این کار از دندان های اهدایی مردم به پزشکان استفاده می شد.
بعد از نبرد واترلو، از دندان های سربازان مرده برای ایمپلنت دندان استفاده می شد. گرچه در نیمه ی دوم قرن نوزدهم میلادی دیگر ایمپلنت های دندانی از جنس چینی وجود داشت، اما بعضی دندان پزشکان تمایلی به استفاده از آن ها نداشتند و دندان های سربازان مرده را ترجیح می دادند.
۶- موی روشن
به لطف پترارک، شاعر ایتالیایی و منبع الهامش، لورا که نماد زیبایی و نجابت بود، موی روشن در قرن پانزدهم بسیار رواج داشت. زنان برای روشن کردن موهایشان آن ها را رنگ می کردند. اما این فرآیند بیشتر از آنچه که حالا هست و در حقیقت چندین روز طول می کشید. در یکی از متون متعلق به قرن دوازدهم میلادی فرآیند رنگ مو در آن زمان که ۲ مرحله داشت توضیح داده شده. بعد از ساخت مخلوط اول که از چندین ترکیب مختلف ساخته می شد، موها را به مدت ۲ روز با برگ می پوشاندند. بعد از آن مخلوط را از موها می شستند و مخلوط دوم را به مدت ۴ روز دیگر بر روی موها می گذاشتند.
۷- کمر باریک
قدمت کمربند هایی که از آن ها برای باریک تر نشان دادن کمر استفاده می شد در حقیقت به عصر مفرغ برمی گردد و نمونه ی اولیه ای از آن در آن دوران وجود داشت. اما به گفته ی کارشناسان، اروپایی ها استفاده از کمربند را از قرن پانزدهم یا شانزدهم میلادی آغاز کردند. اوج این ترند در دوران فرمانروایی کاترین دو مدیچی، ملکه ی فرانسه بود. در این دوره کمربند ها حدود ۲۵ سانتیمتر از دور کمر کم می کردند که اثر بسیار بدی بر اندام های داخلی بدن داشت.
منبع: روزیاتو
انتهای پیام/
