تماشای خانوادگی تئاتر با بلیت‌های ۳۰ تا ۵۰ هزار تومانی ممکن نیست
در سال گذشته توجه به مسائل فرهنگی و تفریحی در سبد خانوارها 1.9 درصد بوده که البته هنوز این آمار برای سال 97 اعلام نشده واست و مسئولان فرهنگی باید در این عرصه تمهیداتی را اندیشه کنند تا این سبد کوچکتر نشود.
در این زمینه با وحید لک کارگردان و کارشناس تئاترگفت‌وگو کردیم. لک این روزها تهیه کننده و مجری طرح نمایش «او» از آرش دادگر در سالن استاد سمندریان است و نمایش «مرگ و پنگوئن» از پیام دهکردی را در تئاتر شهر روی صحنه دارد.
*استقبال از این کارهای اخیرتان چطور بوده است؟
در شرایطی که می‌توان از چند وجه آن را بررسی کرد باید اظهار امیدواری کنیم. البته همه ماه‌ها برای کار تئاتر دارای ثبات نیست که بتوانیم درباره‌اش برنامه‌ریزی کنیم، بلکه هر سال و ماهی در ایران ویژگی‌های خاص خود را دارد، برای همین هم در فصل تابستان و با توجه به گرما و همینطور شرایط خاص اقتصادی که مردم دارند نباید خیلی انتظار استقبال آنچنانی داشت.
در شرایط کنونی شاید مردم کمتر ترجیح دهند که پولشان را هزینه تئاتر و تفریح کنند، هر چند که بلیت‌های تئاتر هم گران نیست و بین 30 تا 50 هزار تومان است اما باز هم توان مالی خانواده‌ها این امکان را نمی‌دهد که بتوانند خانوادگی به دیدن کاری بیایند.
*شما به شخصه بر اساس چه ویژگی‌هایی پشتیبان یک نمایش می‌شوید؟
من ترجیح می‌دهم در کنار گروهی کار کنم که نگاه سلامت به تئاتر دارند و همینطور بخشی از مسائل و مصائب جامعه را مطرح می‌کنند، بنابراین خودم نیز به شخصه سراغ تولید کارهایی می‌روم که نتیجه‌ای اینگونه در بر داشته باشد. بنابراین نکته اول برایم تولید تئاتر است اما در کنارش مسائل اقتصادی هم خیلی مهم است.
با نگاه خوش‌بینانه در شهری چون تهران که هر شب ۱۲۰ نمایش به صحنه می‌رود به طور میانگین تماشاگران تئاتر ماهی ۳ نمایش را تماشا می‌کنند
یک کارگردان فقط یک گروه را نمی‌گرداند بلکه هسته مرکزی کار است و بخش‌های مختلف را مدیریت می‌کند و باید تخصص داشته باشد، ما از استقبال همه نمایش‌ها در پایتخت و شهرهای دیگر خوشحال می‌شویم اما بهرحال فاکتورهایی هم برای جذب مخاطب وجود دارد.
بنابراین با نگاه خوش بینانه در شهری که شبانه 120 نمایش روی صحنه می‌رود تماشاگران کارها را باید تقسیم کرد، یک تماشاگر به طور میانگین می‌تواند در طول ماه، 3 نمایش را ببیند و خرید بلیت‌های کارها نیز بخشی خوش‌شانسی و بخشی دیگر هم شرایط اقتصادی و ... در آن دخیل است.
به طور کلی شرایط تئاتر می‌تواند ما را راضی نگه دارد، هر چند بهتر از این نیز می‌تواند باشد.
*با شرایطی که به لحاظ اقتصادی در کشور وجود دارد به نظر می‌رسد وضعیت تئاتر و سینما هم بهتر از سایر حوزه‌ها نباشد، حال در این عرصه چه کاری می‌بایست مسئولان و هنرمندان ما برای عبور از بحران انجام دهند؟
به نظر من پاسخ در خود سوال شما نهفته است. یک مسئله را می‌بایست بیشتر مورد توجه قرار داد ما خیلی از مسائل فرهنگی‌مان هنوز قابل هضم نیست و نخست هم برای خود مسئولین این گونه است که خیلی مسائل را برای خود تعریف نکرده‌اند و برایشان آشنایی کمی با این حوزه‌ها دارند.
شرایط اقتصادی هر روز سخت تر می‌شود و این را ما همه قبول داریم اما یک طیف بزرگ جامعه، خانواده هنری هستند که حقوق‌بگیر نیستند و با همین تماشاگران ارتزاق می‌کنند، در سالن‌های تئاتر، سینما و موسیقی و گالری‌ها زیست می‌کنند. شرایط اگر هر روز سخت‌تر بشود آیا کسی به توان یک مخاطب برای خرید بلیت فکر کرده است؟ یعنی اگر فکری نشود، سالن‌های نمایش خالی از تماشاگر می‌شود؟ اصلا کاری با شرایط بد اقتصادی ندارم در شرایط معمول هم ما برنامه درستی نداریم و در عرصه فرهنگ و هنر مسائلمان مشخص نبوده است.
پیشنهاد من این است که حتی در شرایط سخت اقتصادی حوزه‌های هنر را تنها نگذاریم، چون این حوزه مثل حوزه بهداشت و تغذیه حتما به انسان‌ها برای پیشبرد اهداف و زندگی، ادامه حیات، صبوری و شکیبایی کمک می‌کند.
کشور ما با یک گذشته تاریخی بزرگی روبه‌رو است یعنی با آیین های بزرگ نمایشی مواجه است اما هیچ یک از ما وقتی وارد یک استان یا شهر می‌شویم به هیچ وجه با آیین خاص آن مواجه نمی‌شویم.
*اما در کنار همه این مسائل که مطرح شد زمانی که شرایط اقتصادی درست نباشد باز هم آنچه از سبد خانوارها حذف می‌شود، مسائل تفریحی و فرهنگی آنها است...
متأسفانه همینطور است و مستلزم این است که برنامه ریزی از گذشته صورت بگیرد و ما می‌گوییم در گذشته نشده از همین امروز هم شروع کنیم برای آینده نزدیک می‌توانیم به نتیجه برسیم.
به امید خدا همه ما در این شرایط برای خودمان اوضاع بهتری را با افکار و نیت خوب رقم بزنیم، تعارف و تنبلی را کنار بگذاریم حتما اتفاقات خوبی می‌افتد و ما امیدوار هستیم.
منبع:فارس
انتهای پیام/
