مردی که برنامه های غرب را به هم ریخته است

ولادیمیر ولادیمیرویچ پوتین (Vladimir Vladimirovich Putin)، هفت سال پس از پایان جنگ جهانی دوم و یک سال قبل از مرگ استالین، رهبر شوروی، در 7 اکتبر سال 1952 در شهر لنینگراد شوروی سابق (سن پترزبورگ در روسیه کنونی) متولد شد.

وی بعد از فارغ التحصیلی از دانشگاه به «KGB» پیوست و از سوی سازمان اطلاعات شوروی به آلمان شرقی اعزام شد. بعد از فروپاشی دیوار برلین به شوروی بازگشت و به عنوان مشاور رئیس دانشگاه دولتی لنینگراد در امورخارجه برگزیده شد. سپس در سمت مشاور رئیس شورای شهر لنینگراد به انجام وظیفه پرداخت.

پوتین پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، مقام معاونت شهردار سن پترزبورگ را عهده‌دار شد. در سال 1996، از سمت خود استعفا داده و به مسکو نقل‌مکان کرد. از اوت سال 1996 تا 31 دسامبر 1999 که به ریاست جمهوری رسید در موقعیت های مختلفی خدمت کرد از جمله:

معاون دایره اداری ریاست جمهوری، معاونت اجرایی دفتر ریاست جمهوری، ریاست دایره مرکزی تحقیقات و نظارت دولت، مدیریت سرویس امنیت فدرال روسیه، ریاست اداره اطلاعات و امنيت روسيه «FSB»، دبير شورای امنيت روسيه و مقام نخست وزیری.

پوتین دومین رئیس‌جمهور روسیه بعد از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی است که از سال 2000 تا 2008 میلادی در این مقام بود. وی سپس از سال 2008 تا 2012 به عنوان نخست‌وزیر در دولت دیمیتری مدودف خدمت کرد تا اینکه در ماه مارس 2012 برای بار سوم به عنوان رئیس‌جمهور روسیه انتخاب شد. وی از 15 آوریل 2008 ریاست حزب واحد روسیه را نیز بر عهده گرفت. پوتین سابقه همکاری با «KGB» در دوران اتحاد جماهیر شوروی را در کارنامه خود دارد. عده‌ای پوتین را به عنوان ورزشکارترین رئیس‌جمهور دنیا می‌شناسند.

او جودوکاری ماهر است، روزانه یک ساعت در استخر محل سکونت‌اش شنا می‌کند و به بوکس و بسیاری دیگر از هنرهای رزمی علاقه‌منداست. او در راندن انواع و اقسام وسایل نقلیه مهارت دارد. وی زیردریایی هسته‌ای، لوکوموتیو و کامیون‌های عظیم‌الجثه را نیز به تنهایی هدایت کرده است.

پوتین از معتقدان کلیسای ارتدکس روسیه است. او علاوه بر زبان روسی به زبان‏های آلمانی و انگلیسی تسلط کامل دارد.

خانواده و دوران تحصیل

پدر پوتین، ولادیمیر اسپیریدونوویچ پوتین (Vladimir Spiridonovich Putin)، در طول جنگ جهانی دوم، ابتدا سرباز نیروی دریایی اتحاد جماهیر شوروی بود و در یک زیردریایی خدمت می‌کرد. سپس به « «NKVD (کمیساریای خلق در امور داخلی یا به اصطلاح پلیس مخفی) رفت. او در سال 1999 درگذشت. مادرش، ماریا ایوانوا پوتین (Maria Ivanovna Putina)، در دوران کودکی پوتین، کارگر یک کارخانه بود و در سال 1998 درگذشت. پوتین دو برادر بزرگ‌تر داشت که یکی چند ماه بعد از تولد و دیگری در طول محاصره شهر لنینگراد در اثر بیماری حصبه درگذشتند.

پوتین در سال 1960 وارد مدرسه ابتدایی شماره 193 در Baskov Lane شد. از کلاس ششم ورزش را به طوری جدی با فعالیت در رشته‌های جودو و سامبو آغاز کرد. سامبو در ورزش های رزمی روسی به دفاع شخصی بدون استفاده از سلاح می‏گويند كه تركيبی از جودو، كاراته و كشتی محلی روسی است. سامبو وسيله‏ای شد تا توسط آن پوتين از دوران كودكی و شرارت، به يك نوجوان سخت كوش و هدفمند تبديل شود. زمانی كه همه جوانان و نوجوانان در شوروی دوست داشتند فضانورد شوند، پوتين دوست داشت افسر KGB شود.

زمانی كه پوتين 12 ساله بود، رمان "سپر و شمشير" در شوروی بسيار پرفروش بود. قهرمان اين رمان يک افسر امنيتی شوروی بود كه در آلمان كار می كرد. پوتين درباره علاقه خود به KGB می گويد: «زمانی كه من 9 سال داشتم، تحت تاثير فيلم ها و كتاب هايی كه می خواندم، اين آرزو را در خودم پرورش دادم كه عضو KGB شوم.»

در سال 1975 از رشته حقوق بین‌الملل دانشگاه ایالتی لنینگراد فارغ‌التحصیل شد. در دانشگاه به حزب کمونیست اتحاد جماهیر شوروی پیوست و تا زمان انحلال حزب در سال 1991 در عضویت آن باقی ماند. پوتین توانست در سال 1996 با دفاع از رساله خود تحت عنوان "برنامه‌های دراز مدت اقتصادی، غنای معدنی منطقه و روابط بازار" به درجه‌ دكترای اقتصاد نائل آید.

آغاز فعالیتهای سیاسی

پوتین پس از فارغ‌التحصیلی در سال 1975، رسماً به «KGB» پیوست و به مدت یک سال در مدرسه 401 «KGB» تحت آموزش قرار گرفت و سپس کار خود را به عنوان یک افسر اطلاعاتی آغاز کرد. پس از یک سال آموزش شیوه‌های نوین جاسوسی، پوتین در سال 1985 از سوی سازمان اطلاعات روسیه در حالی‌ که 33 سال بیشتر نداشت با همسرش "لودمیلا" عازم آلمان شرقی شده و تا سال 1990 در آن کشور به کار مشغول شد.

این شغلی بود كه پوتین به سختی برای آن تلاش كرده بود و 20 سال برای آن انتظار كشیده بود. كار پوتین در آلمان شرقی جمع‌آوری اطلاعات از دشمن بود. منظور از دشمن، غرب و به ویژه پایگاه‌های نظامی آمریكا در آلمان غربی بود. پوتین و هم‌قطارانش هر روز اطلاعات و بریده‌های روزنامه‌ها را جمع می‌کردند و به خروارها اطلاعات بدون استفاده‌ای كه در بایگانی‌های «KGB» در حال خاك خوردن بودند، اضافه می‌کردند.

بعد از فروپاشی دیوار برلین در سال 1989، پوتین به همراه خانواده‌اش به لنینگراد بازگشته و تلاش خود را برای كسب مقامات بالاتر در ساختار سیاسی روسیه جدید آغاز كرد. او فعالیتش را از سال 1990 به عنوان رئیس دانشگاه دولتی لنینگراد و مشاور در زمینه روابط بین‌الملل آغاز كرد. پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در سال 1991، پوتین از «KGB» با رتبه سرهنگی بازنشسته شد.

بعد از انتخاب آناتوال سابچاک (Anatoly Sobchak)، به عنوان شهردار لنینگراد در سال 1991، پوتین در سمت مشاور رئیس شورای شهر لنینگراد به انجام وظیفه پرداخت. در ژوئن 1991 او به ریاست کمیته روابط بین‌الملل شورای شهر لنینگراد برگزیده شد. لنینگراد پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی به سن پترزبورگ تغییر نام داد.

در سال 1994 پوتین با حفظ سمت، مقام معاونت شهردار سن پترزبورگ را نیز عهده‌دار شد. وی در سال 1994 به عنوان نماینده رئیس دولت در پترزبورگ فعالیت می‌کرد. پس از شکست سابچاک در سال 1996، پوتین از سمت خود استعفا داده و به مسکو نقل‌مکان کرد.

نخست وزیر جوان

در اوت سال 1996، پوتین به سمت معاون دایره اداری ریاست جمهوری روسیه منصوب شد، وی همچنین توانست در مارس 1997 سمت معاونت اجرایی دفتر ریاست جمهوری روسیه و ریاست دایره مرکزی تحقیقات و نظارت دولت را به عهده بگیرد. پوتین در ماه مه سال 1998 با ارتقای سمت در مقام معاون اول دایره اداری ریاست جمهوری در زمان یلتسین منصوب شد. در این موقعیت، او مسئول روابط کرملین با دولت‌های منطقه‌ بود.

در ژوئیه سال 1997، پوتین سمت مدیریت سرویس امنیت فدرال روسیه را عهده‏دار شد، چندی بعد با حفظ سمت، مقام دبیر کل شورای امنیت ملی روسیه را نیز به عهده گرفت كه مسئولیت بسیار مهمی محسوب می‌شد. وی با سركوب شورش‌ها در چچن توانست برای خود در حاكمیت روسیه اعتبار كسب كند.

در روز 9 اوت 1999 پوتین، رئیس وقت اداره اطلاعات و امنیت روسیه و دبیر شورای امنیت روسیه، به عنوان یكی از سه معاون سرگئی استپاشین، نخست‌وزیر وقت روسیه برگزیده شد، اما تنها ساعاتی بعد با سقوط دولت استپاشین، به مقام كفالت نخست‌وزیری رسید و عصر همان روز بوریس یلتسین، رئیس‌جمهور وقت روسیه كه اوضاع مزاجی‌اش رو به وخامت بود، او را به عنوان جانشین خود به مردم روسیه توصیه كرد.

پیرو حوادث این روز، كمتر از یك هفته بعد، پوتین از پارلمان روسیه به عنوان نخست‌وزیر رأی اعتماد گرفت و در آخرین روز این سال، 31 دسامبر 1999، رسماً كفیل ریاست جمهوری شد؛ پستی كه به او كمک كرد در انتخابات ماه مارس سال 2000 بر رقبای سرشناسی مانند پریماكف و یوری لوژكف، پیروز شود.

ریاست جمهوری پوتین، دور اول

یلتسین، بیمار و ناتوان با نمایش ضعیف خود در عرصه نظام بین‌الملل، به هیچ‌وجه روحیه اقتدارگرای روس‌ها را در دهه 90 ارضا نكرد و زمینه را برای خیزش یک سیاستمدار جوان، جودوكار و افسر سابق «KGB» فراهم كرد؛ سیاست‌مداری عمل‌گرا و باهوش كه زبان انگلیسی و آلمانی را به خوبی صحبت می‌کرد. یلتسین در سال 2000 میلادی از قدرت کناره‌گیری كرد، با این پیام كه روسیه در قرن جدید باید با رهبران جدید اداره شود. او استعفا كرد و قدرت را به دست پوتین، نخست‌وزیر جوان خود سپرد.

پوتین كه دیوان‌سالاری كرملین او را انتخاب كرده بود كه همچون مومی در دستان اصحاب پشت پرده قدرت در مسكو باشد، به سرعت بر مشكلات فائق آمد و در دومین انتخابات ریاست جمهوری در 7 می سال 2000، توانست علیرغم ادعای زیوگانف (رهبر حزب کمونیست و نزدیک‌ترین رقیب پوتین) که هیچ‌کس نخواهد توانست در دوره اول آرای لازم را کسب کند، موفق شد با کسب 52 درصد آراء به کرملین راه یابد.

این تصور که پوتین راه یلتسین را ادامه خواهد داد با حمایت شدید یلتسین از او در هنگام نخست‌وزیری پوتین و حتی هنگام انتخابات قوت یافته بود. یلتسین به صراحت گفته بود: «روسیه به رهبری جوان و شاداب نیاز دارد تا در راه اصلاحات گام بردارد.»

سال‌های اول دوران ریاست جمهوری پوتین را می‌توان دوران تثبیت قدرت در ساختار داخلی و شروع دور جدیدی از حرکات منطقه‌ای و بین‌المللی برای مقابله با گسترش ناتو و بازگشت روس‌ها به برخی مناطق نفوذ شوروی سابق دانست.

او که سابقه‌ مدیریت را در سطح نخست‌وزیری در پرونده خود داشت، به خوبی می‏دانست که روسیه با توجه به دموکراتیزه شدن و ایجاد نظام سرمایه داری، به بازاری نوظهور مبدل شده است که مشکل اصلی آن مدرنیزاسیون است. در سال‌های دهه‌ 90، روسیه علاوه بر بحث مدرنیزاسیون با مشکلات دیگری چون از کار افتادگی صنایع کهنه و از رده خارج که از زمان شوروی سابق باقی مانده بود، روبرو بود و این امر لزوم تسریع را در فرایند مدرنیزه کردن بیشتر می‌نمایاند. آنچه نیاز به مدرنیزاسیون را بیش از پیش نشان می‌داد، کمبود منابع طبیعی و کاهش آن بین سال‌های 2003-2005 نیز بود.

برنامه‌هایی که او در دور اول انتخابات ریاست جمهوری ارائه کرد، عبارت بودند از:

مبارزه با جرایم

مبارزه با فقر

کاهش مالیات‌ها

ارتقای سطح زندگی مردم

گسترش فعالیت‌های اقتصادی

اصلاحات ارضی و اصلاحات نظامی

در دو سال اول ریاست جمهوری، پوتین موفق شد دستمزدهای عقب‌افتاده‌ کارمندان دولت را تا حد بسیار مطلوبی پرداخت کند، اگرچه این موفقیت تاحدی مدیون بالا رفتن قیمت نفت در آن دوره نیز بود. همچنین وی جنگ مستمری را با طبقه اُلیگارشی آغاز کرد. دوران تثبیت قدرت به خوبی پشت سر گذاشته شد و در روسیه و حتی جهان، پوتین، رهبری قاطع و مقتدر شناخته شد.

ریاست جمهوری پوتین، دور دوم

در 14 مارس سال 2004، پوتین توانست رقبای خود را در انتخابات ریاست جمهوری شكست داده و با 71 درصد آرا، برای دومین دوره پیاپی به کرملین راه یابد. متحدین وی نیز توانستند در انتخابات دومای روسیه، پیروز شوند.

پوتین حس عزتمندی روس‌ها را احیا کرد و شاید از این منظر بتوان میزان مقبولیت بالای وی را توجیه نمود. وی در دوره ریاست جمهوری خود از نفوذ سرمایه‌داران در امور سیاسی کاست و قدرت حکومت مرکزی را در سراسر روسیه بسط داد.

پوتین برخلاف بوریس یلتسین از سیاست‌های یکجانبه ایالت متحده آمریکا در جهان حمایت نمی‌کرد و از مخالفان استقرار سپر موشکی آمریکا در دو کشور لهستان و جمهوری چک بود. در زمان پوتین وقایع گروگانگیری در تئاتر مسکو و مدرسه‌ای در شهر بسلان با مداخله نیرو‌های امنیتی روسیه پایان یافتند

ولادیمیر پوتین در سال ۲۰۰۷ به منظور شرکت در اجلاس روسای کشورهای حاشیه دریای خزر به ایران سفر کرد. او اولین رئیس جمهور روسیه است که طی ۵۰ سال گذشته به ایران سفر کرده است. قبل از سفر وی به ایران شایعه‌ای مبتنی بر برنامه‌ریزی برای ترور وی در ایران مطرح شد. اما وی علی‌رغم هشدارهای امنیتی، برای شرکت در اجلاس روسای کشورهای حاشیه دریای خزر به تهران سفر کرد. چندماه پس از سفر پوتین به تهران، دولت ایران اعلام کرد که فرد مظنون به پخش شایعه ترور پوتین را در تهران دستگیر کرده است.

در پی این سفر، با اینکه محور اصلی مذاکرات حقوق دریای خزر بود، انتظار عمومی بر این بود که مذاکرات جانبی در مورد مسایل هسته‌ای ایران انجام شود. اما محمود احمدی‌نژاد در پاسخ به خبرنگاری که در این زمینه سوالی مطرح کرد، گفت: «پوتین هیچ پیشنهادی درباره برنامه هسته‌ای نداشت.»

 در سال 2008 چنان که انتظار مى رفت، ولادیمیر پوتین اندکى پس از کسب پیروزى چشمگیر در انتخابات پارلمانى، دومین گام مهم خویش را که همان تعیین جانشین آینده او در کاخ کرملین بود، برداشت. در این زمان بحث معرفى رهبر آینده روسیه پس از پوتین از حساسیتى غیر قابل وصف در داخل و خارج روسیه برخوردار بود و قاطبه ناظران امور روسیه از این مسأله به عنوان دشوارترین تصمیم پوتین یاد مى‏کردند.

شاید در یک فضاى آرام، رهبرى روسیه مسأله جانشینى را بدون این همه جنجال و حاشیه حل و فصل مى کرد، اما در دو سال پایانى رهبرى پوتین در دوره هشت ساله اول، اتفاقاتى در روابط او با حریفانش در داخل و خارج رخ داد که پوتین را برآن داشت که مسأله تعیین جانشین و تنظیم مناسبات قدرت در کرملین را به صورت یک دستورکار دائمى دنبال کند. به طور مشخص از پائیز سال 2007 بود که در زمزمه رفتن رهبران هم عصر پوتین یعنى شیراک و بلر، محافل سیاسى غرب پروژه یک بازى سیاسى براى جانشینى پوتین را کلید زدند. در این مدت تلاش هاى گسترده و ماهرانه اى براى تأثیرگذارى و یارگیرى از چهره هاى سیاسى روسیه صورت گرفت.

در مواجهه با این تلاش ها بود که رئیس جمهور روسیه، حرکت گام به گام خویش براى دور کردن بحران خلأ قدرت و بن بست سیاسى از کرملین را زمستان سال قبل از آن شروع کرد. یعنى درست از وقتى که پوتین در میان بهت و حیرت ناظران خبر از رفتن خود از کرملین داد. او در همان حال که به موجى از شایعات و گمانه زنى‏ها درباره تمدید ریاست جمهورى خویش پایان داد اما نقشه انتقال قدرت را به صورت جزء به جزء به اجرا درآورد.

در این راستا بود که پوتین در این مدت کابینه را غربال کرد و به چند جابجایى کلیدى در پست هایى مانند شوراى امنیت ملى روسیه و یا وزارت دفاع دست زد. همه این تدارک ها و تغییرات یکى پس از دیگرى روى شطرنج سیاست روسیه به اجرا درآمد تا به تعبیر پوتین روسیه پیچ خطرناک انتخابات اسفند 86 را که موعد تعیین جانشین او بود، به آرامى پشت سر گذارد و از موضوعى که حریفان غربى‏اش تهدید اصلى براى آینده او خوانده بودند یک فرصت بسازد.

بحث معرفى مدودف شاید آخرین حلقه از این طرح چند مرحله‏اى بود. پوتین براى اجراى این حلقه مهم از سیاست جانشینى، منتظر نتایج انتخابات دسامبر ماند. آراى انتخابات دوماى دولتى روسیه این اطمینان را به پوتین داد که در رأى گیرى سه ماه بعد، نامزد حزب حاکم و یا هر کسى که ولادیمیر پوتین روى اسم اش به عنوان وارث سیاسى دست بگذارد، تقریباً بدون رقیبى جدى در معرکه انتخابات روسیه حرف اول را خواهد زد. به این صورت بود که پوتین در ملاقات با رهبران احزاب روسیه واحد، روسیه عادل، حزب کشاورزى و نیروى شهروندى، تصمیم تاریخى خود را اعلام کرد و گفت که از نامزدى دمیترى مدودف، معاون اول نخست وزیر و نامزد واحد این 4 حزب نزدیک با کرملین، پشتیبانى مى‏کند.

سرانجام دمیتری آناتولیویچ مدودف (Dmitry Medvedev)، از اساتید مؤسسه فناوری لنینگراد که در سال 1990 به عنوان وکیل حقوقی در دفتر ولادیمیر پوتین استخدام شده بود و در زمان انتخابات ریاست جمهوری پوتین، رئیس دفتر انتخاباتی وی بود، رئیس جمهور روسیه شد و در تاریخ 7 مه سال 2008 میلادی به عنوان رئیس جمهور روسیه، طی مراسمی در کاخ کرملین، سوگند یاد کرد.

نخست وزیری پوتین در دوران مدودف

وقتی که در گردهمایی حزب روسیه واحد در دسامبر 2007 میلادی، دمیتری مدودف با 478 رأی موافق و فقط یك رأی مخالف به عنوان نامزد این حزب از سوی ولادیمیر پوتین برای انتخابات ریاست جمهوری معرفی شد، مدودف در این گردهمایی حزبی اعلام كرد كه اگر در انتخابات سال 2008 به پیروزی برسد، پوتین را به عنوان نخست‌وزیر معرفی خواهد كرد. بدین ترتیب وی با كسب بیش از 70 درصد آرا در انتخابات 2 مارس 2008 به عنوان رئیس‌جمهور روسیه انتخاب شد. مدودف به محض تحویل گرفتن پست ریاست جمهوری، پوتین را به عنوان نخست وزیر معرفی کرد. پس از این بود که رئیس جمهوری سابق روسیه با تصویب مجلس این کشور(دوما) به عنوان نخست وزیر برگزیده شد.

در 4 سال نخست وزیری پوتین اگر چه به لحاظ قانون اساسی وی به عنوان نخست‌وزیر از شأن و جایگاه پایین‌تری نسبت به مدودف، رئیس جمهور، برخوردار بود ولی در حقیقت سایه او بر سر مدودف سنگینی می‌کرد و در پشت پرده او مرد شماره یک روسیه بود و سیاست خارجی روسیه توسط وی تنظیم و برای اجرا در اختیار مدودف قرارمی گرفت.

نخست‌وزیری پوتین مشكلاتی را نیز برای او به همراه داشت. از آن جایی كه نخست‌وزیر مسئول اداره امور داخلی كشور است، در وقوع بحران‌های اقتصادی، اجتماعی و امنیتی، اولین كسی است كه مورد انتقاد قرارمی گیرد و متهم به ناتوانی در اداره امور داخلی فدراسیون روسیه می‌شود.

نقاط اختلاف پوتین و مدودف

هر چند مدودف با حمایت پوتین بر سرکار آمد ولی از آن جایی که او خود را رئیس جمهور ظاهری روسیه می‏دید و به حق می‏پنداشت که اروپا و دول قدرتمند جهان از جمله آمریکا و حتی مردم روسیه و اروپا همچنان پوتین را مرد اول کاخ کرملین می‏دانستند؛ راضی به نظر نمی‏رسید.

سرانجام همان گونه که پیش‏بینی می‏شد، شکاف های قدرت میان مدودف و ولادیمیر پوتین خود را نشان داد. اگرچه پوتین و مدودف سعی می‏کردند اختلافات میان خود را علنی نسازند اما در این خصوص ناکام ماندند!

در این راستا مدودف در یکی از مصاحبه ‏های خود با یک روزنامه اپوزیسیون حزب روسیه واحد، برای انتقاد، از توازن میان رفاه و آزادی که به نظر منتقدان مشخصه حکومت ولادیمیر پوتین بود، استفاده کرد. پس از گمانه‌زنی‌هایی در مورد احتمال جدایی دمیتری مدودف، رئیس جمهور روسیه و ولادیمیر پوتین، نخست وزیر روسیه، روابط این دو رهبر روس از سوی ناظران و سرمایه‌گذاران زیر ذره‌بین قرار گرفت. مدودف در مصاحبه با روزنامه‌ "نوویا گازتا" با بکار بردن لحنی متفاوت با لحن پوتین، اظهار داشت که پس از آشوب‌های دهه 1990، دموکراسی نیازی به تعدیل نداشته است. مدودف این طرز تفکر که مردم روسیه راضی به چشم پوشی از برخی حقوق خود در ازای رفاه و ثروت هستند را رد کرد. این طرز تفکر در زمان حکمرانی پوتین در بخش‌های مختلف حکومتی رواج داشت.

بروز اختلافات میان پوتین و مدودف در وهله اول به ضرر حزب روسیه واحد تمام شد. از همان ابتدای حضور مدودف در کاخ کرملین بر همگان مشخص بود که میان نخست وزیر و رئیس جمهور روسیه پیوستگی مطلق وجود نخواهد داشت.

ریاست جمهوری پوتین، دور سوم

پاییز سال 2011 میلادی بود که ولادیمیر پوتین نامزدی خود از طرف حزب روسیه واحد را در انتخابات ریاست جمهوری سال 2012 اعلام کرد. به دنبال آن در 4 مارس سال 2012 چنان چه انتظار می‏رفت در انتخابات ریاست جمهوری شرکت کرده و با نتیجه 63.6 درصد آراء به پیروزی دست یافت و برای بار سوم راهی کرملین شد.

در سپتامبر 2013 رزمايش شش روزه مشترک روسیه و بلاروس با عنوان زاپاد 2013 (غرب 2013) با حضور نزدیک به 12 هزار سرباز روسی در قلمرو دو کشور روسیه و بلاروس، برگزار شد. تحلیلگران، برگزاری این رزمایش را واکنش روسیه به اقدامات آمریکا در تهدید نظامی سوریه دانستند. بر اساس این تحلیل ها تنش‌های حاصل از اقدامات آمریکا مبنی بر سرنگونی متحدان روسیه و تلاش واشنگتن برای کاهش نفوذ مسکو از طریق اقدام نظامی مانند آنچه در جنگ سرد روی داد، پوتین را به عکس العمل در برابر قدرت نمایی آمریکا سوق داد. از این رو این اقدام پوتین را حاوی یک پیام مهم برای آمریکا، مبنی بر آمادگی ارتش روسیه دانستند به ویژه پس از آنکه، مرد شماره یک کرملین، اعلام کرد که سلاح‌های هسته ای روسیه یک نیروی عمده برای این کشور است.

غرب همواره از منتقدین عملکرد پوتین در عرصه بین الملل و تقابل با آمریکا بوده است؛ به گونه‌ای که مقامات و نیز رسانه‌های غربی در واکنش به اقدامات و سخنان پوتین، بارها وی را به قدرت طلبی و دیکتاتوری متهم و رویکرد وی را خلاف خواست مردم روسیه معرفی کرده اند. علی رغم این ادعا، پوتین از محبوبیت خاصی در میان روس ها برخوردار است.

در همین راستا "الگا کریشتانوویسکا"، جامعه‌شناس و کارشناس ساختار سیاسی روسیه، نوشت: «به‌رغم آن چیزی که ادعا می‌شود، مردم روس دقیقاً همان تمایلات و رویکردهایی را دارند که پوتین از خود نشان می‌دهد. در روسیه رهبرانی مانند پوتین که می‌خواهند اعتبار شوروی را بازگردانند، محبوبیت بیشتری میان مردم دارند.»

البته اوج قدرت نمایی پوتین در برابر غرب را می توان در مساله سوریه دانست. روسیه از ابتدای ناآرامی های سوریه، پشت سر بشار اسد باقی ماند و حمایت همه جانبه ای از حکومت سوریه کرد.

پس از جنجال رسانه های عربی- غربی در مورد حمله شیمیایی به مردم سوریه و تهدید آمریکا به حمله نظامی به سوریه، ولادیمیر پوتین، گفت هر گونه تصمیم احتمالی درباره حمله نظامی علیه سوریه موضوعی است که درباره آن باید در شورای امنیت سازمان ملل صحبت کرد، نه در کنگره آمریکا.

وی افزود تمامی تصمیمات درباره سلاح‌های کشتار جمعی جهان باید بر اساس قوانین بین‌المللی گرفته شوند نه بر اساس قوانین زور.

پوتین در اجلاس سران گروه 20، رسماً اعلام کرد که اگر حمله ای به سوریه صورت پذیرد، این کشور در کنار سوریه خواهد بود و به این کشور کمک خواهد کرد. آمریکا رد اجلاس تلاش بسیاری کرد که بتواند رضایت سران گروه 20 را برای حمله به سوریه جلب کند اما راه به جایی نبرد.

روزنامه نیویورکر با انتشار گزارشی به استفاده از الفاظ زننده و نامناسب توسط روسای‌جمهوری آمریکا و روسیه در نشست گروه 20 پرداخت.

روزنامه نیویورکر در این گزارش نوشت: «امیدها برای مثمر ثمر واقع شدن نشست گروه 20 پس از آن از میان رفت که باراک اوباما، رئیس‌جمهوری آمریکا ولادیمیر پوتین، همتای روسی خود را فردی "کله خر" خواند!»

این روزنامه در ادامه گزارش خود نوشت، اوباما به پوتین گفته است: «اگر فکر می‌کنی که من تنها کسی هستم که این گونه فکر می‌کنم، خودت را دست انداخته‌ای! می‌توانی از مرکل، کامرون و اردوغان بپرسی. همه آنها فکر می‌کنند که تو یک فرد احمقی.»

بر اساس این گزارش، پوتین نیز در واکنش گفته است: «آیا باید از این مرد نحیف و لاغراندام بترسم؟ من با خرس‌ها کشتی می‌گیرم.»

روسیه با ارائه طرحی برای خلع سلاح شیمیایی سوریه، عملاً ابتکار عمل را از آمریکا گرفت و توانست خود را به عنوان قدرتی که می تواند بدون راه اندازی جنگ، مسایل را حل کند، معرفی کند.

گزارش های متعددی در رسانه های بین المللی از پیشنهادات اغواکننده عربستان سعودی به پوتین برای دست برداشتن از سوریه منتشر شده است که البته تمامی آنها با بی اعتنایی رئیس جمهور روسیه مواجه شده است.

چندی پیش، پس از حملات تروریستی در شهر ولگوگراد، رئیس جمهوری روسیه با تروریستی خواندن عربستان، خاطر نشان کرد روسیه به زودی پاسخ عاملان انفجارهای ولگوگراد را خواهد داد.

وی با تاکید بر اینکه این انفجارها شبیه انفجارهای عراق، سوریه و لبنان است، افزود:  «برای شناسایی مجرمان نیاز به فرصت بیشتری نیست و ما به زودی پاسخ آنها را خواهیم داد. پاسخ ما طوری خواهد بود که نقشه خاورمیانه را تغییر خواهد داد.»

این در حالی است که پس از انفجارهای تروریستی شهر ولگوگراد اعلام شد بندر بن سلطان، رئیس دستگاه جاسوسی عربستان سعودی در دیدار با ولادیمیر پوتین که در سال جاری شمسی برگزار شده بود، مسکو را تهدید کرده بود که اگر همچنان به حمایت خود از نظام بشار اسد ادامه دهد، ریاض از نفوذ خود در میان گروه های افراطی حاضر در قفقاز و چچن برای فشار بر روسیه استفاده خواهد کرد.

بعد از این تهدیدها "دکو عمراف" رهبر افراطیان حاضر در قفقاز از تمامی نیروهای خود خواست تا تمام توان خود را برای جلوگیری از برگزاری بازیهای المپیک زمستانی که در ماه فوریه در سوچی برگزار می شود، به کار بگیرند.

جدایی پوتین از همسرش

ولادیمیر پوتین، رئیس جمهوری روسیه و همسرش لودمیلا، 16 خرداد 92، با حضور در برابر دوربین خبرنگاران اعلام کردند که به سی سال زندگی مشترک خود خاتمه دادند.

پوتین درباره این جدایی گفت: « تمام زندگی و کار من بیرون از خانه می گذشت. برخی این حالت را دوست دارند و بعضی دیگر هم نه. افرادی هستند که با فضای عمومی و بیرون از خانه سازگار نیستند. این جدایی با توافق و تصمیم مشترک صورت گرفته است.»

لودمیلا همسر سابق پوتین هم با تائید سخنان رئیس جمهوری روسیه گفت: «زندگی مشترک ما تمام شد چرا که عملا همدیگر را نمی دیدیم. کار، تمام وقت ولادیمیر ولادیمیروویچ را گرفته است. دخترانمان هم بزرگ شده اند و هرکدام سراغ زندگی خود رفتند.»

آقای پوتین و لودمیلا دو دختر به نام های ماریا و کترینا دارند.

لودمیلا پوتین، در دوره طولانی مدت حضور ولادیمیر پوتین در قدرت، چه به عنوان رئیس جمهور و چه به عنوان نخست وزیر، به ندرت در انظار عمومی حاضر می شد. پیش از این، وی برای آخرین بار در روز سوگند ریاست جمهوری ولادیمیر پوتین در ماه می سال ۲۰۱۲ به همراه همسرش دیده شده بود.

106

منابع

ویکی پدیا

صدای روسیه

شخصیت نگار

جهان نیوز

فارس

مشرق