"تیتر۱"/ تفسیر دعای روز بیست و ششم ماه مبارک رمضان؛
اخلاص، مهمترین عامل قبولی عمل است
اخلاص مهمترین عامل قبولی عمل است. نبود خوره های اعمال همچون، ریاء، سمعه، منت، اذیت عوامل مقبولیت عمل می باشد.
به گزارش گروه فرهنگی "تیتریک"؛ حجت الاسلام محمدعلی فتحی کارشناس مذهبی در یادداشتی اختصاصی به تفسیر دعای روز بیست و ششم ماه مبارک رمضان پرداخت: "اللَّهُمَّ اجْعَلْ سَعْیِی فِیهِ مَشْکُوراً وَ ذَنْبِی فِیهِ مَغْفُوراً وَ عَمَلِی فِیهِ مَقْبُولاً وَ عَیْبِی فِیهِ مَسْتُوراً یَا أَسْمَعَ السَّامِعِینَ: خدایا! کوششم را در این ماه مورد سپاس، و گناهم را آمرزیده، و عملم را پذیرفته، و عیبم را پوشیده قرار ده، ای شنواترین شنوایان."
خداوند از آن جهت که "شاکر علیم" است پاداش تلاش بندگان را ضایع نمی کند. آنچه در مشکوریت تلاش ها مهم است، میزان تقوا ورزی در آنهاست. چون خدا عملی را که با تقوا به دست آید، می پذیرد و پاداش می دهد یعنی شکرگزاری می کند. فرمود: "انما یتقبل الله من المتقین."
بی شک خداوند غفار است و اگر عبدی از او طلب بخشش کند می پذیرد، جز کسانی که شرک بورزند و یا گناه را آگاهانه انجام دهند.
غفاریت خدا به رحمانیت و حُب او نسبت به مخلوقش باز می گردد. در واقع آنکه مغفور می شود، محبوب هم می شود.
اخلاص مهمترین عامل قبولی عمل است. نبود خوره های اعمال همچون، ریاء، سمعه، منت، اذیت عوامل مقبولیت عمل می باشد.
یکی از شرایط قبولی عمل نزد خداوند، اخلاص در عمل است. باید برای خدا کار کرد و اجر و مزد را نیز از او خواست، اگر غیر از این باشد، ریاکاری است، آفتی که مخفیانه وارد خرمن عمل آدمی می شود و آن را به آتش می کشد.
در روایتی امیر المؤمنین (ع) فرمود: "کونوا علی قبول العمل اشد عنایة من العمل"، بر قبولی اعمال بیشتر توجه داشته باشید تا (زیاد کردن) عمل.
نخستین گام برای نجات، توبه از گناه است. توبه ای خالص که برای اطاعت از دستور خداوند و ترس از گناه باشد و نه به سبب وحشت از آثار اجتماعی و دنیوی آن، چنین توبه ای برای همیشه ما را از معصیت دور می سازد.
حقیقت توبه، همان ندامت از گذشته و گناه است که لازمه آن تصمیم بر ترک گناه در آینده است. ارکان توبه را می توان در پنچ چیز خلاصه کرد: ترک گناه، ندامت، تصمیم بر ترک آن در آینده، جبران گذشته و استغفار.
یکی از ویژگی های پروردگار، ستّار بودن است و در این جا از خدا می خواهیم که عیب ما را بپوشاند. ما هیچ کدام از عیب بری نیستیم، اما نمی خواهیم کسی بر آن آگاهی یابد. می خواهیم آبرو و حیثیت ما محفوظ بماند و مردم به دیده احترام به ما بنگرند.
اگر عبد، پرده دری بندگان نکند و به عیوب خویش بپردازد، خدایش رسوایش نکند و این یعنی ستاریت عیوب، بپوشان تا پوشانده شوی.
چون خداوند متعال به بندگان خود مهربان و کریم است، با این که شاهد و ناظر اعمال ما می باشد و عیوب را می بیند، با این حال آن ها را می پوشاند و به عنوان سرّ مخفی نگه می دارد.
این پوشش تا روز قیامت ادامه دارد، اما در آن روز که «یَومَ البُرُوز» و «یَومُ الظُهُور» است، اسرار درون آشکار می شود و پرده ها کنار خواهد رفت.
الهه ملاحسینی - تیتریک
انتهای پیام/
خبرهای مرتبط
ارسال نظر
اخبار برگزیده
