استراتژی جدید صهیونیسم برای خاموش کردن منتقدان رژیم اشغالگر/ هرگز حمایت از حقوق فلسطینی ها آسان نیست

طی دهه های 1970 و 1980، گروه هایی چون؛ اتحادیه ضدافترا (ADL) و کمیته یهودیان آمریکا (AJC) از اعتباری که در جنگ تعصب و بی عدالتی کسب کرده بودند، برای بدنامی و محروم کردن ما از مشارکت سیاسی استفاده کردند.

به یاد دارم، زمانی به عنوان استاد جوان دانشگاه، برای اولین بار کتاب های تألیف شده توسط این گروه ها در مورد من و سایر همکاران عرب آمریکایی ام را دیدم. آن‌ها فقط کتاب نبودند، بلکه شیوه ی توصیف افتراآمیزِ ما توسط این گروه ها بودند. هنگامی که برای مصاحبه شغلی می رفتیم، زمانی که از ما دعوت می شد تا صحبت کنیم یا زمانی که در رسانه ها ظاهر می شدیم، افترا و بدنامی جلوتر از ما بود.

در سال 1978، من برای دیدار رهبران قومی با والتر ماندیل، معاون رئیس جمهور کارتر، به کاخ سفید دعوت شدم. سه روز پس از آن دیدار، تماسی ازدفتر کاخ سفید که مرا دعوت کرده بود، دریافت کردم. آنها گفتند به خاطر اینکه از سوی سازمان های بزرگ یهودی شکایتی در مورد من به عنوان یک آمریکایی-عربِ طرفدار فلسطینی ها دریافت کرده اند، نمی توانند از من در ملاقات های آتی دعوت بعمل آورند. کارکنان معاون رئیس جمهور از آنچه که درباره من شنیده بودند، ناراحت بودند.

چند سال بعد، چندین بار اتفاق افتاد که تعدادی از رهبران جوامع مختلف قومی تلاش کردند یک شورا تشکیل دهند و از من دعوت کردند تا گروهی با نگرش منفی قومی را بر کرسی رسانه ها بنشانم. رهبریِ اتحادیه ضدافترا نه تنها به مداخله من اعتراض و دیدار را تحریم کرد، بلکه کمپینی را برای کسانی که به ما می پیوستند، اجیر کرد.

ما در جامعه صلح و حقوق بشر، با لیبرال ها رابطه بهتری نداشتیم. هنگامی که کمپین حقوق بشر فلسطین برای عضویت در ائتلاف به هدف یک سیاست خارجی و نظامی جدید درخواست داد، به ما گفته شد که باید در میان سازمان های عضو موجود رأی گیری شود. ما رأی را به دست آوردیم، اما با این وجود برای صرفنظر از درخواستمان تحت فشار بودیم، زیرا سه سازمان یهودی اعلام کردند اگر ما پذیرفته شویم، در اعتراض عقب نشینی می کنند.

دو سال بعد، همین اتفاق، زمانی که کمیته آمریکایی-عربی ضد تبعیض به ائتلاف درخواست داد، پیش آمد. ما اعتراض کردیم و به یک جلسه عمومی برای تأیید پرونده مان اصرار ورزیدیم. از بیش از 50 گروه در ائتلاف، دوباره تنها همان سه سازمان اعتراض کردند. آنها بحث کردند که ورود ما ائتلاف را در کنگره بی اعتبار می کند و منجر به از دست دادن منابع مالی برای کار آنها خواهد شد. لیبرال ها که لیبرال بودند، ما را محروم کرده بودند.

در سال 1983 ما برای پیوستن به بیستمین سالگرد مارتین لوتر کینگ (بنیانگذارِ پروتستانتیسم) در واشنگتن دعوت شدیم. بار دیگر گروه هایی که با اتحادیه ضدافترا متحد شدند، تلاش سرسختانه ای را برای لغو این دعوت انجام دادند. این بار، با توجه به حمایت قوی ما از قهرمان ها مانند Reverends جسی جکسون و جوزف لویر و والتر فونوری، کنگره دریافت کردیم، ما در رهبری مارس باقی مانده بود و Abourezk نقش سخنرانی ایفا کرد.

زمانی که جِس جکسون در سال 1984 مبارزات ریاست جمهوری راه انداخت، به عنوان بخشی از آمریکایی های عربِ ائتلافش مرا به سمت معاون مدیر مبارزات انتخاباتی منصوب و مسئله عدالت برای فلسطینیان را مطرح کرد؛ او از سوی طرفداران رژیم صهیونیستی به ترک کار با آمریکایی های عرب تحت فشار شدیدی قرار گرفت و در مورد حقوق بشر فلسطین سکوت اختیار کرد.

اینها تنها چند مثال شخصی از تلاش ها برای بدنام و محروم کردن ما از مشارکت سیاسی و خاموش کردن صدای ما بودند. در سال 1986، مؤسسه آمریکایی عربی، رفتار گسترده ای از تاریخِ سیاستِ محرومیت را منتشر کرد.

وقتی به عقب برمی گردم و به پیشرفتی که داشته ایم می اندیشم، به این نتیجه می رسم که علیرغم تمام موانعی که با آن مواجه شدیم، هنوز ایستاده ایم. وقتی تلاش های خودمان را با جوامع قومی و نژادی دیگر مقایسه می کنم، درمی یابم که شرایط ما منحصر به فرد بوده است. ما برای به دست آوردن جایگاه خود، باید با طرفداران رژیم صهیونیستی رو در رو شویم. آنها نه تنها یا ما مخالفت می کنند، بلکه از نفوذ قابل توجه خود برای انکار حق ما در مشارکت در سیاست آمریکا بهره می برند.

امروز، چالش ها در اشکال جدید و شوم تری وجود دارند. جریان های اصلی یهودی، دیگر در مورد هدف قرار دادن افراد و گروه های طرفدار فلسطینی ها کتاب منتشر نمی کنند، بلکه تلاش های سایه دارمحرمانه ای چون "مأموریت قناری" را به هدف ساکت کردن حامیان فلسطین از طریق اعمال فشار در فضای مجازی راه می اندازد.

گروه هایی مانند کمیته امور عمومی آمریکاواسرائیل، تمام توان خود را برای بی اعتبار کردن تلاش ها برای مردم فلسطین به کار می بندند.

دشمنان حقوق بشر فلسطین برای محکوم و خاموش کردن صدای حامیان فلسطین به استراتژی جدیدتر و شوم تری دست یافته اند. تلاش هایی مانند تصویب قانون آگاهی ضد یهود و قانون ضد بایکوت اسرائیل یکی از اهداف خاموش کردن منتقدانِ رفتار رژیم اشغالگر با فلسطینیان است.

هر دو تلاش غیرقانونی است. به هر حال، هدف تصویب قوانین خوب نیست. این اقدام به هدف نمایشِ قدرت سازمان های طرفدار اسرائیل است تا کنگره را مجبور به پریدن در میان حلقه غیرقانونی و ترساندن افراد و گروه هایی که منتقد سرسخت رفتار رژیم صهیونیستی با فلسطینی ها هستند، کند. این لوایح پیشنهادی، شرابی کهنه در بطری نو است.

مبارزه برای عدالت هرگز آسان نبوده و نیست. مخالفان ما آن را سخت تر می کنند. اما همانطور که آنها در گذشته در خاموش کردن ما ناکام بوده اند، این بار هم ناموفق خواهند بود.

معصومه میرحسینی – تیتریک

انتهای پیام/