وقتی صهیونیست‌ها از چند نقاشی می‌ترسند

بعد از صحبت های محمدجواد ظریف و هجمه رسانه های مختلف آمریکایی و صهیونیستی و همچنین درخواست این رژیم از سازمان ملل برای متوقف کردن این نمایشگاه، منتظر برپایی نمایشگاه بودم تا اینکه بالاخره روز گذشته فرصت شد و از نمایشگاه بازدید کردم.

نمایشگاهی که گویی قرار است هر سال غریبانه و با هجمه های زیاد داخلی و خارجی برگزار شود؛ چرا که جز یک بنر آن هم در ابعاد بسیار کوچک دیگر هیچ اثری برای تبلیغ دومین نمایشگاه کاریکاتور در اطراف ساختمان حوزه هنری به چشم نمی خورد؛ از سوی دیگر آثار این نمایشگاه هم مانند بسیاری از نمایشگاه هایی که در حوزه هنری برپا می شود، در دو سالن به نمایش در آمده بود، آثاری که شاید اگر همگی در یک سالن جمع می شدند، جلوه بیشتری داشتند.

پیش از برگزاری نمایشگاه و حتی بعد از برپایی آن صهیونیست‌ها به دنبال این بودند که نمایشگاه و آثار آن را نمایشگاهی نشان دهند که هدف آن نفی هولوکاست، ولی آثار این نمایشگاه نه تنها در راستای نفی هولوکاست نیست، بلکه حتی در راستای اثبات هولوکاست هم نیستند و هنرمندان در آثارشان تنها به هولوکاست به عنوان یک واقعه تاریخی نگاه کرده اند.

البته در بین 152 اثری که در این نمایشگاه به نمایش در آمده، آثاری هم هستند که به موضوع فلسطین و تاوانی که مردم این سرزمین در قبال هولوکاست می پردازند، پرداخته اند؛ آثاری که هنرمندان زیادی از 50 کشور دنیا برای حضور در این نمایشگاه ارسال کرده اند، ولی انصافا باید بگوییم که آثار هنرمندان کشورمان و بعد از آن آثار اندونزی، فرانسه و آلمان یک سر و گردن از بقیه آثار بالاتر است.

یکی از نکاتی که توجه ام را به نمایشگاه جلب کرد، تنوع و خلاقیت آثار بود؛ به حدی که علی رغم محدود بودن موضوع ولی هیچ اثری را در نمایشگاه پیدا نمی کنیم که حتی شباهت اندکی به یکدیگر داشته باشند، 152 اثری که هر کدام شاید بتوانند به اندازه چندین کتاب و چندین خبر حرف برای گفتن داشته باشند.

نمایشگاه هولوکاست از آن دسته نمایشگاه هایی است که اگر از سوی مسئولان مختلف از جمله مسئولان وزارت خارجه و مسئولان وزارت ارشاد تا حدی حمایت شود، می تواند به عنوان یک نمایشگاه جریان ساز و تاثیرگذار در سطح بین الملل مطرح شود؛ ولی افسوس که نه تنها مسئولان چنین حمایتی نمی کنند، بلکه گاهی با سخنان خود باعث کارشکنی می شوند.

یکی از مسائل قابل توجه این دوره از نمایشگاه، توجه قابل توجه رسانه های خارجی بود؛ رسانه هایی که شاید بیشتر از مسئولان به اهمیت چنین نمایشگاهی پی برده اند، به گونه ای که به گفته مصطفوی، مسئول حراست از نمایشگاه در حوزه هنری در طول برگزاری نمایشگاه رسانه های مختلفی از کشورهای آلمان، ژاپن، تلویزیون کلمبیا، عراق، العربیه جدید و شبکه های العالم و الکوثر به تهیه گزارش از این نمایشگاه پرداخته اند.

با این حال گویی آنگونه که باید در خصوص برپایی این نمایشگاه در داخل کشور اطلاع رسانی نشده است؛ چرا که دو بازدیدکننده ای که در طول یک ساعت حضورم در حوزه هنری به نمایشگاه آمدند، معتقد بودند که برای یک فیلم سینمایی و یا اتفاقات دیگر فرهنگ و هنری که اهمیت کمتری نسبت به چنین نمایشگاهی دارد، تبلیغات محیطی و اطلاع رسانی بهتر صورت می گیرد ولی در خصوص چنین نمایشگاهی نه تنها شاهد تبلیغات محیطی نیستیم، بلکه شاید بتوان گفت تا حدودی سانسور نیز شده است؛ البته این حرف بازدیدکنندگان را شاید بتوان تا حدی هم درست تلقی کرد.

نمایشگاه هولوکاست نه تنها ظرفیت بین المللی شدن به معنای واقعه کلمه را دارد؛ بلکه قدرت تاثیرگذاری بالایی هم در جوامع بین المللی برای پیگیری مسئله فلسطین، آزادی بیان و سایر هدف هایی که برای خود در نظر گرفته است را دارد، ولی تحقق این مسائل بستگی به حمایت همه جانبه مسئولان دارد، حمایتی که شاید امید چندانی به آن نباشد.