«سیدحسین» زائر ما را رنجاندی دل ما هم از تو رنجید

گروه دین و اندیشه «تیتریک»؛ تقویم شیعی پر است از تاریخ‌هایی که زمان شهادت، ولادت و ولایت ائمه اطهار (ع) در آن به ثبت رسیده است و برگ‌های تقویم شیعی را که ورق بزنیم 30 صفر، شهادت امام رضا (ع) را نشان می‌دهد.

تاریخ شیعی نشان می‌دهد که زیارت امام رضا (ع) سال‌ها پیش از تولدش توسط رسول اکرم به شیعیان توصیه شده است. «سیدفن بضعة منی بأرض خراسان، ما زارها مکروب إلّا نفس الله کربه و لا مذنب إلّا غفر الله ذنبه»؛ هیچ شخص گرفتاری نیست که امام رضا (ع) را زیارت کند، جز اینکه گرفتاری او برطرف می‌شود و هیچ شخص گنهکاری نیست که حضرت را زیارت کند، مگر این که گناهانش بخشیده می‌شود.

مزار این امام همام که به دور از وطن، زهر کینه دشمن را نوش کرده است در مشهد مقدس قرار دارد و محفلی است برای پاکان و عاشقانی که از سراسر جهان برای زیارتش، خستگی و دوری راه را بر جان می‌خرند و به پابوسش می‌آیند تا لحظه‌ای در حریم حرمش، آرام گیرند و سر برآستانش سایند.

امام رضا (ع) که رافتش زبانزد خاص و عام است، همواره بر زائرانش نظری ویژه دارد، شاید به همین دلیل است که همه ساله در تولد و شهادت ایشان شهر مشهد میزبان میلیون‌ها زائر است.

حجت‌الاسلام سید صادق فقیه سبزواری از مدرسین حوزه علمیه قم که پدرشان «آیت‌الله سید حسین سبزواری» حدود نیم قرن افتخار کلیدداری ضریح مطهر امام رضا (ع) را بر عهده داشت به نقل خاطره‌ای از ایشان در ارتباط با الطاف امام رضا (ع) نسبت به خادمین و زائران حرمش پرداخت و اظهار داشت: سحر زمستانی سرد بود و آسمان مشهد چنان قرمز شده بود که سوز این سرما تا عمق استخوان‌هایت نفوذ می‌کرد،. «آیت‌الله سبزواری» تازه نماز نافله‌اش به پایان رسیده و خود را برای رفتن به حرم مطهر امام رضا(ع) و اقامه نماز جماعت آماده می‌کرد، یک بار دیگر برای تجدید وضو به کنار حوض میانی حیاط خانه آمد و در آن سرمای زمستانی، وضو گرفت.

وی با بیان اینکه «آیت‌الله سبزواری» همیشه پیش از طنین بانگ اذان صبح در حرم امام رضا (ع) در محراب حاضر بود، تصریح کرد: آن روز، کمی دیر از خانه بیرون رفت و تا اذان ساعتی نمانده بود به همین دلیل با عجله به سمت حرم حرکت کرد.

مدرس حوزه علمیه قم به حساسیت آیت‌الله سبزواری نسبت به حضور به موقع در حرم حضرت رضا (ع) اشاره کرد و بیان داشت: از منزل تا حرم چندان راهی نبود به همین خاطر پیاده از طرف در مسجد گوهرشاد وارد حرم می‌شد و پس از اذن دخول، خود را برای اقامه نماز به محراب می‌رساند.

فقیه سبزواری ادامه داد: ایشان برای اقامه نماز در حرکت بود که مشاهده می‌کند در میانه راه جمعیتی ایستاده و با صدای بلند زیارت می‌خوانند. چون راه بسته شده بود رفتن به بالای سر حضرت، امکان نداشت. ایشان با حرکت دست به آرامی زائران را جابه‌جا کرد.

مدرس حوزه علمیه قم تصریح کرد: یکی از زائران به دلیل جابه‌جایی از محلی که ایستاده بود و زیارت می‌خواند ناراحت می‌شود و با نگاهی ناشی از ناراحتی ایشان را می‌نگرد ولی با توجه به اینکه زمان اقامه نماز دیر شده بود، «آیت‌الله سبزواری» سریع خود را به محراب رساند.

وی با اشاره به عنایت امام رضا (ع) و نگاه ویژه آن حضرت به زائران گفت: شب هنگام «آیت‌الله سبزواری» در خواب امام رضا (ع) را می‌بیند که امام نسبت به ایشان برخوردی سرد و توام با ناراحتی دارند و از ایشان می‌پرسند به چه دلیل از من روی‌گردانی می‌کنید؟ که امام رضا (ع) در پاسخ ایشان می‌فرمایند «سید حسین، تو زائر ما را رنجاندی و دل ما رنجید... !»

فقیه سبزواری ادامه داد: با شنیدن سخنان امام رضا (ع)، ایشان حس کردند که امام هشتم نسبت به او مکدر شده و روی برگرداندند، بنابر این نسبت به امام (ع) گلایه کرد که یا امام رضا ... ! شما من را لایق خدمت نمی‌دانید ... و با من به سردی برخورد می‌کنید که در همین هنگام ، امام رو به « آیت‌الله سبزواری » می‌فرمایند «اگر ما تو را قبول نداشتیم کلید حرم را به مدت فراوانی به دست شما نمی‌سپردیم ... !»

آمده‌ام ای شاه، پناهم بده

خط امانی ز گناهم بده

ای حَرمَت ملجأ درماندگان

دور مران از در و راهم بده

ای گل بی‌خار گلستان عشق

قرب مکانی چو گیاهم بده

لایق وصل تو که من نیستم

اِذن به یک لحظه نگاهم بده

مهر و عطوفت با امام رضا (ع) معنی پیدا می‌کند، به گونه‌ای که زائرش را ارج می‌نهد و وعده می‌دهد « هرکس به زیارت من بیاید، روز قیامت در سه مرحله (میزان ، صراط و هنگام دریافت نامۀ اعمال) او را نجات می‌دهم.

ولی آنچه که باید بدانیم این است که برای تشرف در آستانه امام رئوف، حضور قلب، آلایش روح و جسم به همراه شناخت و معرفت لازم است، همان‌گونه که زائر شدن در آستان این امام همام با لیاقت همراه است لباس خدمت پوشیدن در آستان آن حضرت، باید مورد تایید صاحب خانه باشد.

ای که حَریمت به مَثَل کهرباست

شوق و سبک خیزی کاهم بده

تا که ز عشق تو گدازم چو شمع

گرمی جان سوز به آهم بده