چند نکته منتشرنشده درباره زندگی مشهورترین زن ایرانی قرن!
اولین بار که مریم را دیدم، پانزده سالش بود. یک دوره تابستانی در دانشگاه صنعتی شریف راه انداخته بودیم.
تا بچه‌های دبیرستانی علاقه‌مند را با مطالب شوق‌آفرین و انگیزه‌بخش در زمینه ریاضیات آشنا کنیم. حدود صد نفر دختر و پسر پانزده، شانزده ساله در دوره شرکت داشتند، ولی از همان روز اول همه فهمیدند که مریم با آن جثه کوچک کاملا متفاوت است.
یکی از استادان در این دوره یک مثال خاص از یک مسئله را در زمینه نظریه گراف‌ها که جنبه شهودی خوبی داشت، مطرح کرد و به بچه‌ها گفت هرکس یک مثال دیگر پیدا کند، هزار تومن جایزه می‌گیرد. بعد از مدتی، مریم حالت کلی مسئله را اثبات کرد و شد اولین مقاله تحقیقاتی‌اش در پانزده سالگی.
سال تحصیلی بعد مریم در مسابقات داخلی المپیاد ریاضی شرکت کرد و پس از موفقیت در مراحل مختلف آزمون‌ها به عضویت تیم شش‌نفره المپیاد ریاضی ایران درآمد و در المپیاد بین‌المللی ریاضی که در تابستان سال ۱۹۹۴ در هنگ‌کنگ برگزار شد، با نمره ۴۱ از ۴۲ مدال طلا گرفت. در المپیاد جهانی به‌ندرت شرکت‌کنندگان موفق به کسب نمره کامل یا نزدیک به آن می‌شوند، ولی مریم سال بعد نیز که هنوز دانش‌آموز دبیرستانی بود، به عضویت تیم کشورمان درآمد و در المپیاد بین‌المللی ریاضی که در سال ۱۹۹۵ در کانادا برگزار شد، با کسب نمره کامل ۴۲ مجددا مدال طلا گرفت.
مریم در دوره راهنمایی با یکی از همکلاسی‌هایش به نام رویا بهشتی رفاقت مشفقانه‌ای پیدا کرد. رویا نقل می‌کند که مریم در سال دوم راهنمایی در آخر سال در درس ریاضی نمره ۱۶ گرفت و به قدری ناراحت شد که گفت دیگر هرگز دنبال ریاضیات نخواهد رفت، ولی وقتی تعطیلات تمام شد و پاییز دوباره به مدرسه برگشتند، مریم عوض شده بود و دیگر در حل سخت‌ترین مسئله‌های ریاضی کسی جلودارش نبود. مریم خودش ذکر می‌کند که اوایل به نویسندگی علاقه داشت و می‌خواست نویسنده شود و با شوق و علاقه رمان‌های زیادی را می‌خوانده است.
ولی برادر بزرگ‌ترش، آرش او را با مسئله‌های ریاضی شوق‌آفرین آشنا می‌کند و کم‌کم علاقه‌اش به ریاضی جلب می‌شود و محیط مدرسه و دوره تابستانی دانشگاه شریف و شرکت در المپیاد ریاضی او را در مسیری قرار داد که سرانجام یک ریاضی‌دان حرفه‌ای تراز اول شد.
مریم در پاییز ۱۳۷۳ وارد دانشکده علوم ریاضی دانشگاه صنعتی شریف شد. او در دوران تحصیل در دوره کارشناسی دروس زیادی را اعم از دروس پایه یا پیشرفته‌ترین دروس دکتری که در دانشکده ارائه می‌شد، با موفقیت و به طور استثنایی گذراند.
او در دوره تحصیل در کارشناسی با کمیته ملی المپیاد ریاضی هم همکاری داشت و چند سال در دوره‌های آموزشی المپیاد ریاضی با بچه‌های جدید کار کرد. مریم و رویا یک کتاب هم به عنوان منبع آموزشی المپیاد ریاضی در زمینه نظریه اعداد تألیف کردند که هنوز پس از سال‌ها تجدید چاپ می‌شود.
یکی از استادان جوان دانشکده در آن دوره به نام دکتر سعید اکبری یک درس در دوره دکتری در زمینه نظریه الگوریتمی گراف‌ها ارائه کرده بود که مریم هم این درس را گرفته بود. دکتر اکبری به عنوان یکی از تکالیف درسی یک مسئله بسیار دشوار را که بیش از بیست سال بود حل نشده بود.
به بچه‌ها می‌دهد و برای آن ده دلار هم جایزه می‌گذارد. بعد از چند روز مریم راه حل مسئله را ارائه می‌کند و جایزه را می‌برد. حل مسئله در یکی از ژورنال‌های معتبر منتشر می‌گردد. راه حل مریم بعد‌ها به عنوان یک مطلب کلاسیک در کتاب‌های درسی پیشرفته نیز چاپ شد.
مریم بعد از پایان تحصیلات کارشناسی در دانشگاه شریف به هاروارد رفت. مریم در هاروارد هم خوش درخشید و رساله دکترایش را تحت نظر کرتیس مک مولن، ریاضی‌دان برجسته و استاد دانشگاه هاروارد، در زمینه نوع خاصی از دستگاه‌های دینامیکی به انجام رساند.
رساله دکتری مریم در کنار نتایج مهم و ارزنده و نوآوری‌های فراوان،
اثبات جدید از حدس ادوارد ویتن، فیزیک‌دان برجسته در زمینه نظریه ریسمان‌ها
ارائه کرد. این رساله خیلی زود مورد توجه ریاضی‌دانان قرار گرفت. مریم در
سال ۲۰۰۴ موفق به دریافت دکتری از دانشگاه هاروارد شد.
می‌گویند
مریم در دوران دانشجویی در هاروارد به عنوان فعالیت انسان‌دوستانه به
دانشجویان معلول کمک می‌کرده است، بار‌ها او را دیده بودند که دانشجوی
نابینایی را همراهی می‌کند و او را به کلاسش می‌رساند و بعد از آن خودش با
عجله راهی کلاسش می‌شود.
مریم در این دوره با یان وندراک هم آشنا شد. یان دانشجویی اهل جمهوری چک بود که مراحل آخر دکترایش را در ام‌آی‌تی می‌گذراند. این دو با دلبستگی با هم ازدواج کردند و آیت‌الله مدرسی، استاد دانشگاه پرینستن آن‌ها را به عقد یکدیگر درآورد.
مریم پس از دریافت دکتری به عنوان عضو هیأت‌علمی به دانشگاه پرینستن پیوست و پژوهش‌های ریاضی خود را با قوت و قدرت ادامه داد. از جمله موفق به اثبات ارگودیک بودن شار ترستین شد و به نتایج ارزنده و تأثیرگذار بیشتری رسید تا این که در سال ۲۰۰۸ در دانشگاه پرینستن به استادی رسید.
او سال ۲۰۰۹ پرینستن را ترک کرد و با سمت استادی به دانشگاه استنفرد پیوست. یان هم ابتدا در یک آزمایشگاه تحقیقاتی آی‌بی‌ام در دره سیلیکون شاغل شد، ولی سپس به عنوان عضو هیأت‌علمی به استنفرد پیوست. در سال ۲۰۱۱ دخترشان آناهیتا به دنیا آمد و به زندگی‌شان نشاطی دوباره داد.
تابستان سال ۲۰۱۴ کنگره ریاضی‌دانان در سئول برگزار می‌شد و از اطراف و اکناف شایعه اهدای مدال فیلدز به مریم به گوش می‌رسید و مریم که عازم کره شد، احتمالش برایمان بیشتر شد تا اینکه رسما اعلام شد که مدال فیلدز به او تعلق گرفته است.
مریم که از کره برگشت، استنفرد آماده شده بود که جشن مفصلی به افتخار او برگزار کند، ولی با همان تواضع همیشگی‌اش به هیچ‌وجه زیر بار نرفت و فقط یک مراسم عصرانه مختصری به افتخارش برگزار گردید. مریم علاوه بر مدال فیلدز افتخارات ارزشمند دیگری هم کسب کرد.
پس از درگذشت مریم، جوایز متعددی به نامش نام‌گذاری شد. در استنفرد یک بورسیه دانشجویی و یک بورسیه پژوهشگر جوان به نام او راه انداختند. در بعضی شهر‌های جهان هم یادمان‌هایی برای او برپا کردند، یا کوی و برزنی را به نام او خواندند.
ماهواره شماره ۳۲۱۳۵۷ نیز به یاد او ماهواره میرزاخانی نامیده شد. در فوریه ۲۰۲۰ گروه زنان سازمان ملل متحد مریم را به عنوان یکی از هفت زن دانشمندی انتخاب کرده که دنیا را تغییر داده‌اند. ولی شاید از همه مهم‌تر نام‌گذاری روز ۲۲ اردیبهشت (۱۲ مه) که سال‌روز تولد او است.
توسط اتحادیه بین‌المللی ریاضی‌دانان به نام روز ریاضیات و زنان باشد، در این روز همه‌ساله در بسیاری از کشور‌های جهان مراسم ویژه‌ای برگزار می‌شود.
در سال ۲۰۱۳ یک مقاله پژوهشی مهم در ۲۰۰ صفحه منتشر شد که دستاورد همکاری مریم با الکس اسکین، استاد دانشگاه شیکاگو بود.
این مقاله به خاطر جامعیت روش‌های ریاضی ابداع‌شده در آن «قضیه عصای جادویی» نام دارد که در واقع میراثی گران‌قدر از یک ریاضی‌دان برجسته محسوب می‌شود.
کلام حافظ که روی سنگ مزار او درج شده، بهترین توصیف او است:
هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق
ثبت است بر جریده عالم دوام ما
منبع: شهر خبر
انتهای پیام/
