يکشنبه ۱۳ خرداد ۱۴۰۳ - 2024 June 02
اعضای هیئت علمی دانشگاه در توسعه علمی نقش دارند یا در افزایش کمی مقالات پژوهشی؟!
حضور فرهیختگان توانا و مجرب تربیت بدنی در سازمانهای متولی ورزش به منظور مساعدت در توسعه موثر و علمی ورزش کشور ضرورتی است که مورد توجه مسئولین قرار ندارد.
گروه علمی «تیتر یک»؛ در بخشنامه های دولتی ، تکالیف عمومی اعضای هیئت علمی دانشگاهها شامل آموزش ، پژوهش ، راهنمایی دانشجویان و خدمات دانشگاه ذکر شده است . لذا نقش اعضای هیئت علمی رشته های مختلف از جمله تربیت بدنی در توسعه علمی کشور از طیق آموزش و پژوهش و سپس کاربرد دانش در بخشهای خدماتی مورد تاکید است.
اما امروزه شاهد نزول این نقش در جایگاهی پس از توسعه کمیت دستاوردهای پژوهش هستیم .دستاوردهای پژوهشی که عمدتا در قالب افزایش تعداد مقاله و کتاب و طرحهای پژوهشی بدون توجه به کاربرد و کیفیت آن جلوه گر شده و موجب شتاب روز افزون اعضای علمی به سمت کمیت گرایی در تولیدات پژوهشی شده است و آنچه تکمیل کننده روند کمیت گرایی بیشینه اعضای علمی دانشگاهها شده است ، تاکید بر کمیت زمان حضور اعضای علمی در دانشگاهها و محدود نمودن حوزه فعالیت ایشان در حیطه دانشگاه هاست.
اعضای هیئت علمی رشته تربیت بدنی علاوه بر کمیت گرایی علمی با مشکلات دیگری در زمینه کاربرد اندوخته های علمی در بخش سیاستگزاری ، خدماتی و تولیدی کشور نیز دست به گریبانند. با توجه به تاکید سیاستهای دولت در توسعه ورزش در کشور ، بهره گیری از اندوخته های علمی و مشاوره های تخصصی این گروه از فرهیختگان تبدیل به ضرورت اجتناب ناپذیری گردیده است.
اما حضور خیل عظیم مدیران ، کارگزاران و مشاوران غیر تخصصی در انواع سازمانهای ورزشی در امر سیاستگزاری و تدوین برنامه خلاف این مدعاست و این در حالی است که گزینش برخی از اعضای هیئت علمی تربیت بدنی که در برخی سازمانهای ورزشی به کار گمارده شده اند ، بدون توجه به توانایی و ظرفیتهای علمی ، تخصصی و اجرایی آنها صورت گرفته و طبعا حاصل عملکرد ایشان از مطلوبیت اندکی برخوردار است . حضور فرهیختگان توانا و مجرب تربیت بدنی در سازمانهای متولی ورزش به منظور مساعدت در توسعه موثر و علمی ورزش کشور ضرورتی است که مورد توجه مسئولین قرار ندارد.
لزوم توجه به تکالیف و وظایف اعضای هیئت علمی تربیت بدنی در توسعه کیفی علوم ورزشی و کاربرد موثر آن در سازمانهای ورزشی امری کاملا بدیهی است که مسلما بازنگری بخشنامه های مختلف مربوط به ترفیع و ارتقای اعضای علمی را می طلبد و علاوه بر آن لزوم تغییر نگرش مسئولین نسبت به کمیت زمان حضور اعضای علمی در دانشگاه به سمت کیفیت تولیدات علمی ، انتقال آموخته های خود به بخش سازمانهای خدماتی و تولیدی و تربیت دانشجویان متخصص مسلما آینده پربارتری را برای کشور به همراه خواهد داشت.
نویسنده: دکتر سارا کشکر
منبع: مفا آنلاین
ارسال نظر
اخبار برگزیده
