محمد سرشار از «شبکه کودک» رفت
او که از سال ۹۴ سکان مدیریت شبکه کودک تلویزیون را بر عهده داشت، شب گذشته با انتشار متنی در صفحات شخصی خود در فضای مجازی، خبر از پایان این مسئولیت داد.
او در متن خود نوشته است: «هر آمدنی را رفتنی است و هر زادنی را مردنی. و پرودگار، روزگار را میان آدمیان می‌چرخاند تا عیارشان را بسنجد و از میانشان شهدا را برگزیند.
امروز برای من یکی از آن روزهای سخت رفتن بود: روزهای جا گذاشتن تکه‌ای از
دل؛ لحظه‌های خداحافظی با عزیزانی که شش سال و ده ماه، دوشادوش‌شان
ایستاده‌ای و ساخته‌ای و کوشیده‌ای.
این رفتن از پس آمدنی در اردیبهشت ۱۳۹۴ بود: ایستگاه آغازین سفر شبکه کودک به سوی الگوی «رسانه مربی».
بیش از یک سال بود که برنامه رفتن را در ذهنم می‌چیدم. شبکه کودک به قرار
رسیده بود و آماده برداشتن گام‌های بزرگ‌تر شده بود. در پاییز ۱۳۹۹
برنامه‌ای برای تحول اساسی شبکه کودک و تجمیع توان تلویزیون در عرصه کودک و
نوجوان نوشته شد تا بتوان با همین بضاعت کم موجود، «قهرمان» های بومی آفرید.
برای ساختن آن بنای جدید، تنی چند از مدیران شبکه را پیشنهاد دادم و استعفا کردم اما نپذیرفتند.
اما بنای من بر رفتن بود. سازمان صدا و سیما به یک جوان ۳۴ ساله از بیرون خودش، اعتماد کرده بود تا شبکه کودک راه‌اندازی شود و در ۴۰ سالگی، اکنون وقت آن بود که جانی تازه و اندیشه‌ای نو، بر سکوی شبکه کودک بایستد و افق‌های بلندتری را ببیند.
امیدوارم مردم و مخصوصاً خانواده‌ها از این ۸۲ ماه خدمت در شبکه کودک راضی باشند. امیدوارم کاستی‌ها و ناتوانی‌های مرا به بزرگواری خودشان ببخشایند. فرصت بزرگی در این سال‌ها داده شد تا الگویی به زعم من نو در مدیریت رسانه با رویکرد تربیتی آزموده شود و از این بابت قدردان ملت بزرگ ایران هستم.
جا دارد در اینجا به طور خاص از برادر بزرگترم آقای محسن مؤمنی شریف قدردانی کنم که ۹ سال پیش در چنین روزی اعتماد کرد تا «حوزه هنری کودک و نوجوان» راه‌اندازی شود و برنامه‌ای راهبردی طراحی گردد.
باید از سمت خودم و همه همسنگرانم از برادر نازنینم احسان محمدحسنی تشکر کنم که ۷ سال پیش در چنین روزهایی پذیرفت تا «مرکز اوج کودک و نوجوان» تأسیس گردد و آن برنامه راهبردی اجرا شود.
باید شجاعت حاج اصغر پورمحمدی را تحسین کنم که قاعده صدا و سیما را شکست و از جوانانی بیرون سازمان خواست تا «شبکه کودک و نوجوان» را بنیان بگذارند.
اما در درون شبکه کودک، فهرست بلندی از نام‌های ماندگار وجود دارد که تک‌تک‌شان، خشت‌خشت این بنا را روی هم گذاشتند و قطعه قطعه این الگو را ساختند. خدا قوت به آنان که بار ادامه سفر بر دوششان است.»
