تماشاخانه‌های خصوصی تنها جیب سلبریتی‌ها را پر می‌کنند
به همین مناسبت به گفت‌وگو با نیما ذاکر بازیگر و کارگردان تئاتر نشسته و مسائل پیرامون عرصه تئاتر را به چالش کشیده است.
این روزها نقد‌های فراوانی نسبت به وضعیت کلی تئاتر می‌شود. برخی می‌گویند یکی از مهمترین نقدها عدم حمایت مسئولین فرهنگی از عرصه تئاتر است. نظر شما چیست؟
ذاکر: هر چیزی وقتی به صنعت تبدیل شود ناخودآگاه رو به نابودی می‌رود، متاسفانه چند سالی است که تئاتر رسالت اصلی خودش را دست داده و به سمت تجارت رفته است.
آیا حضور تهیه کنندگان خصوصی در تئاتر باعث پیشرفت این هنر شده است؟ آیا نباید ورود تهیه کنندگان به تئاتر ضابطه خاصی داشته باشد تا تهیه کننده فرهنگی وارد این عرصه شود و نه تهیه کننده اقتصادی که صرفا به فروش فکر می‌کند؟
ذاکر: تهیه کنندگان زمانی در تئاتر حضور پیدا می‌کنند که از برگشت و سود سرمایه مطمئن باشند، در گذشته تهیه کنندگان اول به فکر کار فاخر بودند و بعد برگشت سرمایه می‌اندیشیدند.
امروزه شاهد تعطیلی و یا خلوت شدن بسیاری از تماشاخانه‌های خصوصی شده ایم؟ به نظر شما دلیل این فرایند چیست؟
ذاکر: خب این مساله از همان زمانی که این سالن‌ها مثل قارچ رشد میکردند و هیچ نظارتی بر آن‌ها نبود، قابل پیش بینی بود. این سالن‌ها برای کمک به قشر ضعیف هنر چه از لحاظ مالی چه معنوی افتتاح شدند، اما طولی نکشید که به جیب پول سوپراستار‌ها و سلبریتی‌های تبدیل شدند.
سال‌های گذشته تعداد آثاری که با کیفیت بودند و مخاطب آن‌ها را به دیگران معرفی می‌کرد بسیار زیاد بود، اما امروزه تعداد آثار خوب بسیار کمباب و نادر شده است. دلیل این مشکل کجاست؟ آیا به هنرمند بر می‌گردد یا حامی مادی و معنوی؟
ذاکر: قبلاً هم اشاره کردم که وقتی هنر درگیر تجارت می‌شود ناخودآگاه کیفیتش تحت الشعاع قرار میگیرد. از طرفی با وجود تهیه کننده‌ای که به فکر سرمایه اش است به هیچ عنوان نمی‌توان ریسک کرد و یا خلاقیتی به خرج داد. نتیجه اوضاع تئاتر امروز ما یکسری آثار کلیشه و گیشه‌ای شده است. آثاری که واقعاً ارزش تولید نداشته‌اند اما صرفاً برای فروش روی صحنه می‌روند.
دلیل اصلی گرایش بی رویه کارگردانان جوان و با تجربه به آثار خارجی چیست؟ آیا ضعف نمایشنامه است یا تنبلی کارگردان؟
ذاکر: احساس من این است که جامعه هنری ما به سمت شو مجازی و یا تقلید از آثار خارجی رفته که متاسفانه بزرگان این عرصه در این مورد مقصر هستند. من کمبود نمایشنامه نویس را کتمان نمی‌کنم اما شاید تقلید آثار خارجی راحت تر از جستجو در میان نمایشنامه نویسان جوان باشد.
تئاتری که شما همیشه در سر دارید چه تئاتری است و تا چه حد با آن فاصله داریم؟
ذاکر: من هموز در ذهن خودم به ایده آلی که میخواهم نرسیده ام و بعد از ٨ تجربه کارگردانی هنوز به نتیجه‌ای ایده ال دست نیافته‌ام.
این روزها مشغول چه کاری هستید؟ کمی در مورد آن توضیح بدهید.
ذاکر: بعد از ٢سال خانه نشینی نمایش "کودک مدفون" اثر سم شپارد را به همراه گروه هامون در فرهنگسرای ارسباران روی صحنه بردم. این نمایش بار‌ها در خارج از ایران اجرا شده ولی در ایران اولین بار است که اجرا می‌شود. ما جهت حمایت از گروه‌های نمایشی و دانشجو و مردمی که علاقه به دیدن تئاتر دارن قیمت بلیط اثر را هزار ١٠تومان تعیین کردیم و به جهت حفاظت از محیط زیست تبلیغات کاغذی نداشتیم.
منبع:میزان
انتهای پیام/
