«عصبانی نیستم»، یک فیلم «سیاسی» است/یک فیلم پراز صحنه‌هایی که با حیای ایرانی-اسلامی همخوانی ندارد
گروه سینما « تیتریک »؛ حجت الله ایوبی رئیس سازمان سینمایی که در مدت زمان حضورش در این سازمان با حواشی زیادی روبرو بوده است، در تازه ترین اظهار نظرش در رابطه با فیلم «عصبانی نیستم» در نشست خبری اعلام می کند که این فیلم یک فیلم اجتماعی است نه فیلم حامی فتنه!
معاون وزیر ارشاد در نشست خبری که روز گذشته برگزار شد، درباره فشارهای نمایندگان مجلس درباره نمایش «عصبانی نیستم» گفت: همان‌طور که گفتم فیلم «عصبانی نیستم» اکنون یک فیلم اجتماعی است و نه سیاسی که این عقیده را بعضی از صاحب‌نظران کمیسیون فرهنگی مجلس نیز در گفت‌وگوهای رودررو به ما منتقل کردند، ضمن آنکه ما نیز بارها تأکید کرده‌ایم که مبنای سازمان سینمایی نمایش بعضی فیلم‌ها که بخواهند به مسائلی دامن بزنند نیست اما «عصبانی نیستم» جزو آن دسته از فیلم‌ها محسوب نمی‌شود.
آیا «عصبانی نیستم» یک فیلم اجتماعی است؟!
برای روشن شدن ادعای رییس سازمان سینمایی مبنی بر اینکه «عصبانی نیستم» یک فیلم اجتماعی است نه سیاسی، بهتر است نگاهی گذار به داستان این فیلم داشته باشیم.
«عصبانی نیستم» روایت یک دانشجوی دانشگاه تهران است که به دلیل حضور در اتفاقات سال 88 ستاره دار می شود و از دانشگاه اخراج. او به طبقه اجتماعی پایین جامعه تعلق دارد و می‌خواهد با «دوست‌دخترش» که به طبقه اجتماعی بالاتری تعلق دارد ازدواج کند، اما با مشکلات اقتصادی روبه‌روست.
محوریت داستان مشکلاتی است که پس از اخراج «نوید» از دانشگاه بواسطه اتفاقات سال 88 برای او بوجود می آید که در حاشیه آن رابطه عاشقانه و خارج از شرع و عرف نوید و دوست دخترش (باران کوثری) نیز همپا با محوریت اصلی داستان به پیش می رود. یعنی مشکلات اقتصادی از یک سو و رابطه عاشقانه با معشوقه از سوی دیگر بصورت موازی داستان را هدایت می کند. البته فیلم بیش از آنکه اجتماعی باشد، سیاسی است چراکه کارگردان در جای جای فیلم می خواهد به مخاطب بفهماند که حتی بی بند و باری های اخلاقی و روابط خارج از عرف این دختر و پسر بواسطه اتفاقات سیاسی سال 88 است. یعنی توجیه همه مشکلات با اخراج از دانشگاه بدلیل حضور در فتنه 88.
«نوید» که حالا با مصرف قرص اعصاب روبروست، اصرار دارد که تمام مشکلاتش را به عوامل بیرونی گره بزند. او شغل مناسب ندارد، نمی‌تواند مسکن تهیه کند و پدر پولداری نداشته که برایش ارثیه‌ای مناسب به جا بگذارد و به همه این دلایل او نمی تواند با دوست دخترش ازدواج کند.
او و کارگردان بطور همزمان می خواهند اینگونه القا کنند که باعث و بانی همه مشکلات «نوید» دوره هشت ساله دولت گذشته است و نقش او در آشوب های سال88. شاید در نگاه نخست و ابتدایی بتوان ادعای رییس سازمان سینمایی مبنی بر اجتماعی بودن «عصبانی نیستم» را تایید کرد اما در ادامه ماجرا آنقدر بخش سیاسی فیلم و دخالت فتنه88 و دولت گذشته در وضعیت فعلی «نوید» پر رنگ می شود که ژانر سیاسی به اجتماعی چرخش سینگینی پیدا می کند.
به نظر می رسد درمیشیان (کارگردان اثر) بیش از آنکه نگران وقایع و مشکلات اجتماعی جامعه باشد نگران اوضاع سیاسی است. او حرف های خود را با لباس اجتماعی به زبان آورده اما بعضا آش آنقدر شور می شود که به وضوح دغدغه های کارگردان آشکار می شود.
فارغ از همه دعواهای سیاسی و اجتماعی و جنجال بر سر این مساله که بالاخره «عصبانی نیستم» یک فیلم سیاسی است یا اجتماعی، در میشیان در این اثر بارها و بارها براحتی از خطوط قرمز اخلاقی نیز عبور می کند. «عصبانی نیستم» پر از صحنه‌های غیراخلاقی و دیالوگ‌هایی است که با فرهنگ باحجب و حیای ایرانی- اسلامی همخوانی ندارد. رفتار عاشقانه نوید و ستاره در کوچه، خیابان و مترو چه مناسبتی با فرهنگی دارد که در روزگاری نه چندان دور خانه‌اش اندرونی و بیرونی داشته است و معلوم نیست نگاه جاری در فیلم و مناسباتش در جامعه ما، با فرهنگ چه کسانی همخوانی دارد؟
براستی بهترین فردی که می تواند در این باره اظهار نظر کند، شخص حجت الله ایوبی است که پاسخ دهد آیا یک فیلم عاشقانه در کوچه پس کوچه های تهران که گاها باید مراقب بود که به جاهای باریک کشیده نشود، بعنوان نماینده کدام فرهنگ قرار است اکران شود؟! جامعه دغدغه مدار فرهنگی سیاسی و حامی فتنه؟! یا صرفا افرادی که من باب مشکلات اقتصادی جوانان خواب شب ندارند!
