چگونه ناتوانی حرکتی سالمندان را کاهش دهیم؟

گروه سبک زندگی  تیتریک، ترکیبی از ورزش‌های هوازی (پیاده‌روی)، قدرتی، انعطاف‌پذیری و تعادل در کنار مشاوره تغذیه شخصی، ناتوانی حرکتی را تا ۲۲ درصد  طی سه سال کاهش داد.

داده‌های ایالات‌متحده و اتحادیه اروپا نشان می‌دهد که حدود ۱۳ درصد از بزرگسالان ۷۰ ساله و بالاتر که در جامعه زندگی می‌کنند دارای ناتوانی حرکتی هستند که این ناتوانی با کیفیت پایین زندگی، پذیرش در بیمارستان یا مراقبت‌های خانگی و مرگ همچنین هزینه‌های بیشتر مراقبت‌های بهداشتی مرتبط است بنابراین یافتن راه‌های ایمن و موثر برای حفظ تحرک در افراد مسن که در معرض خطر کاهش تحرک بیشتری هستند، مهم است.

بنابراین محققان کارآزمایی SPRINTT را طراحی کردند تا دریابند که آیا مداخله ترکیبی فعالیت بدنی با حمایت فناوری و مشاوره تغذیه از ناتوانی حرکتی در افراد مسن ضعیف در مقایسه با آموزش در مورد پیری سالم جلوگیری می‌کند یا خیر.

یافته‌های آن‌ها بر اساس ۱۵۱۹ مرد و زن (میانگین سنی ۷۹ سال) با ضعف جسمانی و سارکوپنی (ترکیبی از کاهش عملکرد فیزیکی و توده عضلانی) است که از ۱۶ سایت بالینی در ۱۱ کشور اروپایی بین سال‌های ۲۰۱۶ تا ۲۰۱۹ انتخاب شده‌اند.

ضعف فیزیکی و سارکوپنی به‌عنوان داشتن امتیاز مجموعه عملکرد جسمانی(SPPB)  امتیاز سه تا ۹ (محدوده امتیاز صفر تا ۱۲ که نمرات پایین‌تر نشان دهنده عملکرد فیزیکی ضعیف‌تر) و میزان کم توده عضلانی که قادر به راه رفتن مستقل ۴۰۰ متر در ۱۵ دقیقه تعریف شد.

در مجموع ۷۶۰ شرکت‌کننده در مداخله به‌صورت تصادفی انتخاب شدند، ۷۵۹ نفر آموزش پیری سالم (گروه کنترل) دریافت کردند و همه تا ۳۶ ماه تحت نظر قرار گرفتند.

گروه مداخله دو بار در هفته جلسات فعالیت بدنی با شدت متوسط در یک مرکز و حداکثر چهار بار در هفته در منزل همراه با مشاوره تغذیه شخصی دریافت کردند. فعالیت به‌وسیله فعالیت‌سنجی که روی ران قرار می‌گرفت، اندازه‌گیری شد.

گروه کنترل ماهی یک‌بار آموزش پیری سالم را دریافت کردند و یک برنامه مختصر تمرینات کششی اندام بالاتنه یا تکنیک‌های تمدد اعصاب تحت نظر مربی دریافت کردند.

در میان شرکت‌کنندگان با نمره (SPPB)  سه تا هفت در شروع کارآزمایی، ناتوانی حرکتی در ۴۷ درصد افرادی که در گروه مداخله و ۵۳ درصد افرادی که به گروه کنترل اختصاص یافته بودند، رخ داد.

ناتوانی تحرک مداوم (ناتوانی در راه رفتن ۴۰۰ متر در دو نوبت متوالی) در ۲۱ درصد از شرکت‌کنندگان گروه مداخله در مقایسه با ۲۵ درصد از گروه کنترل رخ داد.

نمرات SPPB در گروه مداخله بیشتر از گروه کنترل در ۲۴ ماه و ۳۶ ماه افزایش یافت (میانگین اختلاف به ترتیب ۰.۸ و یک امتیاز).

زنان گروه مداخله قدرت عضلانی کمتری (۰.۹ کیلوگرم در ۲۴ ماهگی) و توده عضلانی کمتر (۰.۲۴ کیلوگرم و ۰.۴۹ کیلوگرم به‌ترتیب در ۲۴ ماهگی و ۳۶ ماهگی) نسبت به زنان گروه کنترل از دست دادند اما تفاوت معنادار گروهی در مردان مشاهده نشد.

هرچند خطر عوارض جانبی، در میان شرکت‌کنندگان گروه مداخله (۵۶ درصد) بیش از گروه کنترل (۵۰ درصد) بود اما در یک تجزیه و تحلیل جداگانه از شرکت‌کنندگان با تحرک بهتر (نمرات هشت یا  ۹ SPPB  در شروع کارآزمایی)، مداخله بر خطر ابتلا به ناتوانی حرکتی تاثیری نداشت و تاثیرات حاشیه‌ای بر عملکرد جسمانی داشت.

محققان به برخی محدودیت‌ها اذعان دارند. برای مثال، افراد مسن‌تر با نقایص شناختی مهم در تحقیق گنجانده نشدند و به‌طور تقریبی همه شرکت‌کنندگان سفیدپوست بودند بنابراین یافته‌ها ممکن است برای سایر گروه‌های قومی کاربرد نداشته باشد.

با این حال، حفظ و پایبندی به مداخلات در مقایسه با سایر کارآزمایی‌های مشابه بالا بود و استفاده محققان از آزمون‌های معتبر در یک گروه متنوع جغرافیایی و فرهنگی از افراد مسن ضعیف در سراسر اروپا نشان می‌دهد که نتایج قابل اطمینان هستند.

به این ترتیب، آنان نتیجه می‌گیرند که چنین مداخله‌ای ممکن است به‌عنوان راهبردی برای حفظ تحرک در افراد مسن در معرض خطر ناتوانی پیشنهاد شود.

توماس گیل از دانشکده پزشکی ییل آمریکا می‌گوید: این شواهد تازه مزایای فعالیت بدنی ساختاریافته را در افراد مسن‌تر در جامعه تایید می‌کند.

وی تصدیق می‌کند که تفسیر حتی بهترین یافته‌های کارآزمایی طراحی‌شده به کار بالینی می‌تواند چالش‌برانگیز باشد اما می‌گوید این یافته‌ها، همراه با یافته‌های یک کارآزمایی بزرگ دیگر در ایالات‌متحده (تحقیق LIFE)، شواهد قانع‌کننده‌ای ارائه می‌دهند که تحرک در جامعه را می‌توان در میان افراد مسن آسیب‌پذیر از طریق فعالیت بدنی ساختاریافته، با پیاده‌روی به‌عنوان شرط اولیه حفظ کرد.

گیل خاطرنشان می‌کند که ارزش اثربخشی برنامه LIFE  قابل مقایسه با بسیاری از درمان‌های پزشکی معمول توصیه شده است.

وی نتیجه می‌گیرد که تایید این یافته‌ها در SPRINTT موضوع توسعه، اجرا و حمایت از برنامه‌های فعالیت بدنی مبتنی بر جامعه برای حفظ تحرک مستقل در میان افراد مسن آسیب‌پذیر را بیشتر تقویت می‌کند.

یافته‌های این تحقیق در مجله The BMJ منتشر شده است.

انتهای پیام/ز