با روحیه ی بالا با معلولیتم جنگیدم/ تنها دغدغه کنونی ام قهرمانی در پار المپیک است
در ادامه، گفتگوی "تیتر1"با این ورزشکار البرزی را می خوانید:
من متولد 1374 ساکن البرز هستم .زمانی که 9 سال داشتم در یک تصادف پای خودم را از دست دادم .
برخلاف خیلی از افراد معلول که به دلیل وضعیتشان منزوی و گوشه گیر می شوند ، من از همان ابتدا با روحیه بالا با معلولیتم جنگیدم. سن زیادی نداشتم اما در همان زمان سعی می کردم روحیه بالای خودم را حفظ کنم و شیطنت خودم را داشته باشم . شاید برای برخی شعارتلقی شود، اما برایم اصلا معلولیتم مهم نبود. چون تصمیم گرفتم مانند مردم عادی زندگی کنم و بجنگم و هرکاری که هر بچه ی 9 ساله ای در توانش بود انجام می داد، من هم انجام می دادم حتی شاید بیشتر .
*چرا ورزش را انتخاب کردین؟
در دوران کودکی، فوتبال بازی می کردم و بادوستانم در یک تیم قرار گرفتیم و در همان زمان بود که در
مسابقات اول شدیم و این یک خاطره ی به یاد ماندنی و جذاب برایم بود طوری که تصمیم گرفت ورزش را به عنوان هدف اصلی زندگی ام انتخاب کنم .
*چطور شد که به سراغ رشته ی سنگین وزنه برداری رفتین؟
4 سال پیش تصمیم گرفتم یک ورزش را به طور جدی دنبال کنم و موفقیت هایی در آن کسب کنم ، پس از پرس و جوهای فراوان ، وارد رشته ی وزنه برداری شدم و آن را به صورت حرفه ای دنبال کنم .
*از افتخاراتتان برایمان بگویید:
پس از تمرینات فراوان و شرکت در مسابقات گوناگون توانستم افتخاراتی در رده نوجوانان را چون :
*مقام دوم پاراآسیایی
مالزی را در سال 92
*مقام اول کشوری در سال 92
*مقام اول جهانی در
امارات در سال 93
*مقام اولی کشوری در سال 94 کسب کنم.
اگر شما رئیس جمهور بودین؟
من اگر رییس جمهور می شدم سعی می کردم که به ورزشکاران
رسیدگی کنم چرا که حق ورزشکاران در جامعه کنونی ما بیش از چیزی است که به آنها
تعلق می گیرد و امیدوار هستم ورزشکارانی چون من که تلاش بسیار فراوانی می کنند نگاه ویزه ای به
آنها شود تا انگیزه شان برای به دست آوردن افتخارات ملی دو چندان شود .
*آرزویتان چیست:
من آرزوی بزرگ و غبر قابل پیش بینی ندارم اما تنها دغدغه کنو نی ام شرکت در مسابقات جهانی و قهرمانی در پارالمپیک می باشد که امیدوارهمستم در آینده ای نه چندان دور به آن دست یابم .
انتهای پیام/
