هجمه یک سایت اصلاح‌طلب برای جابه‌جا کردن جایگاه ارزش‌ها و ضد ارزش‌ها!

گروه جامعه «تیتریک» ؛  سوار بشوند یا نشوند. رکاب بزنند یا نزنند. این موضوعی است که چند صباحی رسانه های مختلف در باب آن قلم زدند تا ببینند آخر دوچرخه سواری بانوان در سطح شهر با توجه به راه اندازی خانه های دوچرخه در سطح شهر تهران مجوز قانونی دارد یا خیر؟

آیا منع عرفی و شرعی در برابر این موضوع وجود دارد و یا خیر و آیا تنها عرف در برابر آن موضع گیری کرده و شرع در آن نظری تدارد؟

در حالی که دوچرخه سواری بانوان به موضوعی فراموش شده مبدل شده بود و دیگر کمتر کسی از آن یاد می کرد روز گذشته پایگاه خبری تحلیلی " پیام نو " در مطلبی با عنوان " دوچرخه سواری زنان مباح است اما منع عرفی دارد/ منع شرعی و قانونی نداریم " اقدام به تازه کردن این بحث نمود. بحثی که می تواند جای تامل داشته باشد و اینکه آیا ذاتا سوار شدن بانوان بر روی دوچرخه مشکل ساز می تواند باشد یا خیر؟

آنطور که از جریان فرهنگی اصلاح طلب بر می آید این روزها این جریان سیاسی به دنبال وارونه کردن ارزش ها و جایگزین کردن آنها با ضد ارزش های می باشد. یک روز فیس بوک از نظر این گروه نباید فیلتر باشد و روز دیگر پوشش زننده برخی از خانم ها در شهر از نگاه آنان بدون مشکل است و نهایتا به دنبال ورود شاعر ضد انقلاب به جشنواره فجر می روند.

به نظر می رسد این اقدام اخیر سایت پیام نو هم سو با همین جریان فوق بوده تا با این رویکرد ارزش های جامعه کم کم سست گردیده و نهایتا اهداف از پیش تعریف شده جبهه اصلاحات محقق گردد.

همانطور که بسیاری از مردم و کارشناسان بر آن اعتقاد دارند انجام حرکات ورزشی نه تنها مشکل ساز نیست بلکه باعث تقویت بنیه و افزایش ضریب سلامتی فرد در زندگی ماشینی امروز می شود. زندگی که تحرک در آن جایگاه چندانی ندارد و انسان ها به افرادی ساکن و بدون قدرت جا به جایی مبدل کرده است. در همین راستا چندی است شهرداری تهران برای افزایش سطح تحرک انسانی و با شعار شهر انسان محور اقدام به راه اندازی خانه های دوچرخه برای مردم کرده است که طی آن مردم می توانند با ارائه کارت ملی اقدام به دو چرخه سواری کنند. اما نکته اینجاست که از سوی این مراکز دوچرخه به خانم ها ارائه نمی شود و همین موضوع باعث شده تا برخی از رسانه ها از جمله رسانه فوق اقدام به برخورد با این پدیده نمایند.

عده ای از این موضوع شکوه دارند که چرا به خانم ها دوچرخه نمی دهند و عده ای دیگر این حرکت را مناسب ارزیابی می کنند.

اما در این تضادها عموما یه نکته به فراموشی سپرده می شود و آن این است که کسی توجه چندانی به کرامت انسانی زن و نقش و جایگاه وی در جامعه اسلامی نمی کند و تنها با پردازش سیاسی به آن نگاه می کنند.

نگاه سیاسی که در مقوله پوشش بانوان، کار را چنان در بعد اجتماعی تنگ کرد که باید شاهد ظهور ساپورت پوش‌ها در شهر بود. باید شاهد بود که لباس هایی بدن نما در فروشگاه ها به فروش برسند و عملا ذهن فرهنگی اجتماع مورد هدف قرار گیرد.

در مقوله ساپورت پوش ها بسیاری از افراد به حمایت از آن پرداختند در حالی که ندیدند چه بلایی بر سر جامعه می آید وقتی دختری با ظاهری فریبنده پا به اجتماع می گذارد نه تنها فرصت تشکیل زندگی مشترک را از خود می رباید بلکه ذهن بسیاری از جوانان را نیز با خود ربوده و عملا از جنسیت خود برای جلب توجه دیگران استفاده کرده و نه از علم و اندیشه و توانایی ذاتی خود.

در موضوع دوچرخه سواری نیز به همین منوال است. چرا برخی بر طبل تو خالی چنان می کوبند که هر کس ببیند باید به این فکر کند که آیا واقعا دوچرخه سواری بانوان بدون مانع است و برای جامعه مشکل آفرین نخواهد شد؟

بر اساس نظر مقام معظم رهبری و بسیاری از مراجع دیگر از انجام هر موضوع و حرکتی که باعث جلب نظر نامحرم شود اجتناب کرد که این موضوع برای زن و مرد یکسان بوده و هیچ تفاوتی بین آنها وجود ندارد.

به نظر میرسد برای اینکه هم به مقوله ورزش بانوان توجه شود و این امکان به آنها داده شود که دوچرخه سواری کنند می توان فضاهایی از پیش تعریف شده همچون پارک چیتگر را در اختیار آنان قرار داد تا بتوانند به ورزش بپردازند بدون آنکه نگاه کسی آزارشان دهد.