شهادت دو ساعت پس از شروع جنگ/بازگشت 32 سال بعد
به گزارش رجانيوز، 13 فروردین ماه سال
1358 براي اولين بار شهر مهران توسط ارتش عراق بمباران شد. از آن روز تا يك
سال و نيم بعد كه بعثي‌ها رسما به ايران حمله كردند، چندين درگيري بين
نيروي هوايي ارتش جمهوري اسلامي و هواپيماهاي متجاوز عراقي شكل گرفت.
پرواز با آلفارد، نشستن در كوت
31 شهريور 59 عملیاتی با نام انتقام از
سوی نیروی هوایی ارتش طرح ریزی شد. قرار بود دو گروه پروازی به نام‌های
"البرز" و "آلفارد" از دو پایگاه سوم شکاری همدان و پایگاه ششم شکاری بوشهر
به پرواز درآيند. ابتدا در ساعت 16:30 نخستین گروه پروازی با نام البرز از
پایگاه ششم به پرواز در می آمد و پایگاه هوایی شعبیه را بمباران می کرد.
سپس در ساعت 17:25 گروه پروازی دوم با نام آلفارد از پایگاه سوم شکاری به پرواز در می آمد و پایگاه هوایی کوت را بمباران می کرد.
چهار فانتوم گروه اول بلند شدند. ارتش عراق كه انتظار اين عمليات را نداشت غافلگير شد و تا بخودش بيايد اهداف مد نظر بمباران شده بد تا حدي كه نقل ميكنند خلبان هواپیمای چهارم به دلیل این که اکثر هدف ها منهدم شده بود، به سختی هدفی را پیدا و آن را منهدم می کند!
شهيد محمد صالحي
اما كار گروه دوم سخت‌تر بود. پدافند عراق
هوشيار شده بود و اين كار را براي گروه پروازی آلفارد كمي دشوار مي‌كرد.
هدف آنها پایگاه هوایی کوت در استان میسان عراق بود كه طبق برنامه ريزي
بمباران شد اما یک فروند فانتوم مورد هدف موشک پدافند زمین به هوای پایگاه
کوت قرار گرفت.
باباي طلا
يكي از سرنشينان فانتوم ايراني سرلشگر شهيد خالد حيدري بود؛ او در سال 1329 در روستای قلقله از توابع شهرستان مهاباد متولد شده بود. او پس از سپری کردن دوره خدمت سربازی در آزمون ورودی دانشکده خلبانی شرکت کرد و با قبولی در این آزمون به نیروی هوایی و دانشکده خلبانی وارد شد. خالد حیدری پس از طی دوره یک ساله مقدماتی در ایران سال 1353 جهت فراگرفتن دوره‌های تکمیلی به مدت دو سال به امریکا اعزام شد و پس از آموزش پرواز با هواپیماهای تی 37 و تی 38 و اف 4 به عنوان خلبان شکاری به ایران بازگشت و پس از 6 ماه حضور در پایگاه یکم شکاری در سال 1356 به پایگاه سوم شکاری منتقل شد.
شهيد خالد حيدري
همسر اين شهيد اهل سنت آخرين ديدارش با او را چنين روايت مي‌كند: آخرین روز تابستان 59 در همدان پایگاه سوم شکاری نوژه بودیم. مرخصی داشت و در خانه ماند. به دلیل حمله هواپیماهای عراقی مرخصی‌اش لغو شده بود و باید می‌رفت. من مخالفت می‌کردم اما او مدام مرا قانع می‌کرد و اصرار به رفتن داشت.
یادم می‌آید روز اولی که عراق حمله کرد،
بعد از دو ساعت که می‌خواست از خانه خارج شود، گفت:"من می‌روم شاید برگشتنی
نباشم، نزد مادرم برو، اینجا امن نیست." ساکی که نقشه‌های جنگی‌اش در آن
بود را برایش حاضر کردم و به خواست خودش تکه‌ای از موهای دخترمان "طلا" را
برایش گذاشتم. هر کس یک بار شهید حیدری را می‌دید شیفته‌اش می‌شد و دوست
داشت دوستی و دیدارش را ادامه دهد. وقتی شهید شد ما خبر نداشتیم. تا اینکه
همه همرزمانش بازگشتند اما خبری از او نشد. ماموریت او خارج از مرزهای
ایران بود و من همواره منتظر بازگشتش بودم.
امام قلبش درد مي‌كند
پدر پانته‌آ ديگر خلبان فانتومي بود كه در دجله سقوط كرد و سالها بعد در عمليات لايروبي اين رودخانه، لاشه‌اش بدست آمد اما هنوز خبري از خلبانهايش نبود. سرلشگر شهيد محمد صالحي سال 1328 در تهران متولد شد؛ 4 برادر و یک خواهر بودند و محمد آخرین فرزند خانواده. «محمد» خیلی باهوش بوده و در سال 1346 در رشته پزشکی پذیرفته می‌شود اما به دلیل علاقه‌ای که به پرواز داشت، به نیروی هوایی ارتش رفت؛ او دوره آموزش اولیه را در ایران سپری کرده و برای تکمیل دوره تخصصی پرواز به آمریکا اعزام شد.
وقتی که حضرت امام(ره) در بهمن 1357 وارد ایران شدند، محمد جزو نخستین افراد نظامی بود که به دیدار ایشان رفت؛ وی بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در پایگاه هوایی شهید نوژه و به ویژه افشای جریان کودتای نقاب که همان ابتدای انقلاب در پایگاه هوایی همدان (شهید نوژه) طراحی شد، نقش مهمی ایفا کرد.
خود محمد خاطره‌اش درباره يكي از عملياتهاي مبارزه با ضد انقلاب غرب كشور را اينطور تعريف مي‌كند: «با گروهی به قصرشیرین رفتیم. ضدانقلاب یکی از بال‌های هواپیمایم را زده بودند و با یک بال توانستم هواپیما را به پایگاه برسانم و از این سانحه جان سالم به در ببرم». بعد از این ماجرا، محمد مورد تشویق فرماندهان وقت قرار گرفت. آخرين ديدار او با خانواده‌اش هم رواتي خواندني دارد:
«ظهر روز 31 شهریور 59 بود؛ همسرم به خانه آمده بود تا غذا بخوریم؛ برای ناهار کلم پلو درست کرده بودم؛ با توجه به حمله هواپیماهای بعث عراق، صدای انفجار در فضا پیچید. محمد به سرعت آماده شد تا برود؛ متوجه شدم که برای چه می‌رود؛ در منزل را بستم؛ به او التماس کردم؛ به پاهایش افتادم که نرود؛ اما محمد گفت: «من برای دفاع از مملکتم آموزش دیدم؛ الآن زمانی هست که من باید بروم برای دفاع از مملکت؛ نابود کردن بعثی‌ها برای ما فقط 10 دقیقه زمان می‌برد.»
از یک طرف هم دختر دو ساله‌مان گریه می‌کرد؛ او هم به پای پدرش افتاده بود؛ گریه‌های من هم نتوانست جلوی رفتن، محمد را بگیرد؛ همسرم با خواهش و آرامش دادن به من سعی کرد که مثل همیشه از خانه بیرون برود؛ ابتدا قرآن را بوسید؛ دخترم و مرا هم بوسید و رفت به پروازی که برگشتی، نداشت.»
پدر محمد يكسال فراق او. را تحمل كرد و مادرش دو سال. دو سال بعد از شهادت محمد، جمع محمد و پدر و مادرش جمع شده بود.
اما همسر و دختر شهيد صالحي خاطراتي شنديني از او دارند. همسرش تعريف مي‌كند: «بعد از قبولی دخترمان در دانشگاه، همین طور با شهید حرف زدم و گفتم: «ببین دخترمان بزرگ شده و می‌خواهد به دانشگاه برود»؛ همان شب در خواب دیدم که شهید با یک پَر بزرگی که در دست دارد، مرا باد می‌زند؛ او می‌خواست به من «خسته نباشید» بگوید.»
یکی از خاطرات مربوط به نخستین روزهایی است که امام(ره) به ایران بازگشته بودند؛ از پایگاه شهید نوژه به خانه آمد؛ دیدم که چشم‌های «محمد» از شدت گریه قرمز و متورم شده است؛ جریان را پرسیدم و او گفت: «امام قلب‌شان ناراحت شده و الان در بیمارستان هستند».
همسرم برای سلامتی امام خمینی(ره) نماز حاجت خواند و از خدا خواست که شفای امام را بدهد. او برای سلامتی امام نذر کرده بود که گوسفندی قربانی کند.
وقتی حال امام(ره) بهتر شد، «محمد»
می‌خواست نذرش را ادا کند. آن موقع هم پادگان آماده باش بود و پرسنل
نمی‌توانستند از پایگاه هوایی همدان بیرون بروند اما در زمان کوتاهی خودمان
را به کرج رساندیم و پس از ادای نذر، به همدان برگشتیم.
بابا را احساس مي‌كردم
دختر شهيد هم تعريف مي‌كند: «در طول دورانی که من و مادر باهم زندگی کردیم، با مشکلات متعددی روبرو شدیم؛ شب‌ها قبل از خواب مسائل را به بابا می‌گفتم؛ بابا هم به خوابم می‌آمد و راهکار را نشان می‌داد. معمولاً هفته‌ای یک بار به قطعه 50 گلزار شهدای بهشت زهرا(س) که یادبود 80 شهید جاویدالاثر نیروی هوایی است، می‌رویم. یادبود بابا هم در آنجاست؛ چند وقتی بود که در دلتنگی‌هایم به آنجا می‌رفتم و گریه می‌کردم؛ یک شب بابا به خوابم آمد؛ مرا در آغوش گرفت و گفت: تو هر کاری بخواهی من برای تو انجام می‌دهم؛ فقط تو گریه نکن؛ وقتی تو اشک می‌ریزی، بدن من می‌لرزد و عرش خدا تکان می‌خورد. صبح که از خواب بیدار شدم؛ احساسم این بود که آن دیدار رؤیایی حقیقی بود؛ چون هنوز بابا را احساس می‌کردم. یک بار هم مادر به شدت دچار کمردرد شد؛ طوری که نمی‌توانست راه برود و او را با ویلچر جابه جا می‌کردیم؛ پدرم به خوابم آمد و آدرس یک پزشک را داد؛ مشکل مامان با استفاده نسخه دارویی آن پزشک، برطرف شد»
حالا 32 سال گذشته است. 32 سال از روزهايي كه مادر پانته‌آ براي دخترش هديه مي‌خريد و به او مي‌گفت اينها را بابا برايت فرستاده است. 32 سال از زماني كه خانواده شهيد خالد حيدري چشم به راه او بدند و اين اواخر خود را به نماد يادبودش در مهاباد سرگرم مي‌كردند. و 32 سال از زماني كه پيكر اين دو شهيد در قبرستاني در همان كوت عراق دفن شده بود و حالا دارد براي طواف به دور حرم ثامن الحجج(ع) در روز عرفه راهي مشهد مقدس مي‌شود.
