هیچ کس این زن را نمی شناسد
رمان «هیچ کس این زن را نمی شناسد» یک رمانی تاریخی از نویسنده ای البرزی است که توسط انتشارات نیستان منتشر شده و شامل دو داستان موازی است که در جایی به هم می رسند.
گروه استانی"تیتریک"،"رمان «هیچ کس این زن را نمی شناسد» رمانی تاریخی است که توسط انتشارات
نیستان منتشر شده و شامل دو داستان موازی است که در جایی به هم می رسند.
بخشی از وقایع این رمان در بستری از تاریخ اتفاق افتاده و از تلفیق حوادثی
واقعی با تخیل مایه گرفته، به گونه ای که سعی شده آنچه در تاریخ نشان داده
نشده در رمان بازنمایی شود و البته در حین نوشتن به هیچ وجه پلات داستانی
را فدای روایت تاریخی نکردم. " اینها را ندا رسولی نویسنده البرزی در باره این رمان که جدید ترین اثر اوست می گوید.
ندا رسولی در ادامه گفتگویش با نگارانه، اظهار داشت: کتاب و کتابخوانی مشکلات بسیار زیادی را در سالهای اخیر پشت سرگذاشته ولی از روی امار فروش کتابفروشی های سطح استان و امانت کتاب از کتابخانه ها می توان این را فهمید که خیلی اوضاع کتابخوانی در کشور ما خوب نیست.
وی با اشاره به اینکه وضعیت هنر ادبیات در استان البرز خوب است گفت: فعالیت های بسیار خوبی در عرصه هنر ادبیات در استان در حال برگزاری است و ضمن اینکه استان البرز افتخار داشتن نویسنده های بزرگ و حرفه ای را دارد و همچنین نوقلمانی که استعدادهای درخشانی هستند و هر روز ظهور می کنند.
این نویسنده البرزی تصریح کرد: نوشتن داستان و رمان و به سرانجام رساندنش یک طرف، پیدا کردن ناشر و به چاپ رساندن کتاب طرف دیگر است امروز اوضاع نشر و نویسندگی برای تازه کارها خوب نیست و درآمد این هنر گذران یک زندگی نیست.
رسولی با اشاره به اینکه یک نویسنده مهمتر از ذوق هنری، باید تلاش و پشتکار داشته باشد گفت: نویسندگی احتیاج به همتی بلند و تلاشی مداوم دارد.
این نویسنده ادامه داد: در «هیچ کس این زن را نمی شناسد» با شخصیت هایی رو به رو می شویم که گاها بایدها و نبایدها و باورها و اندیشه هایی درست یا غلط طوری یقه شان را چسبیده که خواه ناخواه عوضشان می کند؛ طوری که گاهی خودشان هم خودشان را نمی شناسند.
رسولی گفت: با شعر به حیطه ی ادبیات وارد شدم ولی کمی بعد با وجود علاقه ای که به شعر داشتم، متوجه شدم که شعر برایم لحظه است و در ادبیات داستانی حرف های بزرگتری برای گفتن دارم. به قول استاد معروفی؛ نویسنده صدای مردم است، صدای کسانی که نمی توانند بنویسند ولی حرف های بزرگی دارند لذا من دوست دارم این صدا باشم.
وی با بیان اینکه اواخر دبیرستان و دانشگاه شعر سرودن را آغاز کردم بیان کرد: چند سال بعد اولین داستان کوتاهم را نوشتم که بازخورد خوبی ازآن دریافت کردم و در جشنواره هم برگزیده شد، این کمی دلگرمم کرد. از طرفی وقتی مطالعه ی رمان و داستان را شروع کردم و حظ کشف و شهود و تفکر در آثار خوب را چشیدم به این نتیجه رسیدم که باید ادبیات داستانی را انتخاب کنم لذا از سال 93 به شکل جدی داستان نویسی را شروع کردم.
نویسنده البرزی در پایان با بیان اینکه در آثارم انسان را دستمایه قرار می دهم تاکید کرد: داستان ایرانی می نویسم بنابراین گاهی گریزی هم به تاریخ و بومی نویسی می زنم چون در مواجه با تاریخ خواسته یا ناخواسته با موضوعات انسانی ویژه و نابی روبه رو می شویم و توجه به فرهنگ و رسم و رسوم هم به نوعی هویت ماست و در جستجو این فرهنگ ها گاها به آداب ویژه ای برخورد می کنیم که فکر می کنم هم برای نویسنده و هم خواننده جذاب است.
انتهای پیام/
ندا رسولی در ادامه گفتگویش با نگارانه، اظهار داشت: کتاب و کتابخوانی مشکلات بسیار زیادی را در سالهای اخیر پشت سرگذاشته ولی از روی امار فروش کتابفروشی های سطح استان و امانت کتاب از کتابخانه ها می توان این را فهمید که خیلی اوضاع کتابخوانی در کشور ما خوب نیست.
وی با اشاره به اینکه وضعیت هنر ادبیات در استان البرز خوب است گفت: فعالیت های بسیار خوبی در عرصه هنر ادبیات در استان در حال برگزاری است و ضمن اینکه استان البرز افتخار داشتن نویسنده های بزرگ و حرفه ای را دارد و همچنین نوقلمانی که استعدادهای درخشانی هستند و هر روز ظهور می کنند.
این نویسنده البرزی تصریح کرد: نوشتن داستان و رمان و به سرانجام رساندنش یک طرف، پیدا کردن ناشر و به چاپ رساندن کتاب طرف دیگر است امروز اوضاع نشر و نویسندگی برای تازه کارها خوب نیست و درآمد این هنر گذران یک زندگی نیست.
رسولی با اشاره به اینکه یک نویسنده مهمتر از ذوق هنری، باید تلاش و پشتکار داشته باشد گفت: نویسندگی احتیاج به همتی بلند و تلاشی مداوم دارد.
این نویسنده ادامه داد: در «هیچ کس این زن را نمی شناسد» با شخصیت هایی رو به رو می شویم که گاها بایدها و نبایدها و باورها و اندیشه هایی درست یا غلط طوری یقه شان را چسبیده که خواه ناخواه عوضشان می کند؛ طوری که گاهی خودشان هم خودشان را نمی شناسند.
رسولی گفت: با شعر به حیطه ی ادبیات وارد شدم ولی کمی بعد با وجود علاقه ای که به شعر داشتم، متوجه شدم که شعر برایم لحظه است و در ادبیات داستانی حرف های بزرگتری برای گفتن دارم. به قول استاد معروفی؛ نویسنده صدای مردم است، صدای کسانی که نمی توانند بنویسند ولی حرف های بزرگی دارند لذا من دوست دارم این صدا باشم.
وی با بیان اینکه اواخر دبیرستان و دانشگاه شعر سرودن را آغاز کردم بیان کرد: چند سال بعد اولین داستان کوتاهم را نوشتم که بازخورد خوبی ازآن دریافت کردم و در جشنواره هم برگزیده شد، این کمی دلگرمم کرد. از طرفی وقتی مطالعه ی رمان و داستان را شروع کردم و حظ کشف و شهود و تفکر در آثار خوب را چشیدم به این نتیجه رسیدم که باید ادبیات داستانی را انتخاب کنم لذا از سال 93 به شکل جدی داستان نویسی را شروع کردم.
نویسنده البرزی در پایان با بیان اینکه در آثارم انسان را دستمایه قرار می دهم تاکید کرد: داستان ایرانی می نویسم بنابراین گاهی گریزی هم به تاریخ و بومی نویسی می زنم چون در مواجه با تاریخ خواسته یا ناخواسته با موضوعات انسانی ویژه و نابی روبه رو می شویم و توجه به فرهنگ و رسم و رسوم هم به نوعی هویت ماست و در جستجو این فرهنگ ها گاها به آداب ویژه ای برخورد می کنیم که فکر می کنم هم برای نویسنده و هم خواننده جذاب است.
انتهای پیام/
خبرهای مرتبط
ارسال نظر
اخبار برگزیده