همه دلخوشی ما این بود، لااقل یک حَسَن، حرم دارد

قاسم نعمتی یکی از همین شاعران است که چندین شعر درباره شهادت آن امام هُمام دارد. او در بخشی از یکی از اشعار خود با اشاره به نام سامرا (در اصل؛ سُرّ مَن رأی؛ یعنی آنچه که بیننده از دیدن آن شاد می شود) و دلگیر بودن آن در این ایام حُزن و ماتم اهل بیت (ع) چنین سروده است:

سامرا، "سُرّ مَن رأی" بودی

چند وقتی است سرد و دلگیری

داری ای خاک پر ز غم کم کم

بوی شهر مدینه می گیری

هر کجا رفته ام دم مغرب

حرم اهل بیت غوغا بود

نه، ولی سامرا غروب که شد

خالی از زائر و چه تنها بود

چلچراغی نبود دور ضریح

فرشهایش تمام خاکی بود

غربت این چهار قبر غریب

از بقیع و مدینه حاکی بود

همه دلخوشی ما این بود

لااقل یک حَسَن، حرم دارد

حال، قبری خراب و ویرانه

پیش این دیده ی تَرَم دارد

عمه و مادر امام زمان

قبرشان گر چه نیمه ویران بود

به خدا پا نخورده چادرشان

نشده رویشان به ضربه کبود

هر کسی رفت حج بیت الله

بست احرام از برای طواف

یاد آقای سامرا باشد

بین هر ناله و دعای طواف

مثل پروانه در طواف شمع

پسری دور بستر بابا

پاک می کرد قطره های اشک

کم کم از دیده ی تر بابا.

 و اما شعر دیگر قاسم نعمتی با ردیف "عسکریین" و اشاره به تخریب مراقد منور امام هادی (ع) و امام عسکری (ع) در سامرا، چنین روایت می کند:

چه خبر از صفای عسکریَین

دل گرفته برای عسکریین

چه خبر از شکوه گنبد او

از دو گلدسته های عسکریین

چه خبر از ضریح و کاشیها

مرقد دلربای عسکریین

مانده از "سُرّ مَن رأی"، گویا

تلّی از خاک، جای عسکریین

همه گریند با امام زمان

در غم روضه های عسکریین

آن بقیع و خرابی اش کم بود

شد اضافه عزای عسکریین

نه ز سرداب مانده آثاری

نه ز ایوان طلای عسکریین

می برم من شکایت این قوم

پیشگاه خدای عسکریین

روضه دارد وجب، وجب خاکش

وای از کربلای عسکریین

نسل اینان ز نسل کوچه بود

شاهدم ناله های عسکریین

گر بگویم میان کوچه چه شد

در بیاید صدای عسکریین

فاطمه زیر دست و پا افتاد

گریه کن، مقتدای عسکریین

منتقم بهر انتقام بیا

یارِ دردآشنای عسکریین.

انتهای پیام/