آندُلُسیزم، شیوه مبارزاتی غرب علیه ملل مسلمان/ جنگ علیه خانواده خط مقدم جبهه دشمن

اینکه متولیات فرهنگی در زمینه تبیین چرایی و چگونگی عفاف و حجاب برای افراد جامعه اعم از زن و مرد، عملکرد ضعیف و غیرقابل دفاعی داشته اند، چیزی نیست که فقط " دلواپسان فرهنگی" داد آن را داشته باشند، پروانه سلحشوری عضو کمیسیون فرهنگی مجلس با اعتقاد به اینکه « عدم رعایت پوشش مناسب یکی از نمودهای ده ها بی هنجاری دیگری است که در جامعه پدیدار شده است» معتقد است که « متأسفانه نهادهای متولی امر فرهنگ نتوانسته‌اند در ایجاد جامعه آراسته به فرهنگ ایرانی – اسلامی موفق عمل‌ کنند، و با توجه به عملکرد ضعیف کارگزاران فرهنگی و اجتماعی، ضعف در رفتارهای مبتنی بر مسئولیت‌پذیری، تعهد اجتماعی، راست‌گویی به خوبی مشاهده شده و در این بین وضعیت عفاف و حجاب قابل قبول نیست.»

 در ایران اسلامی، بیش از 25 نهاد مختلف (از آموزش و پرورش و ارشاد گرفته تا مرکز امور زنان و حتی وزارت امور خارجه) در «قانون عفاف و حجاب» نقش دارند که اغلب کار عملی خاصی نمی کنند. شاید در پایان هرسال بولتن ها و گزارش‌کارهای بسیاری درباره فعالیت‌هایشان برای گسترش حجاب نیز ارائه دهند اما تاثیر آن را بر جامعه شاهد نیستیم!  این عملکردهای بی تأثیر و شعاری قطعا بدون هزینه انجام نشده اند از این رو می توان گفت بودجه ای قابل قبول تنها از سوی مراکز دولتی در این زمینه به حدر می رود و اگر آن را با بودجه های فرهنگی مراکز مردمی و ان جی او ها جمع ببندیم شاهد، رقمی بالا به دست خواهد آمد؛ بودجه ای که حتی نتوانسته است، در سرمای پاییز و زمستان از بدحجابی و گاها تن نمایی جلوگیری کند! فصلی که حتی حیوانات نیز خود را به انحای مختلف از گزند سرمای آن حفظ می کنند.

شاید این عارضه سهمگینی که دجار فرهنگ جامه ما شده است و به قولی « چاله ای شد که با پول و شعار پُز نمی شود » تنیجه مک دونالدی شدن حجاب در میان دستگاه های فرهنگی است و با شعار «هدف وسیله را توجیه می کند»رو به رشد است. نهادهای فرهنگی با نمایش فعالیت های آشکار قصد دارند از خود چهره ای مخالف بی‌حجابی بسازند. فعالیت های کم‌تاثیر اما گسترده و به قولی «توی چشم» انجام می دهند. نشریات گلاسه چاپ می کنند و از همه بدتر با فونت بزرگ می نویسند «حجاب محدودیت نیست، مصونیت است» و در ادامه هیچ تعریف و توضیح قانع کننده ای برای این جمله کلیشه ای بیان نمی کنند. کلیشه بدترین اتفاقی است که می تواند برای یک رویداد فرهنگی بیفتد. مسئله ای که کلیشه ای شود، خلاقیت برای ارائه و تبیین آن از بین برود، محکوم به شکست است.

انتهای پیام/