سخنگوی "جنبش تسخیر لندن": مردم انگلیس برای مطالبه حق خود چاره‌ای جز حضور در خیابان‌ها ندارند
اولین جرقه این اعتراضات در فیس‌بوک و در تاریخ 10 اکتبر 2011 زده شد. کمپینی فیس‌بوکی ایجاد شد و مردم را به شرکت در گردهمایی بزرگی مقابل ساختمان بورس لندن در تاریخ 15 اکتبر دعوت کرد. هدف از این کار، اعلام همبستگی با آمریکایی‌هایی بود که در قالب جنبش تسخیر وال‌استریت مقابل ساختمان بورس نیویورک کمپ زده بودند. علی‌رغم آن‌که دولت انگلیس، اجازه تجمع مردم مقابل بورس لندن و میدان "پاترنوستر" را نداد، حدود 3000 انگلیسی توانستند چادرهای خود را کنار کلیسای "سنت‌پال" با کمی فاصله از ساختمان بورس برپا کنند.
در روز اول تظاهرات یعنی 15 اکتبر، "جولیان آسانژ" مؤسس ویکی‌لیکس خطاب به مردم سخنرانی از قبل برنامه‌نشده‌ای را ایراد کرد. دو روز بعد، کشیش "گیل فریزر" مسئول کلیسای سنت‌پال از پلیس خواست تا پله‌های کلیسا را تخلیه کنند، و گفت خوشحال است که مردم می‌توانند مقابل کلیسا "به حق خود در برگزاری اعتراض مسالمت‌آمیز عمل کنند." در همان روز، تجمع‌کنندگان، بیانیه اولیه خود را که "با حضور 500 نفر در پله‌های کلیسا پیش‌نویس شده" بود، صادر کردند.
روز 22 اکتبر معترضین انگلیسی، یک کمپ دیگر هم در میدان "فینزبری" در شمال لندن تأسیس کردند. کمپ‌های دیگری نیز در نقاط دیگر لندن تشکیل شد و کم‌کم پای پلیس به ماجرا باز و درگیری میان پلیس و مردم آغاز شدف تا جایی که اوایل ماه دسامبر، پلیس شهری لندن، معترضین را به لیست افراد مشکوک به تروریسم اضافه کرد.
طی هفته‌ها و ماه‌های بعد نیز پلیس لندن بارها تلاش کرد تا مردم را از خیابان‌ها جمع و آن‌ها را متفرق کند، اما مردم 8 ماه در خیابان‌ها ماندند و در این مدت، علاوه بر مقابله با دعواهای رسانه‌ای نظیر ادعاهای روزنامه‌های "دیلی‌میل" و "دیلی‌تلگراف" که تلاش کردند تعداد تحصن‌کنندگان را اندک جلوه دهند، توانستند با برخی مقامات شرکت‌های انگلیسی جلسات گفتگو برگزار و نظرات خود را به آن‌ها منتقل کنند.
خبرنگار بین‌الملل مشرق به مناسبت سومین سالگرد تشکیل این جنبش در تاریخ 15 اکتبر و برگزاری مراسمی به همین مناسبت، با "جورج باردا" سخنگوی جنبش تسخیر لندن مصاحبه کرده است. متن این گفتگو به شرح زیر است.
لطفاً توضیح بدهید که جنبش تسخیر لندن چگونه آغاز شد. آیا این جنبش در ادامه جنبش تسخیر سال 2011 است؟
بله این جنبش در ادامه جنبش سال
2011 است و گردهمایی اخیر هم در لندن به مناسبت سومین سالگرد تشکیل این جنبش بوده است. ما مراسم سالگرد را از 15 اکتبر آغاز
کردیم که هفته گذشته بود، اما این مراسم قرار است 9 روز ادامه پیدا کند و تا یک‌شنبه
آینده و یا صبح دوشنبه این‌جا در کمپ‌های خود خواهیم ماند.
اهداف این جنبش چیست و از دولت چه خواسته‌هایی دارید؟
ما خواهان دموکراسی واقعی هستیم، نه وضعیت کنونی که فقط ظاهری از دموکراسی را دارد و در پشت صحنه، احزاب سیاسی را پول‌هایی می‌گردانند که از طرف غول‌های اقتصادی می‌آیند. این‌ها حتی رسانه‌هایی را هم کنترل می‌کنند که احزاب سیاسی از طریق آن‌ها با مردم در ارتباط هستند.
ما در قالب این جنبش تسخیر، علیه آن یک درصدی قیام کرده‌ایم که همه قدرت را در این کشور به دست دارند. مردم انگلیس برای مطالبه حقوق خود چاره دیگری ندارند، جز این که در خیابان‌ها حاضر شوند و صدای خود را به گوش دولت برسانند. در یک دموکراسی واقعی، نباید قدرت به دست یک درصد از مردم باشد، بلکه این قدرت باید میان همه مردم به طور مساوی تقسیم شود.
بسیاری از آمار و گزارش‌هایی که منتشر می‌شود، نشان می‌دهد که مردم انگلیس میان کشورهای شمال اروپا، فقیرترین افراد محسوب می‌شوند. دلیل این موضوع چیست؟ در حالی که خانواده‌های انگلیسی به این وضعیت دچار هستند، چرا دولت این کشور در جنگ‌های پرهزینه در خاورمیانه شرکت می‌کند؟
متأسفانه این مشکل به لندن برمی‌گردد. کتابی به نام "آزمون اقتصاد" اخیراً منتشر شده که نویسنده در آن توضیح می‌دهد چگونه قدرت در لندن موجب می‌شود تا همه جامعه انگلیس دچار فساد شود. این شهر از پوندی بسیار قوی بهره‌مند است و این به آن معناست که صنعت و کارخانه‌ها در این شهر نمی‌توانند سود کنند. این روند از زمان "مارگارت تاچر" آغاز شده و بخش‌های زیادی از انگلیس روز به روز بیش‌تر به شهر لندن منتقل می‌شوند. مسئله دیگری هم که ما نتوانسته‌ایم با آن مقابله کنیم، تجارت اسلحه و شرکت‌های اسلحه‌سازی در انگلیس است. شرکت "بریتیش پترولیم" هم یکی از قدرتمندترین شرکت‌ها در انگلیس است و بدون شک یکی از مهم‌ترین انگیزه‌ها برای حمله به عراق نیز بحث نفت این کشور بوده است.
وقتی قرار باشد دولت برای کسب قدرت به شرکت‌های بزرگ مراجعه کند و نه به مردمی که منبع واقعی قدرت هستند، آن وقت تعجبی هم ندارد که درگیر جنگ‌هایی مثل جنگ عراق بشوید تا منافع این شرکت‌ها را تأمین کنید. بنابراین اتفاقی که طی چهل سال اخیر افتاده است، این بوده که اقتصاد انگلیس از اقتصادی مبتنی بر تولید، به اقتصادی بر مبنای بانک و تانک تبدیل شده است.
نتیجه این می‌شود که صنعت نظامی و تجارت اسلحه در این کشور بسیار پیشرفت می‌کند و نظام بانکی هم قدرتمند می‌شود. بنابراین از یک سو، بانک‌ها برای سود بیش‌تر به صنعت نظامی وابسته می‌شوند و ارتش هم برای تأمین مالی خود و فروش سلاح، وارد جنگ‌های مختلف می‌شود.
آیا این همان چیزی است که مردم انگلیس می‌خواهند و به آن نیاز دارند؟
نه. دقیقاً یکی از چیزهایی که جنبش تسخیر لندن می‌خواهد بگوید همین است که مردم انگلیس هر 5 سال یک بار به یکی از احزاب این کشور رأی می‌دهند و این احزاب هم می‌توانند هر چه می‌خواهند در تبلیغات انتخاباتی خود بگویند، چون ما هیچ راهی برای مجبور کردن آن‌ها به عمل به قول‌هایشان نداریم. در نهایت هم خواسته‌های مردم انگلیس نادیده گرفته می‌شود. این وضعیت، چیزی نیست که مردم انگلیس به آن رأی داده‌اند.
سیاست در انگلیس همه‌اش به دنبال گمراه کردن مردم است. رسانه‌ها، همه تلاش خود را می‌کنند تا حواس مردم را از واقعیت پرت کنند و نگذارند مردم بفهمند چه اتفاقی در کشورشان می‌افتد. داستانی که رسانه‌ها در انگلیس برای مردم تعریف می‌کنند این است که دولت قبلی بودجه خود را کاملاً غیرمسئولانه مصرف می‌کرد، در حالی که واقعیت این است که کامرون، صنعت و کارخانه‌ها را از بین برد و بانک‌ها در دوره او بود که وام‌های صدها میلیون پوند بودجه برای نجات از ورشکستگی دریافت کردند. از طرف دیگر هم اقتصاد انگلیس به سویی پیش رفت که نقش و سهم مردم در ثروت به حداقل برسد و شرکت‌های بزرگ و بانک‌ها بتوانند بیش‌ترین سود ممکن را ببرند.
هیچ‌کس در انگلیس به این وضعیت رأی نداده است. هیچ‌کس نخواسته است که دولت انگلیس بر تمام دنیا مسلط شود و ثروتمندان در این کشور ثروتمندتر و ثروتمندتر بشوند و فقرا هم هر روز فقیرتر شوند. هیچ‌کس به این سیاست‌های دولت رأی نداده، اما آن‌چه اتفاق افتاده، همین است.
پلیس لندن در حال دستگیری یکی از اعضای جنبش تسخیر لندن
درباره جنبش‌های اجتماعی در انگلیس توضیح بدهید. آیا با توجه به تصمیمات اشتباهی که دولت انگلیس می‌گیرد، شمار اعضای حاضر در جنبش‌های اجتماعی در این کشور افزایش پیدا کرده است؟
جنبش ما توانسته است افراد و توجه زیادی را به خود جلب کند، اما متأسفانه هنوز آن تعدادی که دوست داریم، به این جنبش نپیوسته‌اند. متأسفانه در چهل سال اخیر، پس از مارگارت تاچر، با ترویج روحیه مصرف‌گرایی به مردم انگلیس این‌گونه تلقین کرده‌اند که شما افرادی جدا از هم هستید، بنابراین این که بخواهیم برای رسیدن به حقوق خود کمپین تشکیل بدهیم و دور هم جمع شویم، برای بسیاری از مردم کاملاً عجیب و غریب به نظر می‌رسد. البته از نظرسنجی‌ها این‌گونه درک می‌شود که آن‌چه ما برای آن کمپین می‌کنیم، از نظر بسیاری از مردم درست است و مردم بی‌شماری از ما حمایت می‌کنند، اما هیچ‌کدام از احزاب انگلیسی این نظرات را مطرح نمی‌کنند، چون منافع افرادی که پول به این احزاب می‌دهند، با آن چه که ما می‌خواهیم تأمین نمی‌شود.
مسلماً دولت‌های انگلیس و آمریکا به بازیگرهای مختلف در منطقه پول می‌دهند تا سیاست‌هایشان را پیاده کنند و مسلماً "مؤسسه ملی دموکراسی" آمریکا در اتفاقاتی که در هنگ‌کنگ می‌افتد، نقش مهمی دارد. بسیاری از مردم دنیا با رؤیای دموکراسی زندگی می‌کنند و همین، فرصت را به آمریکا و انگلیس می‌دهد تا از احساسات مردم سوء استفاده کنند. سرکوب جنبش‌های مردمی در آمریکا و انگلیس توسط نیروهای امنیتی هم چیز عجیبی نیست، ولی ما تا رسیدن به پیروزی تلاش خود را می‌کنیم.
