روایت ناتمام توقیف فیلم در سینمای کشور/ توقیف یا اکران؛ مساله این است

پاسخ این سوالها خیلی سخت نیست و مسئله اصلی در تدوین چهارچوب فرهنگی و هنری کشور است، در واقع متولیان امور سینمایی باید برای در نظر گرفتن محتوای فیلمها و اکران و پخش آن قواعدی در نظر بگیرند، در سینمای هالیود فیلمها گروه های مختلف سنی و بار محتوایی دارند اما آیا در کشور ما هم این مسئله اجرایی میشود؟ اصلاً قابلیت اجرایی دارد؟! چگونه میشود که فیلمی که فیلمنامه ی آن از سوی سازمان سینمایی پروانه ی ساخت گرفته و در مرحله پس از تولید مجوز اکران گرفته در حین اکران توقیف میشود؟! آیا این ضعف سیستم نظارتی در سازمان سینمایی نیست؟! چرا باید فیمسازان ما فیلمهایی خارج از چهارچوب قواعد فرهنگی کشور بسازند؟! چه چیزی باعث میشود که شوخی های زشت و زننده در فیلمی مثل گشت 2 ببینیم و اتفاقاً فیلم هم فروش خوبی بکند؟! این ضعف متولیان فرهنگی در ارائه و تبلیغ با کیفیت فیلمهای ارزشمندی مثل ایستاده در غبار، سیانور، ویلایی ها و… نیست؟! اینکه فیلمهایی با محتوایی سخیف در کشور تولید میشود و در فروش هم با اقبال مواجه میشود، زنگ خطری برای متولیان فرهنگی کشور نیست؟! آیا توقیف این فیلمها میتواند چاره اندیشی ای درست باشد؟! بهتر نیست که از ابتدا چنین فیلمهایی اصلا ساخته نشوند که بعده ها با ضررهای مالی و… مواجه بشوند؟!

میبینید؟ بنظر میرسد اساساً مسئله ی فیلم های در حال اکران و فیلمهای توقیف شده در کشور و بطور کلی محتوای فیلمهای سینمای ایران در چهارچوب موازینی مدوّن برای کشورمان، با سوالهای متعدد بی جوابی در ذهنمان ما را رها میکند، چرا باید فیلمی به نام رستاخیر، با این حجم از هزینه در توقیف بماند؟! پس اصلاً چرا ساخته شد که توقیف بماند؟! آیا بعضاً حساسیتها برای توقیف فیلمها زیادی نیست؟! آیا همین توقیفها نمیتواند حساسیتهای دیگری در دل مخاطبان سینما نسبت به نهادهای زیربط ایجاد کند؟! چه کسی پاسخگوست؟! بنظر میرسد سریال تکراری توقیف فیلم در کشورمان همچنان ادامه خواهد داشت تا زمانی که شخصی یا نهادی باشد که به سوالات طرح شده پاسخ شفاف و روشنی بدهد و به مسئله فیلم و مخاطب در کشور اهمیت بیشتری بدهد، بنده به عنوان نویسنده ی این متن موضعگیری ای در مورد بد یا خوب بودن توقیف کردن فیلمها ندارم، مسئله ی اصلی این است که اساساً باید چاره ای اندیشید که کار به اینجا نکشد، یعنی از همان ابتدا که فیلمنامه ای به جهت تولید قصد دریافت پروانه ساخت دارد، مورد بازنگری دقیقی قرار بگیرد که در ادامه نه فیلمساز متضرر شود نه مخاطب سردرگم بماند.

به دلیل اینکه متاسفانه نتوانستم دو فیلم اکسیدان و مادر قلب اتمی را ببینم، نمیتوانم در مورد فیلمها و محتوا و دلیل توقیف و… توضیحی بدهم اما در چند خط گذشته سعی شد گزارشی با موضوعیت مسئله توقیف فیلم در سینمای ایران، تحلیلی هر چند کوچک ارائه بدهم، به امید اینکه مسئولان فرهنگی، هنری و سینمایی کشور بتوانند برای مسئله ی فیلم و سینما تدبیری بیاندیشند که اساساً فیلمهایی بر خلاف مواضین اجتماعی، اعتقادی، فرهنگی، مذهبی و قانونی کشور؛ اصلاً تولید نشوند که بعد ها دچار توقیف بشوند.

نویسنده: محسن سلطاندوست