ابراز درست خشم؛ مهمترین راهکار بالابردن آستانه تحمل خانواده ها در روزهای خانه نشینی/ باید ارزش های زندگی مشترک را درک کنیم

به گزارش گروه سبک زندگی "تیتریک"؛ کارشناس خانواده در گفتگو با خبرنگار "تیتریک" گفت: این روزها با شیوع بیماری کرونا با افزایش خشونت خانگی در برخی از خانواده ها مواجه هستیم خشونت خانگی به معنای رفتار خشونت آمیز و سلطه گرانه یک عضو خانواده علیه عضو یا اعضای دیگر خانواده است.

فرزانه پیرمرادی ادامه داد: غالباً خشونت با آسیب فیزیکی شروع نمی شود خشونت در زبان تبعیض قائل شدن، کم ارزش شمردن شیوه زندگی دیگران، خشونت اقتصادی و بعد خشونت فیزیکی خود را نشان می‌دهد خشونت به معنای پاسخ نادرست به ناکامی ها و شکست های زندگی است ما چه احساسی و چه افکاری در درون خود داریم که هم برانگیزنده خشونت دیگران هستیم و هم خود خشونت را بر علیه دیگران به کار می بریم.

وی افزود: قدم اول برای کاهش خشونت پذیرش احساس خشم و ناکامی در وجود خودمان است و تلاش برای کنترل این خشم و ناکامی و سرکوب کردن آن جواب معکوس می دهد و احساس خشم روز به روز قوی تر و بزرگتر شده و به نحوی خود را در زندگی نشان می دهد.

این کارشناس تصریح کرد: بیایید این احساس تلخ ناکامی و شکست و خشم را در وجود خود بپذیریم و جایی برایش در ذهن خود باز کنیم، آن را بررسی کنیم بعد کمی از او فاصله بگیریم و نگذاریم که خشم راهنمایی رفتار ما را در دست داشته باشند.

پیرمرادی گفت: از احساسات منفی و افکار منفی خود فاصله بگیریم فاصله گرفتن به معنای سرکوب این احساسات نیست این احساسات را باید شناخت،ریشه آنها را تشخیص داد و قبولشان کرد ولی بر اساس آنها رفتار نکرد.

وی ادامه داد: هر یک از ما در عمق وجود خود ارزش‌هایی داریم و آرزوهایی داریم که می توانند به زندگی ما شادابی و نشاط ببخشند مثل زندگی صمیمانه برخوردار بودن از احترام ،همدلی ،حمایت و مهربانی و دوست داشتن داریم که این چیزها را هم خودمان داشته باشیم و هم به دیگران بدهیم اما رفتار بر اساس احساسات و افکار این امکان را از ما می گیرد باید ارزش ها را راهنمای رفتاری خود قرار دهیم باید خود را از واکنشهای شرطی نسبت به دیگران و محیط نجات دهیم اگر این دو اصل را به کار ببریم خشونت کاهش پیدا می کند.

این کارشناس خانواده ادامه داد: به این منظور زمانی که می خواهیم پاسخ به رفتار خشن همسر خود بدهیم به صورت اتوماتیک و فوری اندکی صبر کنیم به طور معمول پاسخ به خشونت همسر به شکلهای سکوت، قهر، حمله، مقابله به مثل، اشک ریختن و یا التماس کردن رخ می دهد تمام این رفتارها پاسخ های شرطی شده ما به شرایط خشونت بار است.

پیرمرادی افزود: پس بهتر است موقعی که در شرایط خشونت باری قرار می گیریم از همان ابتدا به خود ایست بدهیم و ببینیم پاسخی که دوست داریم بدهیم آیا در جهت ارزش های زندگی مشترک ما هست یا نیست؟ ایا پاسخ ما صمیمیت را اضافه می‌کند؟ آیا احترام را به همراه خود دارد؟ آیا همدردی و همدلی جایی در پاسخ ما دارند؟ اگر صبر کنیم پاسخی مناسب در جهت افزایش ارزش های زندگی مشترک مان را بیابیم و خود را از چرخه کنش و واکنش شرطی رها کنیم، آن موقع خشم خود کنترل کرده و آرامش نیز در کانون خانواده حفظ می شود.

وی تاکید کرد: ما باید سهم خود را نیز در ایجاد شرایط خشونت بار بپذیریم اگر دیگری را متهم به ابراز خشونت می کنیم بدانیم که چیزی در ما دعوت کننده خشونت فرد مقابل است، اگر چیزی را از همسرمان میخواهیم که در توان نیست؛ خود مصداق خشونت است زیرا به قصد تحقیر بیان می کنیم، زیرا می‌خواهیم حس تحقیر شدگی خود را به شخص دیگری منتقل کنیم.

این کارشناس گفت: این خواسته مالی میتواند احساسی عاطفی باشد اگر فردی مشکل در ابراز عاطفه دارد با درخواست خشونت بار فرد مقابل این عاطفه افزایش پیدا نمی کند اگر کسی توان مالی داشته باشد از شریک زندگی خود دریغ نمی کند مگر آنکه بیمار باشد که باز هم با ابراز خشونت بیماری او درمان نخواهد شد.

پیرمرادی ادامه داد: گاهی ما خود را به عمد در معرض خشونت قرار می دهیم زیرا در درون احساس گناهکار بودن داریم ومی خواهیم تنبیه شویم پس بیایید خود را بهتر بشناسیم برای خود احترام قائل شویم و خود را در معرض خشونت قرار ندهیم و من نسبت به دیگران نیز خشونت ابراز نکنیم این خشونت ها ریشه عشق و صمیمیت را خواهد سوزاند و ما به بیگانگان چه بسا دشمن در زیر یک سقف مبدل می کند پس خود را دریابیم.

وی در خاتمه خاطرنشان کرد: مکث کنیم پاسخ خود را به رویدادها با توجه به ارزشهایمان انجام دهیم. ایا این پاسخ به نفع رابطه صمیمانه است؟ ایا به نفع فرزندانمان است؟ ارزشهای خود را انچه که به زندگی ما امنیت و شادی می دهد را راهنمای رفتار خود قرار دهیم.

الهه ملاحسینی-تیتریک

انتهای پیام/