اولین زن ایرانی که راننده ترانزیت خط اروپا شد

گروه گوناگون "تیتریک"گفت و گو با اولین راننده زن «ترانزیت خط اروپا» که 6 سال است دائما با همسرش به این کار مشغول است.
شوفرها یا راننده های ماشین سنگین اصولا در ذهن ما آدم هایی با سبیل کلفت و اغلب بامرام، همراه با گویشی چاله میدانی و یک لنگ در کنار دست یا گهگاه دور گردنشان هستند. با این دیدگاه آیا می توان خانمی ایرانی را پشت فرمان یک تریلی تصور کرد؟ شاید امروز که در ایران رانندگی زن ها عادی و رو به افزایش و قابل توجیه است و خبرهایی از راننده های زن ماشین سنگین در گوشه و کنار ایران شنیده می شود تصور کردنش آنچنان هم سخت نباشد اما اصلا چه توجیهی وجود دارد که یک زن شغلش رانندگی باشد؛ آن هم رانندگی با تریلی در خط اروپا.

لیلی صیفی 38 سال دارد. زنی که شغلی سخت و شاید غیرقابل تصور برای زنان دیگر را برای خود برگزیده است. او 6 سال است که به این کار مشغول است و دلیل اصلی ورود به این شغل را وابستگی شدید به همسرش و نداشتن طاقت دوری او می داند. می گوید: «همسرم راننده ترانزیت خط اروپا است و روال عادی کار افرادی که به این شکل کار می کنند روزها و ماه ها دوری از خانواده هایشان است. به این صورت که برای بردن بار به کشورهای اروپایی و برگشت یک ماه و نیم در راه هستند و بعد که به خانه می آیند یک هفته استراحت می کنند و دوباره سرویس می روند. حتی گاهی هم پیش می آید که تنها یک روز فرصت استراحت دارند و باید فردای روزی که می آیند مجدد بارگیری کنند و بروند.

به همین دلیل احساس کردم برای اینکه بتوانم با همسرم باشم و در عین حال شاغل هم باشم بهترین راه گرفتن پایه یک و راننده تریلی شدن است و حالا شش سال است که تمام سرویس ها را با هم می رویم و با عنوان دو شوفره کار می کنیم».

لیلی صیفی پیش از این کار هم 12 سال مربی تعلیم رانندگی بود و بهتر است بگوییم از دوران کودکی عاشق رانندگی بود اما شاید هیچگاه فکرش را نمی کرد راننده تریلی شود اما روزگار و البته انتخاب خودش این شغل را برایش رقم زد.
 

رد شدن امتحان گواهینامه به خاطر زن بودن

رانندگی ترانزیت آن هم ترانزیت خارجی برای راننده های مرد شغل سخت و گهگاه طاقت فرسایی ست چه رسد به اینکه راننده زن هم باشد. مشکلاتی مانند عبور و مرور از مرزها که اغلب با ماشین های ایرانی مشکل دارند، پیدا کردن سرویس های بهداشتی و حمام در بین راه، خوابیدن داخل ماشین و... از مشکلات رانندگان ترانزیت محسوب می شود اما همه این ها یک طرف و دادن امتحان برای گواهینامه و هفت خوان رستم بعدش که گرفتن کارت سلامت و کارت هوشمند و مثال این ها است هم یک طرف.

صیفی می گوید: «خیلی از راننده ها هستند به دلیل همین سخت گیری ها بعد از سال ها رانندگی و کارکردن هنوز گواهینامه ندارند اما من توانستم در عرض دو ماه کارهایم را انجام دهم و گواهینامه ام را بگیرم».

از او می پرسم سرهنگی که امتحان پایه یک را از شما گرفت مثل همیشه سختگیر بود یا خیر. او نیز می خندد و می گوید: «سرهنگ هایی که برای امتحان گواهینامه پایه یک یا دو از افراد امتحان می گیرند از اولین حرکت تشخیص می دهند کسی که پشت فرمان است رانندگی بلد است یا نه. من همه امتحان ها را دفعه اول قبول شدم اما برای امتحان تپه سرهنگ امتحان من که فهمیده بود من حسابی به همه چیز وارد هستم سه بار من را دور سه تپه چرخاند تا بتواند ایرادی بگیرد که نتوانست اما ردم کرد و وقتی با نارضایتی پرسیدم چرا، گرفت چون خانم هستی و سری اولت است ردت کردم.»

قاعده و قانون های رانندگی ترانزیت

ترانزیت در خط اروپا برای رانندگان قوانین خاص خودش را دارد. به عنوان مثال تعداد روزها و تایمی که یک بار باید از مبدا به مقصد برده شود حساب شده است و رانندگان موظف هستند سر آن تایم مشخص بار را تحویل دهند. صیفی در این باره می گوید: «ما به طور کلی در هفت روز هفته اول شش روز را می توانیم رانندگی و یک روز استراحت و هفته دوم 48 ساعت استراحت کنیم.
 
همچنین ما در ماشین ها تاخوگراف داریم که مانند جعبه سیاه هواپیما عمل می کند. به این ترتیب ساعت کارمان از لحظه شروع به رانندگی مشخص است و اصل بر این است که تک شوفرها بعد از هر سه ساعت رانندگی باید 45 دقیقه استراحت داشته باشند و از 24 ساعت روز می توانند 13 ساعت کار و 9 ساعت رانندگی کنند اما دوشوفرها مانند من و همسرم از 24 ساعت باید 16 ساعت بدون استراحت رانندگی کنیم و مابقی روز را استراحت.

در اینجا سوالی برایم پیش می آید و آن این است که یک زن با این چنین نوع کار می تواند نقش مادری اش را هم اجرا کند و بچه هایش را هم مدیریت کند که او در جواب می گوید: «مسلما اگر زنی فرزند کوچک داشته باشد این کار غیرممکن است اما ما فرزندانمان بزرگ هستند و دیگر به صورت مستقل از ما زندگی می کنند به همین دلیل من با چنین مشکلی هیچ وقت رو به رو نبوده ام.»

وقتی یک تریلی خانه دوم می شود

لیلی ضیفی که همپای همسرش به کار ترانزیت مشغول است می گوید در اروپا رانندگی زنان با ماشین سنگین کاملا جاافتاده است اما در ایران افرادی که مرا پشت فرمان تریلی می بینند بسیار متعجب می شوند. او همچنین می گوید دانستن زبان ترکی استانبولی در این کار حرف اول را می زند و بسیار کار راه انداز است که خودش و همسرش این زبان را در حین کار و به صورت تجربی یاد گرفته اند.

همچنین زبان انگلیسی را هم تا جایی که بتوانند گلیم شان را از آب بیرون بکشند می دانند. در رابطه با درآمدها از او می پرسم می گوید درآمدمان نسبت به چندین سال پیش کمتر شده است چون بازار بیشتر کالاها کساد است مثلا ما یک سال و نیم پیش برای فرانسه بار زدیم به پول ایران 21 میلیون تومان و همین امسال برای همان جا بار زدیم با 12 و نیم میلیون تومان.

لیلی صیفی می گوید کارم کار سختی ست اما به خاطر علاقه ام سختی هایش را متوجه نمی شوم و دوست دارم پا به پای همسرم در این کار همراه و همکارش باشم. او حالا به همراه همسرش منتظر است جواب ویزایشان که تمام شده بیاید تا مجدد با اسکانیای فول امکاناتشان که یخچال، فریزر، مایکروفر دارد و خانه دومشان به حساب می آید سفرهای کاری شان را شروع کنند.