از حادثه«شین آباد» تا فاجعه«سندی هوک»

به گزراش گروه سیاسی«تیتر یک»، "رایان لانز" جوانی 24 ساله است که همزمان با حرکت کودک خردسال به سمت مدرسه با بروز جنونی آنی که مشخص نیست براساس کدام یک از مشکلات جامعه امریکایی در شهر «هوبوکن» ایالت «نیوجرسی» به وجود آمده بود؛ دستانش به خون پدرش آلوده شد و او را با رگبار دیوانه وار اسلحه به قتل رساند و برای کشتن مادر معلمش به سمت دبستان ابتدایی «سندی هوک» حرکت کرد تا سرنوشت کودک معصوم و دیگر دوستان خردسالش را به داستانی گره بزند که روایت آن تا ساعتی دیگر خبر اصلی تمام رسانه های خبری جهان شود.

ساعت حدود 9:40 دقیقه را نشان می داد که «رایان» وارد دبستانی شد که حدود 456 دانش آموز در کلاس های درسشان حضور داشتند و «رایان» در حالی که دو قبضه سلاح در دستانش بود و جلیقه ضدگلوله خود را بر تن داشت، دیوانه وار به دنبال کلاس مادرش می گشت و در حالیکه با شلیک مسلسل بار صلاح هایش وحشتی را در مدرسه رغم زد که هیچ یک از شاهدان زنده مانده از آن با چینش کلمات نمی توانند عمق فاجعه را بیان کنند.

محصول این جنایت کشته شدن 30 کودک خردسال و بی گناه بود تا آنجا که تک تیراندازهای «اف بی آی» با یکصد گلوله ضارب را از پای درآوردند. اما آنچه پس از تلاش پلیس باقی ماند، جسد کودکانی بود که معصومانه در خون غلطیده بودند و خیلی زود دوباره به خواب رفته بودند....

وحشت و ترس دوباره بر شهر حاکم شده بود و افکار عمومی امریکایی تمام حرکاتی از این دست که طی روزها، ماه ها و سال های گذشته بارها و بارها در نزدیکی آنها رخ داده بود را به یاد آورده و نگران فردا شد. چه بسا مدرسه ای دیگر که این بار کودک آنها مشغول به تحصیل در آن می باشد، قسمت بعدی این جنایت سریالی باشد.

به راستی عامل اصلی کشتار کودکان و مردم بی گناه با صلاح گرم در کشور امریکا چیست؟ خیلی ها معتقدند که عدم مجازات عادلانه جنایتکارانی از این دست یکی از عاملان اصلی ادامه این سریال هولناک است و یا برخی دیگر معتقدند سست شدن بنیان های دینی در زندگی جامعه امریکایی یکی دیگر از دلایل بروز چنین جنایاتی است و کم رنگ شدن نقش خانواده را نیز نباید در بروز اینگونه رفتارهای اجتماعی نادیده گرفت.

همگان امیدوارند تا سخن «باراک اوباما» مبنی بر اتخاذ تدابیری ملموس، مانع از تکرار حوادثی مشابه شود اما به نظر می رسد که ریشه برخی مشکلات جامعه امریکایی که به برخی از آن اشاره شد، انقدر عمیق شده که با برنامه های کوتاه مدت و تدابیری این چنینی نمی توان مانعی در ادامه داستان جنایات مسلحانه حاصل کرد.

حال باید دید چرا رسانه های غربی و علی الخصوص امریکایی نسبت به عمق این جنایات به نسبت اهمیتشان نمی پردازند؟ این در حالیست که کوچکترین رخدادها- که در دور دست ترین نقاط دنیا همچون حادثه آتش سوزی یک بخاری در دبستانی در روستای شین آباد شهرستان پیرانشهر استان آذربایجان غربی کشوری همچون ایران-  از نگاه این رسانه ها پنهان نمانده و بارها و بارها به آن پرداخته می شود؛ اما این در حالیست که اتفاقاتی چون حادثه ی آذربایجان هر چند تلخ و محصول کمبود امکانات به دلایل گوناگون اعم از بی تدبیری مدیران اجرایی و بودجه ای و شاید تحریم های بین المللی است، اما همگان اذعان دارند که این داستان فرسنگ ها با یک جنایت از جنس دبستان «سندی هوک» فاصله دارد.

به نظر می رسد آنچه مانع از بحث و بررسی در خصوص حوادث و جنایات مسلحانه در کشور امریکا با تعداد قابل توجهی رسانه می گردد، تلاش اتاق فکری مشترک برای پنهان سازی علل و عوامل اصلی اینگونه جنایات می باشد که براساس اذعان طیف غالبی از جامعه شناسان جزء آفات غیرقابل تفکبک زندگی غربی است؛ که پرداختن به این موضوع در حقیقت باید با پذیرش ناکارآمدی سبک غربی همراه خواهد بود.

به نظر می رسد رسانه های غربی در صورتی که بخواهند به بررسی ریشه ای عوامل این حوادث بپردازند، علی القاعده ناگزیرند با طرح آسیب های نظام اجتماعی موجود، هویت زندگی غربی را به چالش بکشند.

اما آنچه جای تعجب دارد اینکه چرا رسانه های داخلی در حالیکه امروزه عرصه ی تهاجم رسانه های ضددین بر علیه جوامع دینی به اوج خود رسیده، از جنایات هولناکی همچون مدرسه ی «سندی هوک» برای بیدار سازی آن بخش از افکار عمومی کشور که خیال می کنند تمام آمال و آرزوهای بشری در مدل و سبک زندگی سکولار غربی نهفته شده، بهره برداری صحیح براساس نگاه علمی و جامعه شناسانه را نمی کنند.