چقدر پول تو جیبی به کودکم بدهم؟
از این رو، بیش از اندازه نظارت کرذن بر پول تو جیبی کودک، هدف اصلی از این وصیله تربیتی را خنثی می کند. آنچه که باید انجام شود این است که مخارج کودک را براورد کنیم و بر اساس آن به کودک پول تو جیبی بدهیم.
مسلما کودک، وقتی بزرگتر که می شود، مخارج و مسئولیت های او نیز افزایش می یابد، پس مقدار پول تو جیبی او نیز باید زیادتر شود. مثلا شهریه هایی که عضو شدن در انواع موسسات علمی و تحقیقی لازم دارد یا هزینه های مربوط به پوشاک و پذیرایی از دوستان و همکلاسان، به فهرست مخارج کودک افزوده خواهد شد.
می توان انتظار داشت که کودک از مقدار پول تو جیبی خود استفاده نا صحیح بکند. برخی کودکان برنامه صحیحی برای استفاده از پول تو جیبی خود ندارند و مقدار زیادی از آن را خیلی زود خرج می کنند. برای اینکه به راه حل هایی دست یابیم که هم مورد قبول والدین باشد و هم مورد قبول کودک، به شیوه ای تجاری درباره استفاده صحیح از پول با کودک گفتگو کنیم.
در مواردی که پول تو جیبی زود به زود خرج می شود، شاید ضروری باشد که مقدار پول تو جیبی را به چند بخش تقسیم کنیم و هر هفته دو یا سه بخش را به او بدهیم. در ضمن، نباید از پول تو جیبی به عنوان وسیله ای برای وارد آوردن فشار بر کودک و واداشتن او به اطاعت استفاده کنیم.
در مواقعی که عصبانی می شویم، نباید از دادن پول تو جیبی به کودک امتناع ورزیم. همین ظور، در مواقعی که خلق و خوی خوشی داریم و عصبانی نیستیم، نباید به دلخواه خود خرجی او را افزایش دهیم.
پول تو جیبی متعادل و خوب چیست؟
پول تو جیبی کودک می بایست معادل با بودجه ما باشد. نبایستی بخاطر معیار همسایه ها، خود را دچار مشکل کنیم و بیشتر از آنچه که در توانمان هست، به کودک پول تو جیبی دهیم. اگر کودک اعتراض می کند، می وانیم با همدردی و به طور صریح به او چنین بگوییم: دلمان می خواهد پول تو جیبی بیشتری به تو بدهیم اما بودجه مان محدود است. این طرز برخورد بهتر از ای است که کودک را متقاعد کنیم به اینکه واقعا به پول بیشتری احتیاج ندارد.
پول، همچون قدرت می تواند به دست یک فرد نا آزموده و بی تجربه مورد سو استعمال قرار گیرد. پول تو جیبی نباید بیشتر از از ظرفیت و توان کودک باشد، به طوریکه کودک نتواند آن را تنظیم کند. بهتر است که دادن پول تو جیبی به کودک را با مقدار کمی شروع کنیم تا از عهده تنظیم آن برآییم.، نه اینکه با در نظر گرفتن مقادیر زیاد، کنترل از دستمان خارج شود و نتوانیم مقدار پول تو جیبی را تنظیم کنیم.
وقتی کودک به مدرسه می رود، و یاد می گیرد که چطور پول را بشمارد و پول عوض کند، می توان خرجی دادن به دانش آموز را شروع کرد. موردی هست که درباره پول تو جیبی ضروری به شمار می آید: مقدار اندکی از پول تو جیبی که پس از تامین مخارج ثابت کودک باقی می ماند.، بایستی به کودک تعلق داشته باشد تا او اگر دلش خواست آن را پس انداز کند.