خودنمایی به سبک جدید در مدارس دخترانه/ "خون بازی" به بهانه التیام دردهای روحی

تصاویر مربوط به این پدیده در دبیرستان های دخترانه برای اولین بار از رسانه های داخلی منتشر شد اما واقعیت خون بازی در شبکه های اجتماعی و فضای مجازی از مدت ها قبل به صورت عکس و فیلم منتشر شده بود.

ظاهر این ماجرا به این شکل است که فرد بعد از دچار شدن به یک فشار روحی روانی و یا در شرایطی غیر معمول اقدام به ایجاد برش هایی در دست خود می کند که از آنها خون جاری شود هرچند این برش ها عمیق نیست اما «رد» آنها روی بدن دختران دبیرستانی به گفته خودشان احساس خوبی به آنها می دهد.

نگار دختری 16 ساله است که تجربه خون بازی خود را از دو سال گذشته بیان می کند؛ وی می گوید در پی اولین شکست عشقی خود ابتدا سه چهار خط روی دست خود زده است؛ نگار خون بازی را از دوستش فریبا آموزش دیده بود و به گفته خودش فریبا بعد از رد انداختن شهره مدرسه شد و همه از اون حساب می بردند.

تجربه های بعدی خون بازی نگار مربوط به دعوای پدر و مادرش است؛ و در ادامه به هر بهانه ای روی دستانش خط می انداخته است؛ اما نگار می گوید یک سال است دیگر دست به تیغ نشده چرا که پسرها دیگر دختران خط خطی را دوست ندارند!

با واسطه نگار با فریبا هم ارتباطی برقرار کردیم؛‌ تجربه های فریبا کمی متفاوت از نگین است؛ می گوید اولین بار که عرفان او را که دختری 14 ساله بوده رها کرده است حالتی میان مرگ و انتقام به او دست داده است؛ فریبا می گوید از یک طرف دوست داشتم بمیرم و همه چیز تمام شود و از طرف دیگر نمی خواستم به خاطر موجودی به نام عرفان بمیرم از همین رو تیغ را متناوب روی دستم می کشیدم اما قدرت برش عمیق را نداشتم.

وی می گوید: « دنبال افاده بودم و می خواستم همه بگویند عجب دختر با دل و جرئتی»؛ فریبا نحوه خون بازی را از کسی نیاموخته بود اما به گفته خودش دائماً در صفحات اینستاگرام دیده است که دختر ها بعد از رفتن دوست پسرهایشان دست به خودکشی می زنند و تصویر آن را منتشر می کنند؛ مثالی از «د. ج» می زند که بعد از انتشار تصاویر خودکشی اش چگونه فالورهای پیجش زیاد شد.

این اتفاق اولین معضل در سیستم آموزش و پرورش نبوده است اما بررسی ها نشان می دهد که عوامل مختلفی درگیر هستند تا دانش آموزان در خلأ راه های امن برای رسیدن به آرامش راه‌هایی از این دست را برای آرامش خود انتخاب کنند.

دانش آموزانی که از فرصت ابراز وجود محروم می شوند به این راه پناه می برند هرچند بسیاری از آنها در ادامه از این موضوع پشیمان می شوند اما دیگر کار از کار گذشته است.

دختران دبیرستانی حالا می خواهند مرد شوند و به گفته خودشان مرد که گریه نمی کند اما از طرف دیگر معتقد هستند نباید احساسات منفی خود را سرکوب کنند و وقتی که حالشان خراب است دیوار را زیر بار مشت های خود می گیرند اما وقتی حالشان خراب تر می شود «کاتر» یا «تیغ» نهایت آرامش برای دختران دبیرستانی می شود.

به گفته دانش آموزان، مسئولین مدرسه در جریان چنین اتفاقاتی هستند اما برای آنکه امتیاز مدرسه شان در آموزش و پرورش کم نشود از انعکاس معضلات به آموزش و پرورش جلوگیری می کنند!

به گفته تعدادی از دانش آموزان یک مدرسه در منطقه ای از تهران، مشکلات اخلاقی و جنسی مهم تر از خود زنی در مدارس اتفاق افتاده است که مدیران دانش آموزان را تهدید کرده اند که به خانواده ها و آموزش و پرورش اطلاع ندهند و یا اینکه مسئولان مدرسه بی سر و صدا بدون حل ریشه ای مشکل، عذر دانش آموزان خاطی را خواسته اند.

معلمان پرورشی که وظیفه اصلی آنها در مدارس ایجاد ارتباط موثر با دانش آموزان بوده امروز به حاشیه رانده شده و اغلب دروس آنها جدی گرفته نمی شود؛ کمتر مدارسی هم پیدا می شود که مشاوری برای همه دانش آموزان داشته باشند تا دانش آموزان هر زمان که بخواهند به او مراجعه کنند.

آمارهای رسمی از این اقدام دانش آموزان وجود ندارد؛ حتی در سال های اخیر آمار مطمئنی از تعداد خودکشی دانش آموزان در مدارس منتشر نشده است اما به گفته کارشناسان در این زمینه آمار خودکشی و میل دانش آموزان به خشونت بیشتر از قبل شده است.

درگیر شدن آموزش و پرورش با مسائل سیاسی در سال های اخیر یکی از علت هایی است که از دانش آموزان غفلت شده است و معضلات و مشکلات مدارس کمتر به چشم می آید اما این مشکلات به صورت زیر پوستی وسیع تر می شوند.

مسئله مهم تر از خون بازی دختران پایتخت

با انتشار عکس های خون بازی و هم چنین علنی شدن این مشکل در جامعه، این رفتار مانند یک بیماری مسری به دبیرستان های دخترانه در شهرستان ها هم کشیده شده است؛ امروز دختران دبیرستانی در شهرستان ها نیز به دنبال جلب توجه بیشتر از دختران پایتخت یاد گرفته اند که می توانند دست به تیغ شوند.

چندی پیش اخبار متأثر کننده خون بازی از شهرستان های شمالی منتشر شد که دانش آموزان دختر دبیرستانهای یک شهرستان شمالی با استفاده از شیشه شکسته و تیغ اقدام به زخمی کردن خود کرده و تصاویر آن را منتشر می کنند.

پسران هم که از قافله خون بازی دخترانه عقب مانده اند اقدام به انتشار عکس ها و فیلم هایی کرده اند که این بازی را عمیق تر و با خشونت بیشتری به نمایش گذاشته اند.

چارچوب شکسته فرهنگ در دبیرستان های دخترانه به دبیرستان های شهرستان ها به ارث می رسد و سرعت انتشار این ضد فرهنگ در مدارس بسیار بیشتر از سرعت برگزاری جلساتی برای رفع این معضل فرهنگی در معاونت پژوهشی آموزش و پرورش است.

آموزش و پرورشی که ریشه های پرورش آن در حال پوسیدن است، به جای اجرای طرح های اساسی و مورد تایید کارشناسان داخلی کشور نسخه های خود را از یونسکو دریافت می کند؛ شاید اگر مسئولین آموزش و پرورش به اجرای طرح های مورد تأیید نظام مانند طرح تحول در آموزش و پرورش همت می گماردند امروز شاهد بحران های فرهنگی و پرورشی زیر پوست مدارس نبودیم.

انتهای پیام/