سرقت ادبی، یکی از مشکلات اصلی بر سر راه کارتونیست هاست/ برای رهایی از هیجان درونی حرفه ام به کاریکاتور روی آوردم

به گزارش گروه فرهنگی "تیتریک"؛ مرضیه نعمت اللهی کارشناس ارشد پژوهش هنر و کارشناس نقاشی در رشته های عکاسی، تصویربرداری و گرافیک در گفتگو با خبرنگار "تیتریک" گفت: قدرت نقد کارتون و کاریکاتور، در عین بی تکلفی و بی آلایشی، مجذوبیت همیشگی ای برایم داشت.

وی ادامه داد: حرفه های زیادی را تجربه کردم و تقریبا در همه آنها دنبال نقد و تلنگر بودم؛ از فیلمسازی که خیلی ها معتقدند بهترین رسانه برای بیان حرف دل است تا عکاسی خبری و... را تجربه کردم اما هیچ کدام برایم رضایت بخش نبود.

نعمت اللهی افزود: شاید ریشه را جستجو کنیم و به پدری برسیم که دست در دست کودکش به دکه روزنامه فروشی می رفت و گل آقا می خرید.

این هنرمند تصریح کرد: در جامعه ما که همه چیز در هم تنیده و غیر قابل تفکیک است نمی توان آثار کارتونی را در دسته بندی خاصی قرار داد، اما علاقمندم کارهایم تاریخ مصرف نداشته باشد و این مهم ناخودآگاه من را از قلم زدن در مسائل روز سیاسی دور می کند، اما گاهی از این هم گریزی نیست.

وی به جهان آرمانی ذهن خود اشاره کرد و گفت: ترجیح می دهم، مسائلی را به تصویر بکشم که اولین تلنگرش به شخص خودم است تا هر بار که آن اثر را نگاه می کنم، نکاتی را به من یادآوری کند که دوست ندارم فراموش کنم اما هر لحظه امکان غفلت از آن وجود دارد.

نعمت اللهی ادامه داد: ایده های تازه برای کاریکاتوریست در زندگی روزمره فراوان است و واقعا فکری که به دنبال سوژه باشد در خواب و رویا آن را پیدا می کند.

وی افزود: دل مشغولی ها، دغدغه های ذهنی، مطالعه، مطالعه تصویری (فیلم، عکس، آثار نقاشان و کاریکاتوریست های ایرانی و خارجی)، صحبت با دیگران، خط خطی های ساده طراحی همه کمک کننده هستند، اما برای خود من هم جالب است که اکثر مواقع بعد از اتمام کار از خودم می پرسم: "واقعا این اثر چگونه به ذهنت رسید؟"

این هنرمند به دردسرهای حرفه کاریکاتور اشاره و تاکید کرد: حذف اثر پذیرفته شده در دقیقه نود، اجرای یک کار فوری برای جایگزینی آثار، دو نمونه از دردسرهای کوچک در حرفه ماست که برای هنرمندان این عرصه اتفاق می افتد.

نعمت اللهی گفت: هر وقت ایده ای به ذهنم می رسد، در اسرع وقت طراحی اولیه اش را سریع روی کاغذ پیاده می کنم، اجرای نهایی و کامل باید در تنهایی صورت گیرد و به زمان و مکان محدود می شود که در زمان تحویل پروژه این فضا را ایجاد می کنم، اما در مواقع عادی، در زمان خستگی از هیاهوهای دیگر، به طراحی و کارتون روی می آورم، البته من شغل دیگری هم دارم و گویندگی می کنم و هیجان درونی این حرفه را با خلوت و سکوت هنرهای تجسمی و کارتون متعادل می سازم.

وی با بیان اینکه در دوران دبیرستان، کاریکاتور همکلاسی هایم را می کشیدم، افزود: همان سالها فیلم کوتاه می ساختم و تیتراژ را با گچ می نوشتم و کنارش تصاویر کارتونی می کشیدم و در چند نمایشگاه گروهی نقاشی، عکاسی و کارتون افتخار حضور در کنار دیگر دوستان و اساتید را داشتم.

این هنرمند گفت: از نگاه من یکی از مشکلات اصلی بر سر راه کارتونیست ها، افرادی هستند که عادت به تملق شنیدن دارند و یادشان رفته که برای چه کاری در این جایگاه ها قرار گرفتند. اگر بخردانه کارتونیست را دوست و منتقد دلسوز می دانستیم، بسیاری از چیزهایی که امروز مشکل می نامیم برای هیچ کدام از طرفین، ایجاد نمی شد.

نعمت اللهی با تاکید بر اینکه سختی، طبیعت هر کاری است، ادامه داد: سختی گاهی هم حلاوت محسوب می شود. کارتونیست موظف است به مسائل پیرامون هشیار باشد، اخبار را دنبال کند، چشمش در مقابل حقایق بازتر باشد، بنابراین ناخودآگاه با نگاه موشکافانه، نقادانه و دلسوزانه، ضعف ها و دردها را بیشتر می بیند و این به راحتی باری سنگین و تلخ بر قلب حساس هنرمند کارتونیست می شود، به ویژه اگر درمانی بر دردها نبیند.

وی بیان کرد: از حرفه کاریکاتور، دریافت مالی دارم اما عمده درآمدم از فعالیت های هنری دیگر است. البته گاهی برای کارتون و کاریکاتور از جیب هم خرج می کنم.

این هنرمند در توصیه به علاقمندان گفت: این هنر بسته به توانایی افراد دارد، سرعت عمل، دانش علم روز، راه های تجاری نوین و... همه در این مسئله دخیل هستند، اما متاسفانه چیزی که بیشتر می بینم، اکثر دوستان برای امرار معاش شغل دیگری دارند و دلی به این حرفه می پردازند.

نعمت اللهی ادامه داد: کارتونیست جشنواره ای و مسابقه ای نبوده و نیست، اما به تازگی به آن فکر می کنم و در صدد تغییر دیدگاهم هستم.

وی در خاتمه خاطرنشان کرد: آرزو می کنم میزان نقدپذیری جامعه بالا برود و اسم کارتونیست به عنوان رفیق بی کلک بر دل های صاحبان قدرت حک شود.

در ادامه تصاویری از آثار این هنرمند را می بینید:

الهه ملاحسینی _ تیتریک

انتهای پیام/م