چرا گاهی اوقات بیان نظر شخصی اصلا کار قشنگی نیست؟
بر خلاف آن به طور همزمان، به ما یاد می‌دهند که خیلی اهمیت دارد که نظر شخصی و حرف دل خود را بر زبان بیاوریم و نگذاریم که دیگران نظرات ما را نادیده بگیرند.
خب اینجا این تفاوت را چگونه مشخص می‌کنیم؟ اگرچه همه ما روی این موضوع موافقت داریم که افراد غرغرو و شاکی افرادی نیستند که ما برای وقت گذرانی آن‌ها را انتخاب کنیم، اما مشخص شده که هر شخص بالغی بین ۱۵ تا ۳۰ بار در روز از مسایل مختلف شاکی می‌شود.
شاید در نگاه اول این اعداد قابل باور نباشد، اما به این موضوع فکر کنید که شکایت کردن و بیان نظر شخصی در مورد هر وضعیتی چقدر ساده است. «من گرمم است»، «من خسته ام»، «این کفش‌ها اصلا راحت نیستند». همه این‌ها افکاری هستند که در طول روز ممکن است طبق عادت، بیان نظر شخصی و زدن حرف دل باشد.
شاید شما به خودی خود فکر نکنید که این‌ها گله و شکایت هستند. افکاری که در بالا ذکر شد و مسایل ساده‌ای مثل صحبت کردن درباره آنچه دوست نداریم، فارغ از این که شخص، مکان، یا شی خاصی باشد، همه آن‌ها مصداق بیان نظر شخصی آن هم از نوع گله و شکایت هستند.
اغلب اوقات، بیان نظر شخصی برای گرفتن تایید از دیگران است
در اغلب مواقع وقتی درباره مساله‌ای با چالشی رو به رو شده باشیم، شروع به بیان نظر شخصی و گله و شکایت می‌کنیم. شاید همکار شما همه انرژی خود را برای پروژه‌ای که بر روی آن کار می‌کنید نگذارد، یا شاید با پیشخدمتی برخورد کنید که بی تربیت است و سرویس دلخواهتان را از شما دریغ کند.
هنگامی که ما با مشکل یا موقعیتی رو به رو می‌شویم که احساس نارضایتی می‌کنیم، می‌خواهیم خودمان را خالی کنیم تا راهی برای مقابله با آن پیدا کنیم. با به زبان آوردن مشکل، فکر می‌کنیم که می‌توانیم به سرعت چاره‌ای برای مشکلاتمان بیابیم.
مغز انسان‌ها به گونه‌ای سیم کشی شده است که همواره به دنبال تایید گرفتن باشد. بیان نظر شخصی و شکایت کردن می‌تواند این کار را برای مغز انجام دهد. به عنوان یک حیوان اجتماعی، ما انسان‌ها برای زندگی کردن به صورت گروهی و ادامه حیات نیاز داریم که توسط گروه پذیرفته و تایید شویم. بعضی وقت‌ها ما گله و شکایت می‌کنیم، نه برای این که شنونده را عصبانی کنیم؛ بلکه تلاش می‌کنیم تا با بیان نظر شخصی خود تایید و موافقت شنونده را بگیریم.
وقتی شما درباره موضوعی گلایه می‌کنید و در می‌یابید که دیگران با شما هم عقیده هستند، از این که دیگران هم از این موضوع رنج می‌برند، از این که همه شما یک حس مشترک دارید، در شما احساس تسکین به وجود می‌آید. به همین دلیل است که ما یک مشکل را با همه دوستان خود در میان می‌گذاریم، تا وقتی که کسی پیدا بشود که با ما هم عقیده باشد. اما وقتی ما نتوانیم تایید دیگران را بگیریم، در عوض احساس می‌کنیم که ما به دلیل بیان نظر شخصی خود درباره آن موضوع مورد قضاوت قرار می‌گیریم.
هیچ کس آدم بدخلق را دوست ندارد
اگرچه ممکن است که غر زدن در مورد چیز‌هایی که دوست ندارید یا یکسره گله و شکایت کردن در مورد موضوعی که فقط به خودتان مربوط است، به شما حس خوبی بدهد. اما مطمئنا در مورد افراد اطراف شما این گونه نخواهد بود.
بیایید تایم لاین شبکه اجتماعی شما را در نظر بگیریم. همه ما دوستی داریم که از استاتوس خود درباره شکایت از موضوعی استفاده می‌کند. در اغلب مواقع این موضوع شخصی، خانوادگی یا درونی می‌باشد و شبکه اجتماعی جای مطرح کردن آن نیست. هرچند اگر شما بر روی کامنت‌ها کلیک بکنید، افراد بسیاری را خواهید دید که کامنت‌هایی مثل این موارد گذاشته اند. «من بسیار متاسفم که چنین مشکلی دارید! می‌خواهم بدانم که چطوری می‌توانم به شما کمک کنم» و «من می‌دانم چه حسی دارید. اگر خواستی با کسی صحبت بکنی من اینجا هستم.» به خاطر وجود همین چند دوست که حمایت خود را اعلام کردند، آن شخص دیگر هرگز متوقف نخواهد شد، اما شما و افراد همفکر شما احتمالا بعد از مدتی صفحه او را حذف خواهید کرد.
همان گونه که می‌بینید، با اصرار کردن روی بیان نظر شخصی دیگران، شما خود را در موقعیتی می‌یابید که تقریبا همه از شما فراری هستند و یا حداقل از حرف‌های شما فراری هستند؛ و این موضوع هیچ ارتباطی به تایید شدن ندارد.
بیان نظر شخصی و به زبان آوردن شکایت‌ها گاهی می‌تواند درست باشد و با کلمات بسیار خوبی بیان شود؛ اما حقیقت همیشه آن چیزی نیست که مردم دوست دارند با آن رو به رو شوند. به همین دلیل هر چه شما بیشتر موضوعی را به آن‌ها یادآوری کنید، احتمال بیشتری وجود دارد که حرف‌های شما را و در نهایت خود شما را پس بزنند. تعجب آور نیست اگر این مساله شهرت شما را خدشه دار کند و باعث شود مردم شما را به عنوان یک انسان شاکی بشناسند، تا به عنوان کسی که متعهد به تغییر کردن باشد.
نظر شخصی خود را فقط وقتی به زبان بیاورید که متعهد به برنامه‌ای باشید
هر چیزی که در شما احساس عدم رضایت ایجاد بکند، می‌تواند برای شما یک مشکل باشد. هر مشکلی می‌تواند منبع یک ایده باشد و هر ایده‌ای نیاز به اجرا کردن دارد. وقتی شما کل روز را می‌توانید درباره یک مشکل واقعی گله و شکایت بکنید، فقط با بیان نظر شخصی درباره آن نه تنها قرار نیست مشکل شما حل شود، حتی باعث هم نمی‌شود که دیگران ترغیب شوند تا درباره آن کاری انجام دهند. مطمئنا گله و شکایت شما از شناسایی یک مشکل و درخواست برطرف کردن آن مشکل آغاز شده است؛ اما به شما اطمینان می‌دهیم تا زمانی که راهکار شما حرف زدن و بیان نظر شخصی درباره آن باشد، هیچ چیز تغییر نخواهد کرد. مهم نیست چقدر بلند داد بزنید، چون حرف زدن و انجام دادن دو مقوله متفاوت هستند.
ما در اینجا می‌خواهیم که شما خودرای باشید. ما می‌خواهیم که شما دنیا را تغییر دهید! بله، ما می‌خواهیم که شما حرف دل خود را بزنید و نظر شخصی تان را بیان کنید. اما، شما فقط در صورتی باید راجع به موضوعی صحبت کنید که آن را تجزیه و تحلیل کرده باشید و راجع به کار‌هایی که قرار است انجام بدهید، تصمیماتی گرفته باشید؛ بنابراین اگر هیچ ایده‌ای راجع به این که چطور اوضاع را بهتر کنید به ذهنتان نمی‌رسد، بهتر است زبان خود را گاز بگیرید.
چند راهکار ساده برای انجام دادن
• مشکل را در صورتی پیش بکشید که مساله‌ای باشد که توانایی بهتر کردن یا حتی تغییر دادن آن را داشته باشید و اگر به تنهایی قادر به حل آن نباشید، راهکار‌هایی را به کسانی که اراده‌ای برای تغییر آن دارند ارائه کنید.
• مشکل را در صورتی عنوان کنید که قبلا راجع به آن فکر کرده باشید.
• مشکل را عنوان نکنید در صورتی که خارج از توانایی شماست و به عنوان گله و شکایت از طرف شما به حساب بیاید، در عوض راجع به این موضوع فکر کنید که چگونه می‌توانید موضوع را به آن‌ها بگویید و نتایج مورد نظر خودتان را نیز برای آن‌ها تشریح کنید.
• تا متوجه مشکلی شدید بلافاصله آن را بیان نکنید و شروع به گله و شکایت نکنید. به خاطر داشته باشید که برای افراد سخت است که حقایق را قبول کنند، به خصوص حقایق تلخ را!
در پایان، تفاوت بسیاری هست بین شناختن یک مشکل و تلاش کردن برای رفع آن، و دیدن یک موضوع و شکایت کردن از آن! خوب به آن موضوع فکر کنید و هرگز قبل از فکر کردن شروع به بیان نظر شخصی تان نکنید. خوشحال می‌شویم ما را هم در جریان این که چگونه می‌خواهید شروع کنید بگذارید.
