"زهرمار"؛ ضربه ای برپیکره ارزش های دینی/ اثر سینمایی که به شدت بد و شعاری است
از طرفی جواد رضویان در اولین ساخته سینمایی خود ثابت کرد که تفاوت بین مدیوم تلویزیون با سینما را نمی‌داند.بازیگری که با بازی در سریال‌های طنز نود شبی تلویزیون به شهرت رسید، ردای کارگردانی در سینما بر تن کرده و با اعتماد به نفس عجیبی بعد از ساخت اولین فیلم سینمایی خود به نام «زهرمار» آن را راهی بخش مسابقه جشنواره فیلم فجر نیز کرده است!
عجیب‌تر از جواد رضویان، شورای پروانه ساخت و نمایش وزارت ارشاد و عجیب‌تر از همه این‌ها هیات انتخاب جشنواره فیلم فجراست که اثری در حد تله‌فیلم‌های تلویزیون را لایق حضور در جشنواره فجر دانسته‌اند!
البته درج نام کمال تبریزی از اعضای شورای پروانه
نمایش وزارت ارشاد به‌عنوان مشاور کارگردان در تیتراژ فیلم نیز شایدبی‌دلیل
نباشد،البته تهیه‌کننده این فیلم نیز جواد نوروزبیگی است که بعدازبازنشستگیِ کاریِ
نظامی به تهیه‌کنندگی رسیده و تولید فیلم داشته والبته آثار سطحی مانند«مارموز»
و«زهرمار»را تقدیم مخاطبان سینما میکند
!
«زهرمار»فیلمی شعاری‌ست ازماجرای یک مداح به نام حاج حشمت با بازی ضعیف سیامک انصاری که قصدکاندیداتوری شورای شهر تهران را دارد و دراین مسیر ناگهان گذشته‌اش یقه او رامی‌گیرد و مورد اخاذی یک زن معلوم‌الحال با نام مستعار لیلا و نام اصلی مریم با بازی قابل قبول شبنم مقدمی قرار می‌گیرد و همین اتفاق مسیر او را عوض میکند و بطور شعارگونه و کاریکاتوری با مشکلات زیرپوست شهر آشنا می‌شود.
هرچند سیامک انصاری نتوانسته بازی قابل اعتنا ویک نواختی ارائه دهد،درعوض می‌توان گفت بازی شبنم مقدمی تنها نقطه قوت فیلم است.ضعف پیمان عباسی نویسنده «زهرمار»که پیش از این نویسندگی برخی قسمت‌های طنزهای هرشبی تلویزیون را در کارنامه دارد، تنها به شخصیت‌پردازی‌های کاراکترهای فیلم خلاصه نمی‌شود و انواع دیالوگ‌های بی‌ربط وشعارگونه و به اصطلاح روحرف زدن برای پیشبرد داستان در کنار اتفاق‌های سرهم بندی شده وبی‌منطق، یک فیلم تهی از فیلمنامه را حاصل شده‌است.
در کنار ضعف فیلمنامه،ضعف کارگردانی در بازی
گرفتن از بازیگران (شبنم مقدمی یک استثناء درسینمای ایران است) و همچنین ضعف روایت
درست داستان که حتی به مانند فیلم‌های دهه هفتاد سینمای ایران درلابه‌لای سکانس‌ها
به جای کات مناسب ازنمای عمومی سطح شهر استفاده شده، نشانگر آن است که حتی
کارگردان نقطه طلایی کات زدن دوسکانس را نیز نمی‌داند!بماند که قاب‌های زیبا و
منحضر بفردی نیز در طول فیلم دیده نمی‌شود.
گویا فقط یک داستان یک خطی، کارگردان وتهیه‌کننده را به ولع ساخت یک فیلم با استفاده ابزاری از کاراکتر ریش‌دار مداح نامزد شده در شورای شهر تهران انداخته تا با این ترفند پول درآورند غافل از اینکه مخاطب امروز سینما به فیلم‌های روز دنیا دسترسی دارد و دیگر فریب این قبیل ترفندهای نخ‌نما شده جهت فروش با سطحی‌ترین سبک فیلمسازی را نمی‌خورد.
شعارهایی که به قدری دم‌دستی است که مخاطب را پس می‌زند و بازی سیامک انصاری یا بهتر بگویم انتخاب اشتباه بازیگر توسط سازنده اثر، این پس زدن را دو چندان کرده‌است، جواد رضویان به مانند فیلم‌های کمدی خود در اوایل دهه هشتاد مانند «شاخه گلی برای عروس» و «دلداده» در مقام بازیگر، سراغ استفاده بی‌ربط از موزیک عربی خواننده‌ای مانند عمرودیاب و خوانندگان غربی و همچنین پخش کلیپی بی‌ربط و شعارگونه در وسط روایت داستان فیلم نیز رفته‌است!
نویسنده وکارگردان دربیان آقازادگی و فساد، سراغ دم‌دستی‌ترین شکل ممکن رفته‌اند و بطور مثال یک ساقی کافه‌دار، نقل به مضمون می‌گویدبخاطر پدرم کسی زورش به من نمی‌رسد!یعنی درک فیلمساز از روایت آقازادگی و در نظر گرفتن شعورمخاطب درهمین حد ابتدایی بوده و حتی درک درستی ندارد که یک آقازاده که انواع و اقسام رانت‌ها را اختیار دارد، چرا باید خرده‌فروش مواد درکافه باشد؟!
متاسفانه سطحی‌نگری در ساخت آثار این‌چنینی که نه می‌خنداند و نه می‌گریاند و بی‌احترامی به شعور مخاطب به سمت تبدیل شدن به رویه‌ای ثابت در سینمای ایران می‌رود و تاسف بیشتر آنجاست که به جای جلوگیری از ساخت آثار سخیف این چنینی،فیلمی مانند«زهرمار»را به جشنواره فیلم فجر هم راه می‌دهند و اعتبار مهمترین جشنواره فرهنگی کشور را زیرسوال می‌برند.
و در پایان ای کاش جوادنوروزبیگی هم تکلیف خودرا باسینمای ارزشی روشن کرده وا ز رفتارهای "یکی به نعل زدن، یکی به میخ زدن"دست بردارد...
