خانه چیزی فراتر از سقف!/ برجسته شدن نابرابری های ساختاری در دوران کووید19
این روز به جهان یادآوری می کند که همه ما قدرت و مسئولیت ساختن آینده شهرها و شهرستان های خود را داریم.
در حال حاضر داشتن مسکن مناسب بیش از هر زمان دیگر مسئله مرگ و زندگی است. در حالی که شیوع کووید19 ادامه دارد، به مردم گفته شده تا در خانه بمانند اما این اقدام ساده برای کسانی که مسکن مناسب ندارند غیر ممکن است.
کووید19 به ما یادآوری کرده که خانه چیزی فراتر از یک سقف است. برای احساس امنیت و توانایی ادامه زندگی، کار کردن و یادگیری باید یک خانه ایمن باشد تا به ما اجازه دسترسی به خدمات و زیرساخت های اساسی برای اقدامات بهداشتی بدهد و فضای کافی برای رعایت فاصله فیزیکی داشته باشد.
خانه همچنین باید در مکانی واقع شود که ساکنان آن به فضای سبز عمومی و مکان های سر باز، فرصت های شغلی، خدمات مراقبت های بهداشتی، مدارس، مهد کودک ها و سایر امکانات اجتماعی دسترسی داشته باشند.
بر اساس برآوردها، 1.8 میلیارد نفر قبل از آغاز همه گیری در محله های کثیف و سکونتگاه های غیر رسمی، مسکن نامناسب یا بی خانمانی در شهرهای سراسر جهان زندگی می کردند. 3 میلیارد نفر از امکانات اولیه شستشوی دست محروم هستند. این یعنی میلیون ها انسان در سراسر جهان به خاطر فقدان خدمات اساسی و قرار گرفتن در معرض خطرات اجتماعی – اقتصادی و زیست محیطی از بهداشت ضعیف رنج می برند.
نابرابری های ساختاری توسط همه گیری کووید19 برجسته شده و نشان می دهد که چگونه اقلیت ها، بومی ها و مهاجران به طور نامتناسبی تحت تأثیر ناپایداری مسکن، ازدحام بیش از حد و بی خانمانی قرار می گیرند.
کووید19 در مناطقی که مردم فاقد مسکن مناسب بوده و با نابرابری ها و فقر مواجه هستند گسترش یافته است. ساکنان این مناطق نیز اغلب از سوی مقامات به رسمیت شناخته نشده یا از آنها محافظت نمی شود و به ویژه در مواقع بحرانی با خطر تخلیه و جابجایی خانه مواجه می شوند.
به گفته سازمان بین المللی کار (ILO)، 55 درصد از جمعیت جهان (تقریبا 4 میلیارد نفر) از هیچگونه حمایت اجتماعی برخوردار نیستند.
مسکن یک حق بشری است و تشکیل دهنده تمام حقوق اساسی است. این تنها راه برای اطمینان از حق داشتن شهری برای همه است.
معصومه میرحسینی – تیتریک
انتهای پیام/