پلاسکو سوخت، فرهنگ آوار شد

گروه فرهنگی«تیتریک»، به نقل از کرج رسانه، پلاسکو، نوستالژی تهران مدرن که حداقل برای من دهه شصتی هم یک خاطره بود، سوخت و آوار شد. پلاسکویی که من برای آخرین بار در آن به دنبال قطعاتی از تلویزیون بودم. طعم سوپ رستوران را که با دورنمای تهران آسمان آبی از پنجره های پلاسکو با ولع میخوردم را از خاطر نخواهم برد. و البته از یاد نخواهم برد مدافعان وطن را، آتش نشانانی که جان خود را در طبق اخلاص نهادند و برای جانفشانی به دل آتش حمله بردند و نجات دادند، مصدوم گشتند و شهید شدند و نه فقط خانواده خود، که ملتی را داغدار کردند.

من یک حادثه دیگر را از هم از خاطر نخواهم برد، واقعه ای بزرگتر از حادثه پلاسکو. نمیدانم آوار فرهنگ را حادثه بنامم یا واقعه؟ تصادف بگویم یا سانحه؟ ولی هر چه هست، آوار فرهنگ است، آواری که مختص به ساختمان پلاسکو نبوده و نیست.

بیاییم تعارف را کنار بگذاریم و قبول کنیم آوار فرهنگی را، آوار فرهنگی یعنی مردمی که موبایل به دست از سوختن یک ساختمان و درد یک مرد و مرگ یک آتش نشان فیلم میگیرند و مردمی که راه را بر خودروهای امدادی آمبولانس و آتش نشانی و پلیس باز نمیکنند.

آوار فرهنگی یعنی مردمی که در شبکه های مجازی پیام تسلیت میفرستند و کارتونهایی که دست به دست میشود، اما دریغ از آگاهی. اگر آتش نشان را میشناختیم در روز آتش نشان برایش شاخه ای گل میبردیم، حتما باید فدا شود تا بفهمیم وجود دارد؟ البته باز هم در همان لحظه همدردی میکنیم و فردا باز هم راه را برایش باز نمیکنیم.

آوار فرهنگی یعنی رئیس یک سازمان میگوید که از قبل اخطار داده بودیم که ساختمان ایمنی ندارد، این حرف چه معنایی جز فرار به جلو دارد؟ در هر کشوری که اصول ایمنی در ساختمان عمومی رعایت نشود، آن را پلمپ می کنند.

آوار فرهنگی یعنی رئیس یک سازمان به جای حل مسئله آلودگی هوا، صحبت از نعطیلات زمستانی کند.

آوار فرهنگی یعنی پایداری و عدم پاسخگویی مناسب مدیریت شهری علیرغم نشست زمین در زمانهای مختلف در نقاط مختلف شهر، احداث برجهای متعدد در تونل بادی شهر و .... و در نهایت جنگ با حریق پلاسکو نه با تجهیزات مدرن که با فداکاری آتش نشان.

آوار فرهنگی یعنی علیرغم نگرانی سازمانهای بین المللی، به جای احیای دریاچه ارومیه، به فکر استفاده از رسوبات اقتصادی آن برای درآمدزایی باشیم.

آوار فرهنگی یعنی بعد از سقوط پلاسکو یادمان می آید که نماد تهران مدرن بوده و شادمانی بابت جاری شدن آب زاینده رود !

با این فرهنگ دور نخواهد بود خشکی دریاچه ارومیه و تالاب شادگان و ریزش سی و سه پل و ارگ تبریز و ...
برای این آوار فرهنگی بایستی تمامی دستگاهها و افراد متولی فرهنگ و نه فقط وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی پاسخگو باشند. دستگاهها و افرادی که مستقیما فعالیت فرهنگی دارند و حتی دستگاههایی که معاونت فرهنگی دارند، باید پاسخ دهند که چه کرده اند که نتیجه این چنین است؟

در بعد کلان هم بایستی تکلیف شایسته سالاری مشخص شود، چگونه باید عدم لیاقت یک مدیر اثبات شود؟ زمین نشست می کند، قطار تصادف می کند، ساختمان فرو میریزد، هواپیما سقوط می کند، حقوق نجومی پرداخت می شود، تبانی می شود، اختلاس می شود و صدها عمل خلاف رخ می دهد، ولی باز هم مدیران مثل صفحه شطرنج جابجا میشوند، چه کسی پاسخگوست؟

در این میان مدعی العموم کجاست؟ اگر مدعی العموم هم اکنون نجنبد، با این مدیران به جنگ زلزله و طوفان و سیل نمیتوان رفت، مدیران که نه کار بلد هستند و نه مسئولیت پذیر.

با تمام این احوال هنوز هم می توان امیدوار بود، می توان این فرهنگ را آوار برداری کرد، بیاییم مهربان باشیم و با اخلاق و برای شهدایی که برای ماندن من و تو خود را فدا کردند، برای کسانی که حجله هایشان را به زودی در کنار ایستگاههای آتش نشانی خواهیم دید، سرود قهرمانی بخوانیم.

خانواده شهدای آتش نشان داغدار هستند، به رفقایشان نیز بیندیشیم، رفقایی که توان روحی کار کردن ندارند، رفقایی که باید قدرشان را دانست. رفقایی که میتوانیم از همین الان برایشان دست تکان دهیم و به آنها گل و شیرینی بدهیم.

خیابان را باز کنیم، هنوز کسی نیازمند امداد است.

انتهای پیام/

دکتر محمد صادق سبط الشیخ انصاری