شهید نادر عبدی؛ کوچکی با آرمان های بزرگ

از نمازگزاران شهر که جویاشدم فهیدم او همچون نامش" نادر "بوده است! آنها می گفتند" نادر عبدی" از بچه های همیشگی مسجد بوده  و در روز بیشتر اوقاتش را در مسجد می گذرانده و شب ها نیز در کنار جوانان شهر با حضور در  ایست و بازرسی ها از مردم محله مراقبت می کرده است.

یکی از نمازگران که اتفاقا مسئولیتی در ستاد یادواره شهدای محمدشهر داشت در خصوص این شهید بزرگوار گفت: شاخصه زبانزد شهید عبدی اهمیت دادن او (علیرغم نرسیدن به سن تکلیف) به روزه و نماز اول وقت بود و او  همیشه دوستانش را به اقامه نماز اول وقت و انجام فریضه روزه سفارش می کرد.

از او خواستم بیشتر از شهید عبدی برایم بگوید، برایم جالب بود نوجوانان دوران انقلاب را بیشتر بشناسم و افکارشان را کنکاش کنم به همین خاطر از او در مورد خلقیات وی پرسیدم و او گفت: شهید نادر عبدی در خانواده تقریبا متمولی به دنیا آمده بود اما هیچ گاه این مسئله باعث دور شدن او از هم محلی های کم درآمدش نشد و اتفاقا او مستمندان و طبقه ضعیف محله را تکریم می کرد و بیشتر مایل بود اوقاتش را در کنار دوستان مستمندش بگذراند.

هم محلی های شهید کم کم به گفت و گوی ما اضافه شدند از آن ها در مورد وضعیت درسی شهید عبدی پرسیدم یکی از آن ها که فرهنگی بود در پاسخم گفت: شهید عبدی تا دوم راهنمایی تحصیل کرد و پس از آن حضور در جبهه را ارزشمند تر از تحصیل یافت و با ثبت نام در سپاه کرج عازم جبهه شد اما در زمان تحصیلش یکی از شاگردان ممتاز مدرسه شهید محمدپرورش بود و همه معلمان از درس و اخلاق او راضی بودند.

یکی از نمازگزان ترجیح داد از کودکی شهید برایم بگوید، او گفت نادر چهارمین فرزند خانواده بوده و در کرمانشاه متولد شده است و به نقل از خانواده اش گفت: شهید عبدی از زمانی که کوچک بوده ترجیح می داده است به جای هرلباسی لباس نظامی بپوشد و در مجالس  و مهمانی هاحاضر شود!

او گفت: نادر به امام خمینی (ره) ارادت خاصی داشته  و همیشه عکس امام را در جیب لباسش قرار می داده است.

این فرد در خصوص وصیت نامه  شهید 15 ساله محمدشهر  نکته ای را گفت که بیانگر بینش سیاسی آن نوجوان بود، شهید عبدی در بخشی از وصیت نامه اش در کنار سفارش مردم به احترام به فرزندان شهدا و همراهی با امام و انقلاب نوشته است: اگر  کشور به بحران اقتصادی دچار شد نهراسید و به خودتان اتکا کنید و مراقب تهاجم فرهنگی دشمن باشید.

این را که شنیدم با خودم گفتم: گویا شهدای کشورم در هر سن و جایگاهی  که بودندویژگی های شاخص یکسانی داشتند، ارادت به رهبری، دشمن شناسی و واکنش سریع در مقابل تهدیدات مرزی و حتی فرهنگی کشور، ویژگی یکسان همه آنان بود.

من به دنبال این می گشتم که چیزی جز این را در شهید 15 ساله شهر پیدا کنم اما او هم هوشمندانه خدا را در اولویت زندگی دنیوی اش قرار داده بود.

حالا دیگر مطمئن بودم این که می گویند شهدا انتخاب شده بودند، شعار نیست! نگاه شهدا به دنیا مغایر با نگاه من بود و مطمئنم این تفاوت نگاه است که امروز نیز برخی را به سوریه می کشاند.

انتهای پیام/