سید الشهداء(علیه السلام) در کلام منتقم
گروه دین و اندیشه«تیتریک»،سعد بن عبدالله قمى مى گوید: پس از آن که در مناظره با بعضى از ناصبىها دچار مشکل شدم، حدود چهل پرسش را نوشتم و رفتم که از عالم شهر، احمد بن اسحاق بپرسم. گفتند که او به سفر براى ملاقات با امام عسکرى علیه السلام رفته است.
من هم به دنبالش رفتم و در راه به او رسیدم. با هم به محضر امام حسن عسکرى علیه السلام مشرف شدیم. احمد بن اسحق کیسه اى از وجوهات آورده بود که تقدیم کند.
امام عسکرى علیه السلام فرمود: تحویل پسرم مهدى بده.
امام زمان - عجل الله تعالى فرجه الشریف - که کودکى روى زانوى پدر بود، یک به یک اسامى را گفت و حرامها و حلالها را جدا کرد. اما احمد بن اسحاق حو آله مختصر یک پیرزن را در محل اقامت جا گذاشته و فراموش کرده بود که بیاورد و حضرت مهدى - عجل الله تعالى فرجه الشریف - به یادش آورد.
احمد بن اسحاق رفت تا آن بسته را بیاورد. در این فاصله امام حسن عسکرى علیه السلام فرمود: اى سعد! چه شد که به حضور ما آمدى؟ گفتم: احمد بن اسحاق تشویقم کرد که مىتوانم به زیارت شما بیایم.
آن حضرت فرمود: پس آن مسایل را که مى خواستى بپرسى چه شد؟ عرض کردم: آرى! هنوز هم مىخواهم بپرسم.
حضرت فرمود: از پسرم بپرس. و اشاره کرد به حضرت مهدى - عجل الله تعالى فرجه الشریف -.
حضرت مهدى - عجل الله تعالى فرجه الشریف - فرمود:
سلْ عما بدا لک منها؛ هر چه در ذهن دارى بپرس.
سعد بن عبدالله قمى مى گوید: سوالات زیادى پرسیدم. یکى از آنها این بود که عرض کردم: یا بن رسول الله! از تفسیر کلمه «کهیعص» برایم بگو!
حضرت مهدى - عجل الله تعالى فرجه الشریف - فرمود: این حروف از خبرهاى غیبى هستند که خداوند آنها را به اطلاع بندهاش، حضرت زکریاعلیه السلام رساند و سپس داستان آن را براى حضرت محمدصلى الله علیه و آله نقل کرد. جریانش این گونه بوده است که حضرت زکریا از خداوند خواست، اسمهاى پنج تن را به او بیاموزد. جبرییل نازل شد و اسمهاى پنج تن را برایش آورد و گفت آنان عبارتند از حضرت محمدصلى الله علیه و آله حضرت على، حضرت فاطمه، امام حسن و امام حسین علیهم السلام و با این نامها، غم و غصهاش از بین مىرفت و اندوهش به خوشى تبدیل مىگشت. اما وقتى به نام مبارک امام حسین علیه السلام مى رسید، اشک در چشمانش حلقه مى زد و نفسهایش به شماره مى افتاد.
روزى عرض کرد: پروردگارا! مرا چه مىشود که وقتى نام چهار نفر اول از پنج تن را مىبرم، با نام آنها آرامش خاطر پیدا مىکنم و اندوهم برطرف مىگردد، اما وقتى نام امام حسین علیه السلام را بر زبان جارى مىکنم، اشکم جارى مىشود و آه از جگرم بلند مىشود؟
خداوند داستان امام حسین علیه السلام را براى زکریا نقل کرد و فرمود: «کهیعص»: پس «کاف» علامت اختصارى نام کربلا است و «هاء» علامت شهادت خاندان امام حسین علیه السلام است و «یاء» علامت نام یزید است، همان کسى که این ستم را بر امام حسین علیه السلام روا داشت؛ و «عین» علامت عطش و تشنگى امام حسین علیه السلام در روز عاشورا است و «صاد» علامت صبر و بردبارى امام حسین علیه السلام است.
اسحاق بن یعقوب گوید: از محمد بن عثمان عمرى درخواست کردم نامهاى را که مشتمل بر مسایل دشوارم بود. به عرض امام برساند.
بعد توقیعى به خط مولاى ما صاحب الزمانعلیه السلام چنین صادر شد:
.... و اما اعتقاد کسى که مىگوید حسین علیه السلام کشته نشده است، آن کفر و تکذیب و گمراهى است.
روی لنا عن الصادقعلیه السلام انه کتب على ازار اسْماعیل ابْنه اسْماعیل یشْهد انْ لا اله الا الله فهلْ یجوز لنا انْ نکْتب مثْل ذلک بطین الْقبْر امْ غیْره فاجابعلیه السلام یجوز ذلک و سال هلْ یجوز انْ یسبح الرجل بطین الْقبْر و هلْ فیه فضْل فاجابعلیه السلام یسبح به فما منْ شیْء من التسْبیح افْضل منْه و منْ فضْله ان الرجل ینْسى التسْبیح و یدیر السبْحه فیکْتب له التسْبیح؛
محمد بن عبدالله حمیرى طى نامهاى از حضرت صاحب الزمان - عجل الله تعالى فرجه الشریف - پرسید: آیا انسان مىتواند از خاک قبر «تربت امام حسین علیه السلام» تسبیح تهیه کند و آیا این کار فضیلتى دارد؟
حضرت در جواب فرمودند: کسى که از تربت امام حسین علیه السلام دانههاى تسبیح تهیه کرده است، مىتواند به وسیله آن تسبیح خداوند بگوید و هیچ چیزى براى تسبیح گفتن، بافضیلت تر از آن نیست و براى نمونه، یکى از فضیلتهاى آن این است که، انسان با تسبیح تهیه شده از تربت که ذکر مىگوید ممکن است گاهى گفتن ذکر را فراموش کند، اما همین که دانهها را در دست دارد و مىگرداند، خداوند ثواب گفتن ذکر را به او عنایت مىکند.
... و سال عن السجْده على لوْح منْ طین الْقبْر و هلْ فیه فضْل فاجابعلیه السلام یجوز ذلک و فیه الْفضْل ... ؛
از حضرت صاحب الزمان - عجل الله تعالى فرجه الشریف - پرسیدند: آیا سجده کردن بر یک قطعه از تربت قبر امام حسین علیه السلام صحیح است؟ و آیا این کار فضیلت و ثوابى هم دارد؟
امام زمان - عجل الله تعالى فرجه الشریف - در جواب نوشتند:
این کار جایز است و فضیلت هم دارد.
امام زمان علیه السلام فرمودند:
هر کس این دعا را روى یک ظرف مصرف نشده، با تربت امام حسین علیه السلام بنویسد و بعد آن را با کمى آب بشوید و آن آب را بنوشد، از بیمارى شفا پیدا مىکند.
و آن دعا این است: «بسْم الله الرحْمن الرحیم بسْم الله دواء والْحمْد لله شفاء و لا اله الا الله کفاء هو الشافی شفاء وهو الْکافی کفاء اذْهب الْباْس برب الناس شفاء لا یغادره سقْم وصلى الله على محمد و آله النجباء؛(55)
به نام خداوند بخشنده مهربان، به نام خداوندى که دواى درد است، و حمد و ستایش مخصوص خدایى است که شفاى بیمارىها است و خدایى جز خداى یکتا نیست که نگه دارنده از هر مشکلى است.
شفا دهنده اصلى خداست و نگه دارنده اصلى خداست. با قدرت پروردگار بیمارى را ببر و شفا را بیاور. آن چنان شفایى که هیچ گونه درد و مرضى یاراى مقاومت در برابر آن را نداشته باشد و بر محمد و خاندان نجیب او درود فرست.»
از حضرت مهدى - عجل الله تعالى فرجه الشریف - نقل شده است که فرمود: حضرت یحیاى پیامبرعلیه السلام به همان گونهاى سر بریده شد، که سر مبارک امام حسین علیه السلام بریده شد و سر هر دو بزرگوار را از پشت گردن بریدند و زمین و آسمان گریان نشدند مگر براى آن دو نفر و هرگز آثار شهادت آن دو به تاخیر نیفتاد.
امام زمانعلیه السلام در مورد زیارت امام حسین علیه السلام دستور زیر را ایراد فرمودند که وقتى اراده زیارت امام حسین علیه السلام را نمودید، اینطور بگویید: «پروردگارا! به حق محمد، خاتم پیامبران، فرستاده تو براى هدایت همه هستى و به حق برادر و پسرعمویش، همان دانشمند والا مرتبه، یعنى حضرت على علیه السلام و به حق فاطمه، بزرگ زنان جهان و به حق امام حسن، طیب و طاهر و پارسا و نگهبان پرهیزکاران و به حق امام حسین، کریمترین فرد از شهیدان و به حق فرزندان شهید امام حسین و به حق اهل بیت مظلوم امام حسین، و به حق امام على بن الحسین، زین العابدین و به حق امام باقر پیشقراول و پیشآهنگ بازگشت کنندگان و به حق امام ششم، راستگوترین راستگویان، و به حق امام موسى بن جعفر، جلوه گاه دلایل و براهین و به حق امام هشتم، على بن موسى، یاور دین و به حق امام نهم، محمد بن على، نمونه راه یافتگان و به حق امام دهم، على بن محمد، پارساترین پارسایان و به حق امام یازدهم حسن بن على، وارث بازماندگان و به حق امام دوازدهم، حجت و گواه بر همه مخلوقات، تو را قسم مىدهم که بر محمد و خاندان پاک و راست کردارش، همان آل طاها و یاسین درود فرستى و در قیامت مرا از ایمنهاى مطمین نجات یافته، و خوشحال بشارت دیده، قرار دهى.
پروردگارا! نام مرا در لیست مسلمانان بنویس و مرا به نیکوکاران ملحق ساز، و به من نسبت به دیگران، زبان راستگو عنایت کن و مرا بر سرکشان پیروزى عنایت فرما و از حیله حسودان حفظ کن و حیله همه حیله گران را از من دور بدار.
دست سلطه ستمگران را از سر من کوتاه بگردان و به رحمت خودت اى رحم کنندهتر از همه رحم کنندگان، مرا با بزرگان خجسته و با برکت، به همراه همان پیامبرانى که مشمول نعمت خود قرار دادى و نیز شهیدان و نیکوگفتاران نیکومنش، همنشین قرار ده.
پروردگارا! تو را به پیامبر معصومت و به حکم ثابت و استوارت و نهى پنهانت و به حق این قبرى که ارادتمندان براى زیارتش مىآیند، که در درون آن، امام معصوم، همان کشته مظلوم جاى گرفته است، قسمت مىدهم که همه اندوه هایم را برطرف کنى و شر قضا و قدر پنهان را از من دور بدارى و از شر آتش زهرآگین و خفقان آور پناهم دهى.
پروردگارا! با ارزانى داشتن نعمت خود بر من، مرا در خور ستایش خود قرار ده و نسبت به آن اندازه از روزى که به من دادى، مرا راضى ساز و مرا تحت پوشش جود و کرم خویش قرار ده و مرا از غضب خویش و نقشه هایى که علیه دشمنانت مىکشى، دور بدار.
پروردگارا! مرا از لغزش نگه دار و در گفتار و کردار به من استوارى عنایت کن و فراخى و فزونى در مدت اجل من ایجاد کن و مرا از تحمیل سختى گرسنگى و مریضى دور نگه دار و به حق رهبران دینىام، امامان معصوم علیهم السلام و به فضل و کرمت، بهترین آرزوها را نصیب من بفرما.
پی نوشت ها:
کمال الدین : 461.
کمال الدین 2 : 239 - 240.
وسایل الشیعه 6 : 457؛ الاحتجاج 2 : 583.
الاحتجاج 2 : 583؛ وسایل الشیعه 5 : 366؛ بحارالانوار 53 : 165.
انتهاي پيام/
