بررسی Lenovo ThinkPad Helix

گروه آی تی «تیتریک» :

نکات مثبت:

- عملکرد خوب هم در حالت لپ تاپ و هم تبلت

- طول عمر باتری خوب ( در میان دیوایس های ویندوزی )

- کیبورد و تاچ پد عالی

نکات منفی:

- طراحی ناامید کننده

- مشکل در تراکم پیکسل ( که مربوط به مایکرسافت است! )

- قیمت بیش از اندازه گران

در CES 2013 به قدری تعداد گجت های جدید زیاد بود که به هر طرف سر می چرخاندیم یک گجت جدید و جالب به چشم می خورد. هر شرکتی بهترین و جدیدترین محصولات خود را به این رویداد آورده بود تا از رقبا عقب نیافتد. البته این طبیعت CES است و همیشه همین طور بوده. اما در میان تمام اولترابوک های ویندوز هشتی، Lenovo ThinkPad Helix را می توان متمایزترین اولترابوک CES 2013  دانست.

این هیبرید تبلت/لپ تاپ همه آنچه از آن انتظار می رفت را داشت. اجرای ویندوز ۸ با سخت افزاری قوی و قدرتمند، طول عمر باتری مناسب، و از همه مهم تر یک دیوایس هیبرید که هم می شود از آن به عنوان تبلت استفاده کرد و هم لپ تاپ.

با این همه به نظر می رسد این دیوایس کمی دیر عرضه شد، چون اکنون با وجود پردازنده های جدید اینتل، Helix کمی قدیمی به نظر می رسد. چه دیر باشد چه نه هنوز هم Helix شانس پیروز شدن را دارد. در ادامه بررسی می کنیم که آیا Helix همان لپ تاپ ویندوزی مورد انتظار ما هست یا نه.

سخت افزار:

با اولین نگاه به Helix این طور به نظر می رسد که انگار یک نفر قطعات یک لپ تاپ را جدا کرده، این قطعات را به شخص دیگری داده و به او گفته یک لپ تاپ بساز. نتیجه چه شده؟ اینکه گویا همه چیز کمی نامنظم در کنار هم قرار گرفته اند. مثل اینکه یک نفر چند تا پیچ را در جاهای اشتباه قرار داده و بخش هایی را هم با چسب کنار هم چسبانده و حتی برخی از قطعات را هم اصلا استفاده نکرده و چیزی ساخته که به ظاهر تقریبا شبیه به یک دیوایس شده است.

Helix یک تبلت ۱.۸ پاندی است که به یک داک ۲ پاندی با کیبورد و ترک پد وصل می شود تا به لپ تاپ تبدیل شود. وقتی در حالت لپ تاپ است دیوایس بسیار سنگینی می باشد. ضمن اینکه بیشتر از آنچه از یک اولترابوک ۱۱.۶ اینچی انتظار می رود ضخیم تر است.

هر دو بخش Helix به رنگ مشکی هستند با کمی رنگ قرمز. بدنه Helix هم مثل ThinkPad Carbon X1 از فیبر کربن ساخته شده است. روش اتصال تبلت به داک هم یکی از تعجب برانگیزترین انواع اتصال به داک است که تا کنون دیده ایم. برای اتصال تبلت به داک باید ۶ اتصال را به داک متصل کنید، یعنی مجموعه ای پیچیده از حفره ها و درگاه های اتصال که کار کردن با این دیوایس را کمی سخت کرده اند.

بقیه پورت هایی که در پایین تبلت قرار گرفته اند وقتی به داک وصل می شود کلا بی استفاده می شوند. در پشت تبلت در کنار یک درگاه MiniDisplay دو درگاه USB وجود دارد. روی خود تبلت هم یک درگاه USB 2.0، یک درگاه MiniDisplay دیگر، درگاه کارت SD و همین طور درگاه سیم کارت جای داده شده اند.

اتصال بین داک و تبلت حداقل دارای یک انعطاف یوگا مانند است. شما می توانید تبلت را تقریبا از هر جهتی در داک قرار دهید. مثلا می توانید تبلت را طوری در داک قرار دهید که صفحه نمایش تبلت به سمت بیرون و درست بر خلاف جهت داک باشد، در این صورت می توانید خیلی راحت چیزی را به افرادی که در اطراف شما قرار دارند نشان دهید. یا حتی می توانید تبلت را به صورت یک لپ تاپ با درب بسته به داک متصل کنید به طوری که داک با کیبورد و تاچ پد در زیر تبلت قرار بگیرد ولی صفحه نمایش تبلت به سمت بیرون باشد که این کار چندان عاقلانه به نظر نمی رسد به این دلیل که شما با این کار فقط وزن تبلت را کمی سنگین تر کردید و همچنان به عنوان تبلت از این دیوایس هیبریدی استفاده می کنید.

به همه این موارد این را هم اضافه کنید که با وجود آن همه اتصال پیچیده برای متصل کردن تبلت به داک می توانید با یک دکمه عجیب و غریب در سمت چپ تبلت را از داک جدا کنید. اما با این وجود باید اعتراف کرد که Helix یکی از منعطف ترین اولترابوک هایی است که Lenovo تا به حال ساخته.

ضعف در طراحی همه جای این دیوایس به چشم می خورد و محل اتصال تبلت به داک یکی از برجسته ترین ضعف های طراحی آن است. تازه هنوز به بخش های دیگر نرسیده ایم مثل زبانه آهنی در پشت دیوایس که به ظاهر به عنوان یک پشتیبان برای تبلت ساخته شده است ولی در اصل پوششی است که چند فن را در زیر خود مخفی کرده است. مثل این است که Lenovo دیوایس را طراحی کرده و سپس بخش هایی را که کمی زشت به نظر می رسیده اند را به صورت ناشیانه ای با پوشش ها مخفی کرده است.

از X1 Carbon تا Yoga 13 شرکت Lenovo ثابت کرده که می داند چطور دیوایس هایی ساده و در عین حال زیبا و پر کاربرد طراحی کند. اما از دل همین شرکت است که چنین دیوایسی با چنین طراحی ضعیفی تولید شده است. حتی شاید به نظر خیلی ها این محصولی نباشد که Lenovo سازنده آن است اما متاسفانه حقیقت همین است. طراحی یک اتصال ساده و کاربردی بین داک و تبلت چیزی نبود که فکر کنیم Lenovo از پس آن بر نمی آید اما در کمال تعجب شاهد آن هستیم که که Lenovo در Helix حتی از پس این کار هم بر نیامده. طراحی این اتصال آنقدر ضعیف است که حتی ممکن است کاربر فکر کند که داک هنوز به خوبی به تبلت متصل نشده و سعی کند به تبلت فشار بیشتری بیاورد که در نهایت منجر به شکستن اتصال بین داک و تبلت می شود. واقعا باید گفت که از شرکتی مثل Lenovo بیش از اینها انتظار می رفت.

صفحه نمایش، کیبورد، ترک پد:

صفحه نمایش ۱۱.۶ اینچی با پنل IPS 1080p با اینکه سفید را کمی شبیه به رنگ خاکستری نشان می دهد اما صفحه نمایش خوبی به نظر می رسد. زاویه دید فوق العاده ای دارد و در نمایش طبیعی رنگ ها هم ضعیف نیست و به فرامین لمسی هم به خوبی پاسخ می دهد. اما همان مشکلی را دارد که Sony VAIO Pro داشت، یعنی تراکم پیکسل، به طوری که همه چیز از صفحات وب گرفته تا آیکن ها همگی بسیار کوچک نمایش داده می شوند.

این بسیار آزار دهنده است که در این صفحه نمایش که همه چیز را ریز نشان می دهد روی دکمه توقف در یوتیوب که خودش به اندازه کافی کوچک هست تپ یا کلیک کنید، به خصوص وقتی سعی می کنید در تاچ اسکرین این لپ تاپ با انگشت خود این دکمه را لمس کنید که اکثر اوقات موفق نمی شوید. همان طور که گفتم این مشکل در VAIO Pro هم وجود دارد و مایکروسافت باید فکری برای این اوضاع بکند. کاربران به دنبال صفحه نمایشی با وضوح بالا هستند و ویندوز ۸ هنوز نمی تواند نیاز کاربران را به خوبی برآورده کند.

قلم دیجیتایز Lenovo که از درگاهی در در بخش بالای تبلت به دیوایس متصل می شود به نظر می رسد پاسخ Lenovo به این مشکل تراکم پیکسلی بوده. این قلم با وجود اینکه کمک می کند کلیک کردن خیلی ساده تر شود اما هنوز هم قلم ساده ای است و یک راه حل مناسب و قطعی به حساب نمی آید.

یکی از نکات مثبت قابل توجه در این دیوایس این است که می توان از تماشای ویدیوهای ۱۰۸۰p لذت برد که البته این مورد هم زیاد خوب نیست. مشکل از تصویر نیست اینبار صداست که آزار دهنده است. بلندگوهای این دیوایس هیبرید در جایی قرار گرفته اند که دقیقا صورت شما را هدف گرفته اند که این هم نشان دهنده مشکل در طراحی است و تازه با این وجود صدا به اندازه کافی بلند و واضح پخش نمی شود، به این علت که به دلیل نا معلومی بلندگوها بسیار کوچک طراحی شده اند و صدا را با قدرت کافی پخش نمی کنند.

همه انچه درمورد کیبورد Helix باید بدانید این است که این یک ThinkPad است با همان صفحه کلید کمی انحنا دار و TrackPoint کوچک قرمز رنگ در وسط کیبورد. این کیبورد هم مثل دیگر کیبوردهای  ThinkPad عالی است، به همان اندازه نرم و روان. تنها چیزی که در این دیوایس ۱۱.۶ اینچی از این کیبورد کم شده است کلید های پیکان یا همان Arrow Key ها هستند که می توان این کمبود را زیاد جدی نگرفت. حتی با وجود اینکه این کیبورد نور پس زمینه ندارد می توان به جرات گفت یکی از بزرگترین نقاط قوت Helix به شمار می رود.

ترک پد هم همانطور با کلاس و قدرتمند است و از کار کردن با آن لذت می برید، گرچه اسکرول کردن با دو انگشت گاهی اوقات کمی مشکل دارد. البته Lenovo کمی در سیستم ساخت خود تغییراتی داده است. اکنون به جای اینکه دو کلید در بالای ترک پد برای راحتی کاربران TrackPoint وجود داشته باشد، ترک پد کمی بزرگتر شده و تمامی گوشه های آن قابل کلیک کردن است. این تغییر خوبی است و کاربرد ترک پد را افزایش داده است، ضمن اینکه TrackPoint آنقدر مهم نیست که این تغییر را بد بدانیم.

ولی مسلما مشکلات ویندوزی هنوز سر جای خود هستند. نشانگر ماوس هنوز هم گاهی متوقف می شود و برخی از فرامین ترک پد هنوز هم بی جواب باقی می مانند که البته این تقصیر Lenovo نیست و مثل تراکم پیکسل این مشکل هم به خاطر ویندوز است و مایکروسافت مسئولش می باشد.

عملکرد و طول عمر باطری:

از همان روز اول Helix کمی قدیمی به نظر می رسید. با وجود اینکه پردازنده های جدید اینتل یعنی Haswell از همان روز قول عملکرد بهتر و طول عمر باطری بیشتر را داده بود، اما Helix با پردازنده ۱.۸ گیگاهرتزی Core i5 Ivy Bridge عرضه شد، همراه با ۴ گیگابایت رم و از ۱۲۸ گیگابایت تا ۲۵۶ گیگابایت SSD. این دیوایس هیبرید همچنین با نسخه ای تقریبا کامل از ویندوز ۸ عرضه می شود، البته با شمار زیادی از پاپ آپ های نورتون و اینتل که کمی آزاردهنده هستند.

عملکرد دیوایس در حد خوبی است. Helix به خوبی توانایی مدیریت همه چیز از ویندوز ۸ گرفته تا نرم افزارهایی نسبتا سنگین را دارد. از نظر عملکرد می توان Helix را یکی از بهترین تبلت های ویندوزی دانست. Helix وقتی به داک خود متصل می شود پر قدرت تر هم می شود چون فن های موجود در داک باعث می شود سخت افزار کمی روانتر و سریعتر کار کند. تفاوت سرعت اجرای نرم افزار های سنگین بین حالت های تبلت و لپ تاپ در Helix به وضوح مشخص است.

با اینکه در حال حاضر Helix کمی از لحاظ پردازشی قدیمی به نظر می رسد اما تقریبا می توان مطمئن بود که به زودی Helix با پردازنده های جدید اینتل هم عرضه خواهد شد. پردازنده های Haswell به خوبی از پس پردازش های گرافیکی سنگین بر می آیند، چیزی که اکنون در Helix وجود ندارد و نمی توان بازی های سنگین و با گرافیک بالا را در آن به خوبی اجرا کرد.

قطعا Helix با Haswell طول عمر باطری بیشتری خواهد داشت اما در مراحل آزمایشی در حالت تبلت این هیبرید توانست با ۶۵ درصد روشنایی صفحه ۸ ساعت و ۸ دقیقه باطری داشته باشد. اما در حالت لپ تاپ طول عمر باطری Helix بیشتر از ۵ ساعت و ۵ دقیقه نبود. مسلما این میزان در برابر تبلتی مثل آیپد خیلی کم است اما متاسفانه از یک دیوایس ویندوزی بیش از این نمی توان انتظار داشت. اگر Lenovo متوجه شود که اپل چطور طول عمر باطری را در مک بوک ایر دو برابر کرده حتما می تواند آینده موفقی برای خود رقم بزند.

نتیجه:

از یک سو Helix دیوایس هیبریدی قدرتمندی است که عملکرد بالا و طول عمر باتری قابل قبولی دارد و تقریبا به هر شکلی که کاربر بخواهد در می آید. مثل تبلت سرفیس پرو می ماند ولی با کیبورد و طول عمر باتری و عملکرد بهتر. اما از سوی دیگر ۱.۶۷۹.۹۹ دلار قیمت زیادی برای Helix به نظر می رسد و کاربر می تواند با همین هزینه یا حتی کمتر، محصول قوی تر و بهتری خریداری کند. از همه مهم تر وضعیت وحشتناک طراحی این دیوایس است که واقعا ناراحت کننده است. همه قطعات به شکل خوبی انتخاب شده اند، ولی Lenovo باید وقت بیشتری روی سرهم کردن قطعات به خرج می داد.

امتیازات ( از ۱۰ امتیاز ):

طراحی: ۳

کیبورد: ۹

تاچ پد: ۷

صفحه نمایش: ۷

عملکرد: ۸

گرما / نویز: ۸

طول عمر باتری: ۸

نرم افزار: ۸