شنبه ۰۸ ارديبهشت ۱۴۰۳ - 2024 April 27
یادداشت اختصاصی «تیتر یک»:
احیای شعری گمنام در مدح حضرت خدیجه (س)
امیررضا احمدی، پژوهشگر البرزی به احیاء و بررسی قصیده‌ای از آواره همدانی در مدح حضرت خدیجه (س) پرداخت.
به گزارش گروه فرهنگی «تیتر یک»؛ امیررضا احمدی، پژوهشگر البرزی به احیاء و بررسی قصیده‌ای از آواره همدانی در مدح حضرت خدیجه (س) پرداخت: یکی از موضوعات مظلوم و کمتر پرداخته شده و مهجور در میان صد‌ها موضوع ناب شعر و ادبیات آئینی مدایح، مناقب و مراثی‌ام‌المؤمنین، حضرت خدیجه (س) است.
اشعار و آثار فاخر و گران‌سنگی با موضوع حضرت خدیجه (س) سروده و تألیف شده که متأسفانه بسیار کم و به تعداد انگشتان یک دست است و هزاران افسوس که پیشینه مکتوب اشعار این حضرت بسیار غنی و پربار نیست، با این وجود که ایشان پشتوانه و حامی اصلی دین مبین اسلام بودند.
در آثار قدمای ادبیات آئینی فارسی متأسفانه سایه اشعار و آثار با موضوع مستقل حضرت خدیجه (س) بسیار مظلوم و مهجور است که با تحقیق و پژوهش فراوان در کتابخانه‌های ملی و شخصی خود به ۶ مجلد مزین به نام ایشان رسیدم که متأسفانه این مجلدات به طور مستقل به اشعار حضرت نپرداخته و صرفاً ضمیمه کتاب زندگانی و شرح حال‌ایشان آوردند اما خوشبختانه اخیراً یکی از استادان صاحب نفس ذاکر، شاعر و محقق آئینی، حاج محسن حافظی کاشانی کتاب شعری مستقل تحت عنوان «شه بانوی حجاز» در ۴۹۰ صفحه و توسط انتشارات سفیر اردهال راهی بازار کتاب کردند که اتفاق بسیار مبارکی است.
در ادامه سلسله یادداشت‌های ناگفته‌های ادبیات آئینی به احیا و بررسی شعری گمنام و مهجور در رثای حضرت خدیجه (س) از آواره همدانی می‌پردازیم.
استاد مهدی تعجبی متخلص به آواره و مشهور به آواره همدانی متولد ۱۳۱۹ در شهر همدان در خانواده‌ای مذهبی دیده به جهان گشود که از همان کودکی عاشق و آواره اهل بیت (ع) بود. وی از ۱۲ سالگی طبع شعرش شکوفا شد و مشکلات روزگار را در قالب طنز به نظم می‌کشید.
وی ۲۰ سالگی در طی اتفاقی، بیمار و پس از مدتی و ماجرایی از قمر منیر بنی هاشم (ع) شفا می‌گیرد و از آن روز به بعد با خودش عهد می‌بندد، در رثای اهل بیت (ع) شعر بسراید. در زمان پهلوی به جهت اشعار انقلابی‌اش، ساواک پیاپی او را تحت تعقیب داشت از همین روی به طور مستمر محل زندگی‌اش را تغییر می‌داد و این‌گونه شد که آواره تخلص یافت.
سرانجام جناب آواره همدانی در ۲۷ آبان ۱۳۹۳ بدرود حیات گفته و در بهشت سکینه به خاک آرمید.
جناب آواره همدانی در دیوان اشعارش در صفحه ۱۶۶ شعری گمنام، ناخوانده و ناشنیده در مدح و منبت حضرت خدیجه کبری (س) دارند که تقدیم حضورتان می‌گردد. باشد که قدمی مؤثر و گامی استوار در احیای آثار گمنام و مهجور مانده ادبیات آئینی قرار بگیرد.
خاتون زنان عرب از جاه و نعم بود
بانویی که داراى رعایا و حشم بود
از زمره اشراف و چو آباى گرامیش
در ملک حجاز از حسب و نام علم بود
تنها نه غنى بود و که او حجب و حیا داشت
در جامعه مشهور به احسان و كرم بود
او پیشتر از بعثت و پیدایش اسلام
غمخوار و مددكار همه وقت الم بود
اول زن اسلام كه هم دوش مُحمّد
بنیانگر پر ارجترین دین امم بود
در رونق و تبلیغ و شناسایی اسلام
با بذل زن و مال فزونتر ز رقم بود
تا همسر احمد شد و گردید مسلمان
مطرود کسان گشت و در آزار و ستم بود
می‌برد غم از قلب نبی با سخن مهر
هربار که از فتنه‌ی کفار به غم بود
تا لحظه‌ی بدرود جهان ختم رسل را
مأنوس و شریک غم و شادی همه دم بود
وین بس ز مقامش که خدا گفته سلامش
چون او نه کسی در عرب و نی به عجم بود
الهه ملاحسینی _ تیتر یک
انتهای پیام/ل
خبرهای مرتبط
ارسال نظر
اخبار برگزیده
