زندگی نابغه معلول در کهریزک کرج/ وقتی ضعف اقتصادی جوانی سامان را به هدر می دهد

مادر مهربان و رنج کشیده سامان که برای او هم مادر است و هم پدر، داستان آن روز که سلامت فرزندش در تند باد حادثه به یغما رفت را  اینگونه تعریف می کند: وقتی سامان آمد خانه حال نداشت و گفت آرنج دوستش به سرش اصابت کرده و بشدت دردش آمده، فکر کردم بیحالی ظاهرش برای این باشد که هم صبح بسکتبال بازی کرده و هم عصر و حالا دچار افت فشارخون شده است، حتی یک گل دیگر هم بعد از صدمه به سرش زده بود و با دوچرخه یک مسیر حدودأ طولانی، سه تا کوچه، را با دوچرخه تا خانه طی کرده بود.

وی ادامه داد: وقتی که به من گفت مامان عرق کردم سرم درد می کند از او خواستم دلیلش را برایم بگوید و او شرح داد که دست دوستش مهدی، به سرش خورده، بازهم  تصورمان بر خستگی رفت و یک درصد هم فکر نمی کردیم که همچین مشکلی برای سامان پیش بیاید، ناراحتی و بی حالی او وقتی بیشتر شد به همراه برادرش او را به یک درمانگاه بردیم و آن شب، شب تولد حضرت علی بود، شلوغی جمعیت باعث شد ما نوبت سیصدم شدیم و برای همین او را به یک درمانگاه دیگر بردیم.

مادر سامان با بیان اینکه در درمانگاه بعدی بی حالی او را افت فشار تشخیص دادند گفت: درآنجا به او سرم وصل کردند و تعریق سامان هرلحظه بیشتر می شد و برای تشخیص بهتر او را به یک بیمارستان دیگر بردیم و دیگر ساعت 9 و نیم شب شده بود و از حادثه 4 ساعت زمان می گذشت، خوشبختانه آنجا جراح مغز و اعصاب که دکتر رشیدی نام داشت و شیفت شب بود تا سامان را دید تشخیص ضربه داد و  بدون اینکه سرش را بتراشد و لباسش را عوض کند، اره جراحی را روی سرش گذاشت و خون به بیرون پاشید، گویا آن لحظه ای که آرنج بر سر پسرم خورده بود، رگی در مغزش پاره شده و خون در مغزش جاری بود و موجب شده بود تا مغز را هل دهد، آنقدر حجم خون در مغز زیاد بود که آن را فشرده کرده و سامان به کما فرو رفت، پسرکم به کما رفته بود و همان جا دکتر صبح که آمد به ما گفت به مادرش مسکن بزنید زیرا این پسر کارش تمام شده و زنده نخواهد ماند.

وی افزود: پسر بزرگترم از دکتر خواست اجازه دهد تا سامان را به تهران انتقال دهیم و آنها گفتند فایده ندارد ولی با اینحال با آمبولانسی که د دارای اکسیژن و پرستار بود او را به بیمارستان توس بردیم و تا یک ماه در آنجا بود، کم کم علائم حیاتی او بر می گشت و من با دیدن وضعیتش پیر و پیرتر می شدم به خصوص اینکه دست تنها بودم و از ناتوانی مالی نمی توانستم پرستار استخدام کنم و باید تمام کارهایش را خودم انجام می دادم.

این مادر رنج کشیده با ابراز ناراحتی از از دیدن تباه شدن فرزندش در کنج خانه و ناتوانی خود در نگهداری از او به تنهایی، گفت: اینگونه بود که سامانم را به کهریزک آوردم و با وجودی که می دانم از لحاظ روحی برای یک فرد آسیب دیده مانند او آغوش خانه و خانواده چیز دیگریست ولی، دیگر به تنهایی قادر به نگهداری از او نیستم و برادر بزرگترش که کمکی خوب برایم بود ازدواج کرده است و وظیفه دارد به خانواده خود برسد.

وی که اکنون با کمک اعضای هیئت امنای شهرک محل زندگی خود مشکلات خود و سامان را اداره میکند اظهار داشت: 14 سال است که حادثه ای زندگی ما را به سمتی ناخواسته برد و به خداوند نزدیکتر کرد، سامان دوم دبیرستان بود که بیمار شد و من از آن زمان تا کنون او را به اینور و آن ور برده ام تا درس بخواند و امتحاناتش را بدهد و پسرم با همین وضعیت توانست با معدل نوزده و نیم دیپلم بگیرد.

مادر این پسر معلول با استعداد در ادامه افزود: اکنون بسیار فرسوده و ضعیف شده ام و نمی توانم با توجه به اینکه این بچه قابلیتهای خیلی زیادی دارد، آنچنانکه دلم می خواهد و نیاز است کمکش کنم تا حرفه ای یاد بگیرد و از گوشه نشینی نجات پیدا کند، شاید فکر کنند که او از نظر فیزیکی این امکان را ندارد ولی اینطور نیست و در حال حاضر با یکبار حاضر شدن در کلاس نقاشی بر روی تابلو کار می کند و استعدادش اعجاب انگیز و لطف خداوند به او است.

وی با بیان اینکه سامان در رشته کامپیوتر هم عالی است گفت: وقتی در جلسه دوم نقاشی تابلوهایش را دیدم حیرت کردم و دلم می سوزد که توانایی مالی و جسمی برای پرورش استعدادهایش را ندارم و همچنین اینکه سامان با فیزیوتراپی که خیلی خرج بالایی نیز دارد تا حدود زیادی توان جسمی اش را بدست خواهد آورد، من مدارک پزشکی و آزمایشگاهی او را برای پرفسورسمیعی فرستادم و گفتند: این جوان مشکلی در مغزش ندارد و تنها توان بخشی نیاز دارد که جلسه ای صدوپنجاه هزار تومان است و من توان پرداخت آن را ندارم.

این مادر خاطر نشان کرد: هردو پای سامان حرکت دارد و دستش تا بالا می آید، فقط در اثر این چهارده سال بی تحرکی  عضلات او ضعیف شده است و اگر میتوانستم بر روی جسمش کار کنم سامان عزیزم به راه خواهد افتاد زیرا قطع نخاع نیست و نخاع گردن، کمر مشکلی ندارد و همچنین مغز او سالم است.

وی دردمندانه افزود: دلبندم اکنون 28 ساله است و مشکلی ندارد و تنها به خاطر ضعف اقتصادی من جوانی اش به هدر می رود و اگر آن زمان به موقع او را به تشخیص صحیح و درمان می رسید دچار این ضایعات نمی شد و این فکر مرا به جنون می کشد زیرا یک مادرم.

سامان معاف پسری که در نوجوانی دچار حادثه شد و سالهای سال را با رنج و درد جسمی سپری کرد امروز برای زندگی تلاش میکند و استعدادهای زیادی برای بروز دارد، او شاعر است و احساسات لطیفش را در وبلاگی خواندنی انتشار می دهد.