وارونگی حقیقت در کلام مدافعین توافق با FATF/ وقتی مدافعین امنیت کشور متهم به پول شویی می شوند/ سود این توافق به جیب چه کسانی میرود؟

گروه سیاسی «تیتریک»، به طور معمول اموری که به روابط بین کشورها حاکم باشد و بر زندگی تعداد زیادی از شهروندان اثر مستقیم گذارد و بازه زمانی بلندی نیز داشته باشید در قالب منافع ملی قلمداد خواهد شد. این گونه مسائل عموماً فارغ از کش مکش های جناحی و سیاسی روز مره و جاری باید در نظر گرفت و فارغ از سلایق گوناگون آن را به محک ارزیابی قرار داد.

توافق با کار گروه اقدام مالی موسوم به FATF نیز از این موارد است و آن را نمی توان در داخل ادبیات جناحی و سیاسی مرسوم در کشور بررسی کرد چرا که به طور قطع بر سرنوشت بسیاری از مردم و در بازه زمانی طولانی و احتملاً با گستره فعالیت بسیار زیاد باید اجرا شود.

در این متن بنا نداریم به اصل موضوع توافق و جوانب آن به پردازیم بلکه می خواهیم به برخی حواشی و اظهار نظرهای پیرامون آن نگاهی داشته باشیم.

بخوانیم...

"آقایانی که از پیوستن ایران به FATF هراس دارند، کسانی هستند که به‌طورکلی از شفافیت می‌ترسند" (روزنامه شرق)

محمدمهدی رئیس‌زاده، نماینده بخش خصوصی در شورای پول و اعتبار: FATF "یک نهاد بین‌المللی در راستای ایجاد شفافیت‌های مالی است، بنابراین رصد افرادی که با آن مخالفت می‌کنند، نشان می‌دهد این افراد از شفافیت در هراس‌اند".

کامران ندری، کارشناس بانکی: "یکی از توصیه‌های FATF همین است که هیچ مسئله‌ای نباید مانع شفافیت مالی و مبارزه با پول‌شویی شود. 

پس با پیوستن ایران به FATF و اجرای قوانین مصوب در زمینه پول‌شویی و مبارزه با تأمین مالی تروریسم، بسیاری از بهانه‌هایی که با استمساک به همین سنت رازداری برای جلوگیری از انتشار اطلاعات وجود داشت، از بین می‌رود و کسانی که از این وضعیت سود می‌بردند به زحمت خواهند افتاد".

"آیا همه کشورهای دنیا که مقررات FATF را رعایت می کنند، نمی فهمند و فقط کره شمالی و چند دلواپس در ایران می فهمند؟!" (عصر ایران)

اینها گزیده ای از اظهار نظر های مدافعین این توافق است و می توان به آن فهرست بلند بالایی را نیز اضافه نمود که از حوصله این مطلب خارج است.

نکته ای که باید به آن توجه نمود این است که چرا منافع ملی کشور باید بهانه ای برای صف بندی های سیاسی و جناحی شود؟

انتقاداتی به اجرای این توافق وارد است از جمله این که آن چیزی که در حال اجرا است مصوبه مجلس را ندارد، و یا اجرای دقیق خواسته های FATF عملاً منجر به تحریم نهاد های انقلابی ما از جمله وزارت اطلاعات، سپاه پاسداران، صدا سیما، وزارت ارشاد و... خواهد شد، طی این روند ما با دستان خود تحریم های ظالمانه را اجرا خواهیم کرد، اطلاعات محرمانه بانکی را به راحتی در اختیار دشمنان قرار خواهیم داد.

به نظر می رسد در جریان این مسئله نوعی وارونگی حقیقت به وجود آمده است. تقریباً اکثر منتقدین این توافق آن جنبه از آن را که منجر به محدودیت نهاد های انقلابی همچون سپاه پاسداران، وزارت اطلاعات و... را برجسته می کنند و هیچ کدام از آنها با مسائل و قوائدی که در داخل کشور منجر به شفافیت اقتصادی و جلوگیری از پول شویی شود مشکلی ندارند؛ این مسئله تقریباً در تمام مواضع و گفته ها روشن است که کدام جنبه از توافق اخیر خطرناک و حاشیه ساز است و از طرفی مدافعین دولت و توافق اخیر به شدت دنبال این تاکتیک هستند که القا کنند مخالفین توافق همان دلواپسان اند و چون کاسب تحریم هستند مخالف شفافیت و مبارزه با پول شویی اند.

کارگروه بین المللی اقدام مالی در دو حوزه فعالیت دارد که اول مبارزه با پولشویی است که احتمالاً با لحاظ کردن برخی جوانب برای همه مورد تایید است و کسی با آن مشکل ندارد، دوم مبارزه با تامین مالی تروریسم است؛ دقیقاً اینجا اصل مشکل و اختلاف پیش می آید و آن تعریف تروریسم است چرا که تعدادی از قدرت های با نفوذ جهان نهادهای انقلابی را در این تعریف کلی تروریسم قلمداد می کنند و آنها را در لیست تحریم های خود قرار داده اند.

کدام یک از منتقدین توافق با FATF مخالف مبارزه با پول شویی و یا شفافیت اند؟ از کدام مطلب و یا نقد و سخنرانی چنین برداشتی می شود کرد؟ چرا مدافعین این توافق در دفاعیات خود بحث تامین مالی تروریسم را مطرح نمی کنند؟ چرا با وجود نامه صریح برخی بانک ها مبنی بر محدودیت نهاد های انقلابی باز هم برخی افراد این جنبه توافق اخیر و یا برجام را مسکوت می گذارند؟ آیا از عملکرد نهاد های امنیتی و انقلابی عده خاص و محدودی سود ویژه می برند که امروز مخالف شفاف سازی اند؟

حاصل عملکرد و تلاش وزارت اطلاعات و سپاه پاسداران و دیگر نهاد های انقلابی که امروز در لیست تحریم ها قرار دارند این امنیت گرانبها و ارزشمند است که منافع آن به تک تک افراد این سرزمین می رسد و اگر از اجرا نکردن برنامه های FATF عده محدودی سود می برند احتملاً این عده محدود همه جمعیت ایران هستند.

با محدود کردن و جلوگیری از مراودات مالی نهاد هایی چون وزارت اطلاعات، صدا و سیما، وزارت ارشاد، سپاه پاسداران و... دقیقاً چه کسانی منفعت و سود میبرند؟

این که برخی از گروه ها و جناح های داخل کشور مهمترین بخش توافق را نادیده می گیرند و برای نقد منتقدان آن جنبه های مثبت و قطعی را برجسته می کنند همان تفکر و نگاه جناحی است که اگر در بررسی و تحلیل منافع ملی مورد توجه قرار گیرد می تواند خسارت آفرین باشد.

انتهای پیام/