فرمانده دانشجویی که پس از شهادت، با قرآنش شناسایی شد
گروه دین و اندیشه «تیتریک»، بدون تردید بخشی از مظلوم‌ترین شهدای دوران هشت سال دفاع مقدس، شهدای دانشجو در هویزه و در رأس آنان، شهید سید حسین علم الهدی است.
سید حسین متولد سال ۱۳۳۷ در اهواز و در خانواده‌ای مذهبی و انقلابی است او تنها ۵ سال داشت که مادر شجاعش در سال ۱۳۴۲ و به دلیل تبعید حضرت امام، تلگرافی کوبنده به شاه زد و نوشت: «اگر مسلمانی؛ چرا مرجع تقلید ما را تبعید کرده‌ای و اگر مسلمان نیستی؛ بگو تا ما تکلیف خود را بدانیم.» در اینچنین خانواده‌ای بود که حسین با معارف اسلام، مبارزه انقلابی و امام آشنا شد و از ۱۱ سالگی، به تدریس قرآن برای کودکان کم سن و سال در مسجد پرداخت. او در ۱۶ سالگی هم طعم زندان و شکنجه ماموران ستمشاهی را تجربه کرد و البته پس از پیروزی انقلاب، مامور شکنجه خود را مورد عفو و بخشش قرار داد.
مبارزات انقلابی ادامه داشت و سید حسین در سال ۱۳۵۶ در رشته تاریخ دانشگاه فردوسی مشهد پذیرفته شد و در همان سال، گروه موحدین را در اهواز تاسیس کرد تا فعالیت‌های انقلابی و اعتقادی جوانان مومن در اهواز تداوم داشته باشد.
در مشهد بود که سید حسین، آوازه جلسات تفسیر قرآن حضرت آیت‌الله خامنه‌ای را در مسجد کرامت شنید و در همین جلسات، با حجت الاسلام هاشمی‌نژاد هم آشنا شد.
بالاخره انقلاب شکوهمند اسلامی به پیروزی رسید و سید حسین از سال ۱۳۵۸، وارد سپاه خوزستان شد و به عنوان معاون آموزش و سپس به عنوان عضو شورای فرماندهی به انجام وظیفه پرداخت. او در سال ۱۳۵۹، مدیریت سفر بیش از هزار نفر از عشایر هویزه برای دیدار با حضرت امام در جماران را بر عهده گرفت و توفیق زیارت پیر جماران را به دست آورد.
پس از آن بود که جنگی هشت ساله بر ایران عزیز تحمیل شد؛ جنگی که سید حسین پیش بینی آن را کرده بود. او از همان آغاز جنگ، فرماندهی سپاه هویزه را متقبل شد. اما استراتژی روزهای نخست ایران در جنگ تحمیلی، توجه به تجهیزات محوری و نیروی حرفه ای ارتش بود. بر همین اساس و در مهر ماه و آبان ماه سال ۱۳۵۹، شاهد دو عملیات از سوی نیروهای نظامی کشور هستیم که در مجموع موفقیت آمیز نبود؛ اما ثابت کرد که استراتژی دفاع مقدس باید به سمت استفاده از نیروهای مردمی تغییر مسیر دهد.
پانزدهم دی ماه سال ۱۳۵۹، سومین عملیات ایران با نام نصر (هویزه) و با هدف آزادسازی بخشی از خاک اشغال شده وطن و به‌ویژه پادگان حمید و جاده حمیدیه به سوسنگرد تدارک دیده شد و جوانان دانشجو و بسیجی هویزه هم به فرماندهی سید حسین علم الهدی، یکی از گردانهای فعال عمل کننده در عملیات بودند.
روز نخست این عملیات با اسارت حدود هزار نفر از نیروهای دشمن همراه شد؛ اما از روز دوم و با موج شدید دشمن در اعزام نیرو و تجهیزات به منطقه، عدم هماهنگی ستاد جنگ به فرماندهی بنی صدر خائن و عدم پشتیبانی وی از نیروهای خط مقدم، عقب نشینی نیروهای خودی با تعلل صورت گرفت و بخشی از نیروها و از جمله گردان سید حسین علم الهدی، در محاصره کامل دشمن قرار گرفتند. آنان با امید به پشتیبانی ستاد فرماندهی جنگ، تا ساعتها در برابر دشمنِ تا بن دندان مسلّح، مقاومت کردند و این در حالی بود که علاوه بر کمبود آب و غذا، کمبود تجهیزات نظامی و حتی اسلحه هم آزاردهنده بود.
او در آن روز و در یادداشتی به آیت‌الله خامنه‌ای نوشت: «ما در قلب صحنه‌ایم و می‌توانیم از همین جا به دشمن ضربه بزنیم؛ البته تعداد اسلحه‌های ما کمتر از تعداد نیروهاست؛ ولی می‌مانیم...» به هر حال این جوانان بسیجی دانشجو در آن روز، چنان مقاومتی کردند که حیرت همگان را در پی داشت؛ اما با این وجود، عدم پشتیبانی از آنان سبب شد تا تک‌تک آنان، یکی بعد از دیگری به شهادت برسند.
مقبره شهدای کربلای هویزه
آن روز، ۱۶ دی ماه ۱۳۵۹ بود و دشمن، در مقابله با این جوانان شجاع، غیور و جان بر کف، آنان را با گلوله مستقیم تانک هدف قرار داد و به شهادت رساند و پس از آن هم، تانکهایش را از روی اجساد مطهر شهیدان ما، عبور داد.
هویزه از آن روز و تا اواخر اردیبهشت ماه سال ۱۳۶۱ در محاصره دشمن بود تا اینکه در آن تاریخ و در جریان عملیات بیت المقدس، به آغوش میهن بازگشت و اکنون نوبت آن بود تا اجساد مطهر آن مبارزان، شناسایی و به خاک سپرده شود؛ البته اصابت گلوله تانگ، عبور تانک از پیکرهای مطهر و همچنین گذر زمان، این شناسایی را دشوار می کرد؛ اما به هر حال بسیاری از این غیورمردان، شناسایی و به خاک سپرده شدند.
پیکر مطهر سید حسین علم الهدی هم در همان روزها، با توجه به نشانه قرآنی که بر سینه داشت (قرآنی که حاوی امضای حضرت امام و حضرت آیت الله خامنه‌ای بود)، شناسایی و به خاک سپرده شد.
در همان روزها بود که حضرت آیت الله خامنه ای – ریاست جمهوری وقت – در پیامی به مناسبت شهادت شهید علم الهدی چنین فرمودند:
«بسم ربّ الشّهداء والصّدّیقین
برادر عزیز ما حسین علم الهدی در مشهد در جلسات و کلاسهای ما شرکت فعال می‌کرد، اما هنوز من ایشان را دقیقاً نشناخته بودم که چه نابغه مسلمانی است تا اینکه به اهواز رفتم و از نزدیک چندین برنامه و خاطره با شهید داشتم؛ از جمله آخرین روز شهادت حسین؛ یعنی روز ۲۸ صفر من کنار کرخه نور ایستاده بودم که نماز بخوانم و یکباره مشاهده کردم که حسین علم‌الهدی و عده ای دیگر از برادران از جمله حسن قدوسی (فرزند آیت الله قدوسی) خیلی گرم و صمیمی و خیلی پرشور با من برخورد کردند و من هم از دیدارشان بسیار خوشحال شدم و پس از مقداری صحبت گفتم؛ ارتش ما رسیده است به اینجا؛ شما می‌توانید برگردید؛ اما حسین گفت؛ نه آقای خامنه‌ای؛ ما می‌خواهیم به پیش برویم؛ البته آنها در حقیقت به پیش رفتند و به لقاءالله پیوستند. »
سردار محسن رضایی هم درباره شهید علم الهدی، خاطره جالبی دارد که چنین است: «در جریان هویزه برادران بسیار خوبی را از دست دادیم؛ از جمله برادر سید حسین علم الهدی که من قبل از انقلاب با ایشان آشنایی داشتم. ایشان فرد صادق و با تقوایی بود. زحمت بسیار برای اسلام کشید و از نظر فقهی و فلسفی هم اطلاعاتی وسیع داشت و در حقیقت ایشان یک سرمایه ای بود برای خوزستان و یک ستونی بود برای گسترش مکتب و انقلاب در خوزستان.
من وقتی پس از شهادت ایشان، این سخنان را در محضر حضرت امام گفتم؛ امام شروع کردند به اشک ریختن؛ در اینجا من ناراحت شدم که چرا حضرت امام را ناراحت کردم. امام با حال ناراحتی، دستهایشان را بلند کردند و چنین دعا کردند؛ خدایا این شهدای ما را قبول کن. من به قدری تحت تأثیر این حالت حضرت امام(ره) قرار گرفتم که همیشه این خاطره در نظرم هست و هیچگاه از یادم نمی‌رود. »
و امروز، سی و ششمین سالگرد شهادت این شهید والامقام است؛ فرمانده ای که در هنگام شهادت تنها ۲۲ سال داشت و تا پای جان برای دفاع از این مرز و بوم ایستاد و ایستادگی کرد و به همین دلیل، نام و یاد او تا ابد در دلهای آزادگان جهان باقی خواهد بود؛ رحمت الله علیه.
انتهای پیام/
